Notes

Aşağıda başlangıç bölümü verilen öyküyü, öykünün yapı unsurlarını göz önüne alarak tamamlayınız.

Yabancı memleketlerde bir kasabaya sokulup uzun müddet yaşamaktaki azabın ne olduğunu bilir misiniz? Beş on gün çarşı sokak gezdikten sonra tanıdık çehre, alışabileceğiniz birilerini bulamamaktan bezer, odanıza girer, yalnızlığın içine sinersiniz. Çam dallarında sallanan bir tırtıl torbası gibi kafanızın içi mütemadiyen, gece gündüz kıvrılıp bükülen soğuk temaslı düşüncelerle dolu, hareketli, ağır, yüklüdür. Can sıkıntısının bir sesi vardır; bunu ancak böyle bir zamanda, o gurbet odasında duyarsınız. Eski mobilyaların tahtalarını dişleyen gizli kurtların biteviye çıkardığı kemirici, işleyici ses… Birden eskiyiveren gönlünüzde bu kurdu ve bu sesi işitirsiniz ve oyduğu delikten incecik tozların, içinize biriktiğini duyarsınız. Şayet iradesiz bir insansanız az zamanda çürüyüp çökmeniz pek mümkündür.

...

Soğuk bir kış günüydü, Erzurum her kış olduğu gibi yine beyaz gelinliğini giymişti. Bu kış yine zorlu geçecekti anlaşılan. Çağrı evin ihtiyaçlarını karşılamak için marketin yolunu tutmuştu, markete giderken yolda kar topu oynayan çocukları görüp hayranlıkla onları izliyordu. Bu sırada Çağrı'nın karşı komşusu Ahmet amcanın kızı Elif, kenarıda oturmuş kar topu oynayan çocukları izliyordu. Çağrı Elif'in mazlum bakışlarını görüp, onun yanına doğru yol aldı.

- Elif, merhaba!
- Merhaba Çağrı ağabey.
- Nasılsın? Sen neden burada oturuyorsun? Kalkıp sende oynasana.

Ortalık bir süre sessizliğe büründü. Elif mazlum bakışları ile üzerinde ki yırtık montunu süzüyordu. Bunu fark eden Çağrı,

- Elif, beni biraz burada bekler misin?
- Peki Çağrı ağabey, bekliyorum.

Çağrı yola koyuldu, Elif'in arkadaşları ile oynayamaması Çağrı'yı bir hayli üzmüştü. Eve alışveriş yapacağı parayı Elif'e mont almak yerine kullanmak istedi. Çağrı çocukluğunda yaşadığı olaylar yüzünden Elif'in bu durumunu çok iyi anlıyordu.
Bir kıyafet dükkanının yolunu tuttu.

- Emmi, selamünaleyküm.
- Aleykümselam evladım, buyur.
- Ben mont alacaktım, çocuk bedeni var mı?
- Var evladım, hangi renk olsun?
- Pembe olsun emmi, pembe.

Çağrı tüm parasını verip montu almıştı. Elif'in babası Ahmet amcanın zamanında onlara yaptığı iyilikleri unutmayıp böyle bir işe kalkıştığı için ailesinin kızmayacağını düşünüyordu. Çağrı tekrardan mahalleye döndüğünde Elif orada yoktu. Eliflerin evine gidip zile bastı, kapıyı açan Ahmet amcaydı.

- Selamünaleyküm Ahmet amca.
- Aleykümselam Çağrı evladım, buyur içeri gel.
- Sağ olasın Ahmet amca Elif oralarda mı?

Çağrı kafasını içeri uzattığında Elif'in sobanın yanında oturmuş ısınmaya çalıştığını gördü ve Ahmet amcaya,

- Ahmet amca, bu verdiğim şeyi mazur gör. Elif'in dışarıda üşüdüğünü görünce ona mont aldım.
- Evladım, bu...
- Lütfen Ahmet amca, senin bize yaptıkların karşısında bu bir hiç.
- Sağ olasın evladım Allah razı olsun.
- Sen sağ ol, hadi Allah'a emanet.
- Sende evladım, babanlara selam söyle.
- Aleykümselam!

Çağrı evin yolunu tuttu, eve geldiğinde kapıyı açan annesiydi ve Çağrı'nın elleri boştu. Çağrı, sessizce içeri girdi ve oturdu. Ellerini boş gören babası Hikmet, Çağrı'ya,

- Oğlum, poşetleri dükkanda unuttun herhalde?
- Hayır baba, dükkana gitmedim.
- Peki ya neredeydin oğlum?
- Dükkana giderken Ahmet amcanın kızı Elif'i dışarı da gördüm.
- Eee?
- Diğer çocuklar dışarıda oyun oynarken Elif onları izliyordu. Bende ona neden oynamadığını sorunca cevap veremedi.
Montu yırtıktı, üşüyordu. Eskiden Ahmet amcanın bize yaptığı gibi senin bana verdiğin para ile Elif'e mont aldım baba.
- Aferin oğlum, sen bize yapılan yardımı unutmayıp gerekeni yerine getirmişsin. Biz elimizde olanın fazlasını isterken ihtiyacı olanları unutmuşuz...

Çağrı babasından bu övgü dolu sözleri duyduğunda bir hayli gururlanmıştı. Çağrı'nın bu olaydan sonra aklında kalan tek şey, "Yapılan iyilik elbet karşılığını bulur." sözüydü.