Notes

“ANKA”NIN HİSLERİ
Güneş yok olmuştu, hisler bir gürültü şeklinde çığlıklar çıkarıyor, tahtanın tozları dökülüyor ve havada ateşe bürünüyordu. Dumanlar almış başını uçmuş ve ay, kana bürünmüştü. Ay ağlıyordu, o ince ağlama sesleri başından aşağı akıyordu, sanki ruhu işkence altında idi ve başka hiçbir ruh bunu duyamıyordu. O gece oraya kanlar yağıyordu; lakin bunu hiçbir göz göremiyordu! Gözünün önünden koşan adamlar geçiyordu, kafayı yiyecekmiş gibi terlediğini hissediyordu, ölmek için ağlıyordu. Tek istediği şey kurtulmaktı, bu hayattan kurtulmak! Bir anda her şey durdu, kan akmayı bitirdi; çığlıklar son buldu, adamlar koşmayı bıraktı ve alev nasibini almıştı. Sanki dünya doğmasını istemiyordu. Sanki bütün nefretini çıkarmıştı! Ağladı, ta ki; gözlerindeki son yaş akana kadar. Havada sis oluştu. O sis, kan kırmızısı idi. Ayın altında sırıtan dağın üstünde kurt uluyordu. Görebildiği en son şey, bu idi.
Onu o yağmadan kurtaranların ailesi olduğuna inandırılmıştı lakin; bütün dünya bir araya gelse bile o çığlıkların annesine ait olduğunu inkar edemezdi. Ayağa kalktı ve kanlara bürünmüş kılıcını aldı. Ormanın içinde kaybolurcasına yürüdü, daima iz olarak kanlar kalmıştı. Bu akan kanlar, onun kanlarıydı. Ruhu ölüyordu! Yere düştü ve kafasını kaldırdı, karşısındaki her şey karanlıktı ve sis, yeşile bürünmüştü. İki ağaç birbirinden zıt yönlere doğru geriliyordu. O an diğerleri gibi olamayacağı hissi, bir anda bütün kalbine süzüldü ve o his, onun kalbine bıçak gibi saplandı. Sanki acılar bir araya gelerek onun için şarkı çalıyordu. Yere düştü ve aklına o gün geldi!
O gün... Dağın tepesinde soğuktan donuyordu. Tekrar hislerindeki sıcaklığı hissetmek istiyordu. Elleri gibi donmamalıydı beyni! Düşünebilmeli lakin hava o kadar esiyordu ki rüzgârın o eşsiz temasında, sıcaklığını kaybediyordu. Rüzgâr, senfoni halinde rotasına doğru ilerliyorken melodi, ruhunu sökermişçesine kalbini kesiyordu. Kalbinde açılan o kocaman yaranın içinde akan kanlar görünüyordu ve hepsi ağlıyordu!.. Ayağa kalktığı sırada rüzgâr senfonisi durdu. Ruhu sökülmüş gibi hissediyordu, gözleri karardı ve o gözlerin gördüğü her şey yeni bir acı oluşturuyordu! Gözleri kararır iken başka hiçbir gözün göremeyeceği yaşları görüyordu! Yaşlar sanki senfoniye nota olmak istermişçesine sonsuzluğa karışıyordu, lakin bu sonsuzluğa karışmayan tek şey, acılar oluyordu. Evet, sonsuz ama daima sonlu! O dağın tepesinde intihar etmek için acılarından bir hançer oluşturdu. O hançerin üzerinden kanlar akıyordu ve kendini sıradan olmak için öldürecekti. "Benliğini" tam öldürüyor iken bazı eller gördü. O eller, ona davet işareti yapıyordu. Aydınlığı getirmişlerdi ki; aynı zamanda soğuğu da getirdiler. Cevap veremedi. O işarete yapabildiği, aralarındaki karanlığa bakabilmek olabildi. O sırada dağ, alevden buzlar gibi kükrüyordu, mutluluğun getirdiği acıları kükrüyordu! O kadar donmuştu ki; yerinden dahi kalkamıyordu. İhtiyacı yok gibiydi. Anıları daima gözünün önünde! Kafayı yemek üzereydi, evet evet kafayı! O sırada aklından o dağın zirvesinde yaşadıkları hızlı hızlı geçiyordu. Tekrar rüzgârları yanağında hissedince soğukluk hissetmeyi bıraktı, bıraktırıldı…Artık korkmuyordu! Çünkü artık O, yoktu.
Aydınlığı yok olmak üzereydi. Ruhu çığlıklar içinde bedenini parçalayıp çıkmaya çalışıyordu. O ise sadece yerde uzanıp gökyüzüne bakıyordu. Gözlerinden kanlar akıyordu çünkü yaşların kaynağı duyguları kalmamıştı! Üç adet siyah zırh kuşanmış mızraklı adam, ona doğru geliyordu. O ise, gökyüzünü izlemeye devam ediyordu. Baktığı yıldızlardan bazıları, adamların her hareketinde sönüyordu. Dibine kadar geldiler ve karanlığın üstünde parlamakta olan yıldızlar ağlamaktaydı. Mızraklar elinin hemen yanında idi. Öndeki adam mızrağı kaldırdığı sırada göz göze geldiler ve adam amansızca korktu, gözlerde parlayan alev onu korkutuyordu. Korku ile mızrağı kalbinin ortasına geçirdi. Arkasındaki adam da aynısını yaptı ve diğeri de. Gökyüzündeki tüm yıldızlar sönene kadar mızraklar kalbine girip çıkmaya devam ediyordu. Artık tüm yıldızlar sönmüştü, gözündeki alev sönmüştü, tek olan şey gözünden akan yaşlar idi! Kan akmıyordu, ruhu ağlıyordu. Kalbi bomboştu! Olması gereken yerde sadece ölülerin kanları vardı. Ruhundaki çığlıklar, tüm insanların kalbine işliyordu ve herkes dizleri üzerine düştü. O, ruhu ile kalktı ve adamlara baktı. Adamlar korkudan ağlıyorlardı. Üstlerine doğru giderek, ilk adamın suratını eline geçirdi, çığlık çığlığa suratını parçalıyordu! İkinci adam mızrağını kaldırıp fırlattı, mızrak kolunu deşmişti, lakin o durmadı! O surattan tüm hıncını çıkartmaya devam etti. İlk adamdan eser kalmamıştı. İkinci adama baktı ve kolunu deşen mızrağı adamın kafasına geçirmişti. Kafasının arkasından çıkan mızraktan kanlar akıyordu. Üçüncü adam hâlâ şoktaydı ve onun yanına giderek, adamın kalbine elini soktu. O kalbi yerinden söktü! Her tarafı kanlar içindeydi. Gökyüzünde bir yıldız dahi göremiyordu. Bir dağın tepesine çıktı ve oturdu. Yağmur yağıyordu ve kanlardan oluşuyordu. Bir kurt uluyordu, beyninde o adamların çığlık sesleri, aklında ise yaptığı hatalar vardı. Gözyaşları akıyordu ve yağmur ile birleşiyordu! Her geçen saniye oluşan sis ile görüşü kısalıyordu. En son gördüğü şey, elindeki kalp olabiliyordu. O kalp atmaya devam ediyordu. O'na baktıkça daha sesli ağlıyordu. Kalbinin yok olduğunu hatırladı ve kalbine baktı. O an, elindeki kalbin, onun kalbi olduğunu fark etti. Kalbi olmaması lazımdı! O'nun kalbini sökmüşlerdi! Hayır hayır… Kimsenin kalbini sökmediler. Yalnızca bu dünyayı ona gösterdiler. Cehennemi…
Artık dayanamıyordu, gücü tükenmişti. Ruhunu özlemişti, deliler gibi âşıktı sanki "ruhuna". İhtiyacı vardı, gülmeye, sevmeye, yaşamaya, hissetmeye... Lakin yaşadığı tek şey cehennem hissiydi.
O ateşte doğan çocuk daha fazla devam edemezdi. Gözlerinden yaşlar yavaş bir şekilde akıyordu. Güneş korkuyordu var olmaya, ay üzülüyordu onun acısına. Rüzgâr yılların hasreti ile serbest kalmıştı. Suratına çarpan o soğuk hava onu delirtiyordu! Ayağa son gücüyle kalktı ve ellerine baktı. Dikkatini çeken şey karşısındaki manzara idi. O manzaranın karşısında var gücüyle bağırdı ve ağaçlar bir anda geriye doğru uçtu. Gözleri karardı ve başka hiçbir ruhun göremediği şeyler oluştu... O'ndan yüzlerce kat büyük bir Anka kuşu onu içine almıştı, o Anka yarı saydamdı ve gözleri alev gibi parlıyordu! Sesi kesildi. Sesi kalmadı ve o kuş orda ince bir cızıltı ile bağırdı. Karşısındaki tüm manzara yanıyor idi. Ağaçlar yanıyordu ve o ışık ile orada evler olduğunu fark etti. Hepsi yanmaya başlamıştı. Anka bağırdıkça, o daha da güçsüzleşiyordu. Artık tamamen gücünü kaybetti. Gördüğü tek şey karşısındaki o kandan sis idi! Evler yanıyordu, tahtaların külleri alevden parlıyordu! Ay, karanlığa bürünmüştü. Çığlıklar senfoni oluşturmuştu. İnsanlar koşuyordu, çığlık çığlığa. Kan yağıyordu durmaksızın! Anka sustuktan sonra ortada hiçbir şey kalmamıştı. Her şey bir anda durmuştu, ortada koşan kimsecikler yoktu. Alev nasibini almıştı. Gözlerini tam kapatıyordu ki, o sessizliği bir bebek ağlaması bozdu. Durmaksızın süren bir ağlama... Ta ki bir sis perdesi oluşana kadar! Ayın altında sırıtan dağda bir kurt uluyordu! O gözlerin gördüğü en son şey, bu oldu!..
İsmail Can DİYAROĞLU
17.02.2016