Notes

hayatımız amorti.
ne kaybediyoruz, ne dibe batıyoruz.
ne büyük zaferlere imza atıyoruz, ne büyük mutluluklar yaşıyoruz.
dümdüz.
ne meclislerde anılan bir adımız var, ne tanınan bir simamız. hiçbir gönüle taht kurmuşluğumuz da yok. hiçbir ilk'i gerçekleştirdiğimiz de. en'leri de yaşamadık. keşiflerimiz kendimizden ötesine aktarılmadı, aktarılsa da anlam veren çıkmadı.
boşa kürek çektik hepimiz.
zirveye oynamak megolamanın işidir, bunu böyle belledik.
ama batamadık bile.
zavallı olamamanın zavallılığını ve yalnızlığını ve kabul görmeyişini ve tutunamayaşını yaşadık.
bir "biz"e bile dahil olamadık, çoğul kullandığıma bakma sen, her birimiz ayrı ayrı bir dışlanmaya itildik, beraber bile değildik bu yolda. beraber olsak en azından bir şeyler paylaşabilirdik. paylaşamadık.
yalnızdık.
ama övülesi, yüceltilesi, dillere destan olası, acınası ya da imrenilesi bir yalnızlık bile değildi bu.
tekdüzeydik hepimiz.
lafı bile edilmeyecek bir düzlük üzerine kurduk hayatımızı.
mutlu muyduk, mutsuz mu?
durumuna göre, adamına göre, gereğine göre cevap verdik.
mutsuzun yanında, "evet, aynen, ben de, sen bana sor" dedik.
mutlunun yanında, "tabi lan, tabii ki, harbi heee" olduk.
amortiydi yaşamımız.
kaybetmemize bile izin vermedi evren.
kaybedenlerin yanında olup, dahil oluşumuza engel oldu.
ama kazandırmadı da.
(bir aydır milli piyango biletimden amorti çıkışının, gece 2de alkol sonrası eve dönüşte öğrenilmesinin yansımasıdır bu. duygusallık değil. duygusal bile değiliz. biz. biz varmış sanki. ben dediğimiz de biz'e dahilmiş-miş. hepimiz. hiçbirimiz. biz. çünkü "hiçbirimiz eşi benzeri olmayan kar taneleri değiliz" demişlerdi o filmde. ben kar tanesiyim bu arada. Ha-ha).