Notes

เขาอุ้มพาภรรยาขื้นบ้านด้วยท่าเจ้าสาว จวบจนตอนนี้ก็ได้รับความร่วมมือจากรวินท์อย่างดีมาจนถึงห้องนอน ใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่นึกฝันว่าจะมีวันที่เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นมา ภวัตอาจจะนึกถึงมันบ้าง แต่ไม่ใช่กับรวินท์แน่
ร่างบางค่อยๆ ถูวางลงบนเตียงอย่างทนุถนอม ถึงจะรู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ ต่รวินท์ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าหลงไหลคนคนนี้มากมายเช่นกัน
ทุกท่วงท่า ทุกคำพูดล้วนก่อให้เกิดความอุ่นใจยามอยู่ใกล้ๆ แม้เราจะทะเลาะกันบ่อยแต่เขาก็อดทนต่อกันเรื่อยมมา จนดูเหมือนขีดจำกัดจะถูกขยายไปนับอนันต์ ในขณะเดียวกันแม้จะพร่ำบอกว่าคุณพรานคนนี้ทำให้รู้สึกสบายใจที่อยู่ข้างๆ แต่ยามที่เขากำลังปลดกระดูและมองจ้องตากันเป็นมัน รวินท์ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าคนที่ตนไม่คุ้นเคยนี้ช่างฮอตเสียเหลือเกิน

ไม่เหมือนสามีผู้เข้มงวดและทำตัวน่าเบื่อคนนั้นสักนิด
"มองอะไรอยู่"
"..."
"ถ้าคุณเอาแต่มอง แต่ไม่ปฏิเสธหรือขัดขืนอะไร ผมจะถือว่าคุณสมยอมนะ"
"รินเมา"
"ขี้เมาอย่างคุณน่ะเหรอจะเมา กับเหล้าที่เหมือนน้ำชาอะนะ" หากเหล้าที่ดื่มไป ใครบางคนจะชงเข้มๆ ก็คงจะดีแต่นี่เข้าจงใจเพื่อเหตุการณ์นี้หรือ?
"..." ใครเล่าจะรู้ใจ คุณพรานก็มีมุมที่ยากแท้หยั่งถึงเช่นกัน
"ว่าไงล่ะ ริน" เขารุกถามซ้ำ ยังคงใจดีเปิดโอกาสให้อีกคนจริงจังกับการปฏิเสธกันอยู่
เสื้อเชิ้ตของเขาหลุดออกจากไหล่ เผยให้เห็นร่างของอัลฟ่าหนุ่มที่งดงามราวรูปปั้น รวินท์เหมือนตาพร่าเบลอไปชั่วขณะหากแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนหรือกระทำการปฏิเสธแต่อย่างใด ภวัตค่อยๆ ทิ้งตัวลงคร่อมอีกฝ่ายเอาไว้ ใบหน้าอขงพวกเขาขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น
"ผมจะนับแค่ถึงห้านะริน" ตอนแรกว่าจะให้นับถึงสิบ แต่เกรงว่าสิบก็คงจะมากไป
"ห้า..."
"..."
"สี่.." ดวงตาของรวินท์ยังคตงฉายแววลังเล มันวูบไหวหากแต่งดงาม
"สาม..."
สอง
"สอง"
หนึ่ง
"หนึ่้ง"
"..."
"เป็นของผมนะ" คำนี้ไม่ได้หมายถึงการให้เขาครอบครองกาย แต่รวมความหมายไปถึงหัวใจด้วยหรือเปล่านะ
"อื้อ" แล้วนี่ทำไม นอกจากไม่ปฏิเสธแล้วยังตอบรับเขาอีกล่ะ
รวินท์เนี่ย...ไม่ใช่คนที่คล้อยตามใครง่ายๆ ใช่ไหม?
แต่ในตอนนั้นที่ได้ตอบกลับออกไป เจ้าของรอยยิ้มที่มุมปากไม่เปิดโอกาสให้โอเมก้าใต้ร่างได้ตอบอะไรอีกเล่ย ริมฝีปากของทั้งสองได้กลับมาโรมรันกันอีกครั้ง พร้อมๆ กับที่เสื้อเชิ้ตของรวินท์กำลังถูกเขาปลดเปลื้องออกจากตัว แผ่นออกบางเปลือยเปล่าและยอดถันสีอ่อนปรากฏแก่สายตา ร่างกายนี้ช่างดูเนียนนุ่มน่าทะนุถนอม แต่ก็สมควรถูกหยอกเอินแรงๆ เสียทีเช่นกัน
"อื้ม" ริมฝีปากทั้งสองยังคงบดเบียดแลกเปลี่ยนความหวามไหว แต่ในขณะเดียวกันฝ่ามือของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องและแผ่นอกก็กำลังสร้างความสั่นไหวให้เกิดกับร่างกายที่ไม่เคยถูกแตะต้องมาก่อน ตัวแสบของเขาดูบริสุทธิ์ไปทั้งตัว และนั่นทำให้สัญชาตญาณดิบของเขาถูกปลุกขึ้นมาจากเหวลึก
กระดุมกางเกงถูกเขาปลดออกแล้ว ดวงจตาที่ปิดแน่นนั้นหมดโอกาสที่จะได้เห็นความเป็นไปต่างๆ แต่ประสาทสัมผัสทุกกส่วนของร่างกายนั้นทำงานอย่างแข็งขัน ขนอ่อนทั้งร่างพากันลุกชัน รวินท์รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มยุ่นของริมฝีปากของเขาที่ลากไล้จากกลางออกลงมาเรื่อยๆ ถึงแอ่งสะดือ เขาจูบย้ำมันเบาๆ ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากลงมา
"อึก" ดวงตากลมโตที่ปิดอยู่เปิดออกมา รวินท์ผงกหัวขึ้นจ้องมองการกระทำของเขา แต่สิ่งที่พบเห็นชวนให้หยุดหายใจ ดวงตาคมปลาบของนักล่าช้อนมองกัน เขายิ้มขณะที่กำลังสาละวนทำอะไรบางอย่างอยู่เหนือกระดุมกางเกง
หัวใจของรวินท์เต้นหนัก ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเพื่อหลบตาคนที่กำลังใช้ฟันของตัวเองกัดเข้ากับซิปกางเกงและลากมันลงไป
"ฮึ" เขายิ้มอย่างพึงใจที่ได้ทำให้บางคนเขินเสียขนาดนั้น หลายครั้งที่เขาพ่ายแพ้ให้กับความเจ้าเล่ห์และความแผนสูงที่อีกคนมี แต่ในวันนี้...ภวัตรู้สึกยินดีกับชัยชนะอันชั่วร้ายนี่เหลือเกิน
วันนี้แหละที่เขาจะทบต้นทบดอกทุกบาททุกสตางค์ที่เสียไปให้คุ้มค่า
พร้อมยอมรับว่าอาจจะต้องถูกไถตังค์อีกครา หลังผ่านวันนี้ไป
อากาศเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบกับผิวเนื้อ เรียวขาเล็กนั้นถูกยกขึ้นพร้อมกับกางเกงที่ถูกรูดจนพ้นข้อเท้า แล้วมันก็ถูกทิ้งกองไว้ข้างเตียงอย่างไมไยดี เขาอดไม่ได้ที่จะลูบไล้ต้นขานุ่มนั่น แต่ไม่ได้ทำแค่เพียงลูบมัน หากยังบีบขยำด้วยความมันเขี้ยวด้วย ก่อนจะลูบไล้มันเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
สัญญาณอันตรายเหมือนจะดังขึ้นในใจ เรียวขาเล็กนั้นหุบลงเพื่อกันไม่ให้ผู้บุกรุกมากล้ำกรายไปมากกว่านี้ ทว่ามันไม่สามารถขวางอะไรได้ เมื่อตอนที่มือหน้าทั้งสองข้างค่อยๆ แทรกคั่นลงไป ลากไล้จากเข่าลงมายังต้นขา ค่อยๆ บังคับให้ปราการอันสุดแสนจะเซ็กซี่นี้ค่อยๆ ห่างกันออกมา เปิดเผยตัวตนให้เขาได้เห็น
เรียวนิ้วของเขาแทรกเข้าไปในขอบยางยืดอันเดอร์แวร์ ก่อนจะลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบาจากบริเวณหน้าท้องมายังขอบเอง ความเชื่องข้านี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ใครบางคนสั่นทั้งๆ ที่หลับตาไม่กล้ามอง ก่อนที่เขาจะกระชากมันให้หลุดจากก้นนิ่มนั้นราวกับไม่ใยดี เปิดเผยส่วนสัดที่อีกฝ่ายไม่กล้าให้มอง
ริมฝีปากของภวัตยังคงไม่สามารถหยดยิ้มน้อยๆ ได้ เขายกขาที่อ้ากว้างนั้นขึ้นเพื่อให้ชั้นในตัวนั้นหลุดออกไป ก่อนจะให้เรียวขาสวยได้วางพาดไหล่ของเขาข้างหนึ่ง
"ตรงนี้" ปลายนิ้วของเขาสัมผัสลงไปที่จุดอ่อนไหวของโอเมก้าที่ชื้นแฉะอย่างไม่น่าให้อภัย มันเป็นกลไกธรรมชาติที่ร่างกายจะสร้างและหลั่งออกมา เพื่อเป็นสัญญาณว่าต่อจากนี้อะไรขึ้นและคู่ของเขาพร้อมแค่ไหนแล้วในตอนนี้
"แฉะไปหมดแล้ว"
"คุณพราน!"
"แปลว่าคุณก็รู้สึกใช่ไหม"
"..."
"แบบที่ผมรู้สึก" เขาจับข้อเท้าเล็กของรวินท์ให้ลดลงจากบ่า ให้ฝ่าเท้าสัมผัสกับสิ่งที่เขารู้สึกอยู่ ความคับแน่นที่อยู่ภายใต้กางเกาแสล็คราคาแพงแทบจะปริแตก รวินท์จะชักเท้าแต่เขากลับยึดมันเอาไว้ ก่อนที่จะแกล้างบังคับให้มันแช่อยู่อย่างนั้นจนน่ากลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเขินจนอยากจะถีบกันขึ้นมาจริงๆ
ถ้าปล่อยให้เป็นอย่างนั้นสงสัยลูกของเราสองคนไม่ได้มาแน่ๆ
"อย่าได้คิดทำอะไรร้ายกาจแบบนั้นเชียว"
"คะ...คุณพราน"
"คุณคงไม่รู้ว่าตัวเองสวยแค่ไหน"
"..."
"แต่ผมว่าคุณสวยมาก" เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ
"สวยเหมือนกับโอเมก้าที่ผมกำลังตกหลุมรักอยู่เลย"