Notes

Bunu okuyorsanız olanlardan kimse sorumlu değildir. Tamamen kendi hür irademle aldığım bir karardır. Sebebine gelecek olursak size uzunca bir not bırakacağım ama okuyanlarınızın çoğu anlayamayacak, beni gerçekten önemseyen ve her şeyimi bilenler anlayabilir. Anlamanızı da pek beklemiyorum zaten. Sevdiğim kitaplarda ki sevdiğim cümlelerden alıntılar yapacağım. Eğer ki aynı cümlelerin altını çizmişsek, daha çok anlarsınız beni. Avucunuzun içi gibi bildiğiniz dağlara karlar yağınca biraz daha empati kurmanızı öneririm. Asıl sıkıntı anlasanız dahi benim hayatla olan savaşımı hiçbiriniz tam olarak göremezsiniz. Görmenizi de bekleyemem ki zaten. Kiminiz bana korkak, kiminiz "kolay yolu seçti", kiminiz aptal diyebilir yapacaklarım yüzünden ama ben ne kolay yolu seçtim ne hayatla olan savaşımda ölümü seçecek kadar korkaklık yaptım ne de bir aptallık ettim. Sanmayın ki savaşmadım, sanmayın ki vazgeçtim, kaçtım. Neler buldum neler kaybettim aklınız dahi almaz. Onca zaman uğraşıp çabalayıp biriktirdiğim bir avuç sevgim bir kamyon dolusu nefrete dönüştü hayata karşı. Bu benim son gücümle verdiğim savaşın sonucunda aldığım bir karardır. Hayat yaşamaya değmez. Benim gözümde, hayat hiçbir şeye değmez. Ben, bu süreden sonra ne mutluluk, ne iyi bir hayat, ne para, ne mal ne mülk, ne eş ne dost, ne aile ne de bir destek, hiçbir şey istemiyorum. Her şeyden vazgeçebiliyor işte insan. Bana yarın dünyanın en iyi yaşamına sahip olacağımın garantisini verseler bile artık hiçbir şey istemiyorum. Boş bir bardaktım, dolmayı bekledim, kırıldım. Kırılmadan önce dolsaydım belki kırılmazdım ama kırıldıktan sonra da üzerime dökülen suyun ne faydası vardır ki ? Bitti artık, yolun sonunun burası olduğuna eminim. Yaklaşık 5 kere erteledikten sonra eninde sonunda olacak şeyden kaçmayıp, ertelemeyip artık gereken şeyi yapıyorum. Önceden ağlardım ölmeyi düşünürken ama şimdi o kadar istiyorum ve o kadar mantıklı geliyor ki gülüyorum.

Ruhumun bir kısmı öldüğü gün birine aşık olmuştum. Bazen öyle olur; her şey üst üste gelir. Birine aşık olmasaydım, başka bir hata yapardım. Hata demek pek mantıklı değil birçok açıdan, fakat birçok açıdan da mantıklı. Olduğunca mutsuzum ve olduğunca da mutsuz görünmeye gayret gösteriyorum ve kimseyi kandırmıyorum. "Çünkü sahici bir sarsıntı sahte bir dengeden iyidir." Binlerce sarsıcı olay, binlerce kez beni intihara teşvik edecek travma geçirdim. Beni öldüğüm gün tanıdım ben. Kendimle de o gün barıştım. Şimdi sadece geceleri yapayalnız ve yalınayak anlayabildiğim şeyler var. Şimdi benim de yalanlara inanmaya ihtiyacım var, bütün çaresiz insanlar gibi, dağılan bir kalp, ortalığı savuran bir fırtına gibi. Bazen gözlerim doluyor karanlıkta, kendi kendime fısır fısır konuşuyorum kendi kafamda. Kulağımın dibinde hiç susmuyorum. Ağlamama asla müsade etmiyorum ama yine de ağlıyorum. Kar taneleri birbirine
benzemez ki. İnsanlar de benzemez işte. Herkesin sorunu vardır ama bir elin parmakları asla birbirine benzemez. "Koşan atlar, düşen atları hatırlatır. Yağmur yağar, durur, tekrar başlar. Yanlış yolda yürümek doğru yolda beklemekten iyidir." Karanlıkta herkesle çarpışabilir insan. Yalan mı söylüyorum size? Affedin beni lütfen. Bir sürü doğru söyledim ama hiç burnum hiç kısalmadı ki.

Ben çok normal birisi değilim. Sizin de çok normal olduğunuz
söylenemez aslında. Dünyada herkes anormal sanki. Belki de hepimiz normaliz. Yanlış zamanda, yanlış yerde... Ya kusura bakmayın insan eline kalem alınca değişik şeyler yazmak istiyor. Ben pek anlamam bu işlerden. O kadar çok yazmayı denedim ki : Bir yerden sonra hep yırttım. Bu sefer üşeniyorum. Herhalde birileri çok sonra okuyup sadece ağlayıp geçeceği için. Sizin hayatınızda hava nasıl kim bilir ? Biraz salakça olacak ama burası çok boktan. Sanki herkes katil ya da herkes yalnız. Çok fazla farkımız yok aslında. Ben daha geniş alanlarda yürüyüp daha fazla görüşme hakkına sahibim. Ama hapishanin büyüğü küçüğü fark etmez. Beni şuan burada ayakta tutan dostlarım oluyor. Ben kendimi sevmiyorum ama eminim benden daha fazla beni seven var. Ben mücadele etmeyi sizin görüşünüze göre bilmiyorum. Dışarıdan öyle görünüyorum ama değil işte. Hayat mücadele edenlerin peşinde hep... Size hayatı nedense en kötü cümlelerle anlatıyorum hep. Ya gerçekten sevmeyi bilmiyorum ben hayatı ya da ne biliyim, bir tuhaf oluyorum hayat diyince. Ben de isterim bunu kimse okumak zorunda kalmasın. Ben de istiyorum hayat yaşamaya değsin. Siz içeride ben dışarıda. Ben içeride siz dışarıda. Öyle işte. Yine yazamadım her zamanki gibi...

Ben artık düşüncelerimden dolayı o kadar kafayı yedim ki ağladığım zamanlar ağladığımı bile fark etmemeye başladığım zaman artık beni kurtarcak kimsenin kalmadığını fark ettim. Artık gölgelere saklanıyordum. İnsanların içine çıkınca da hep fırlama, şirin, o başı okşanmak istenen ama belli etmeyen, edemeyen, kendine göre sevimli ama bir o kadar da sıkıcı ve çıldırtan, en önemlisi sabırsız çocuk olurdum. Ben hep kendimi nasıl sevdirebilirim, nasıl kabul ettirebilirim onu düşündüm. Hiçkimsen yoksa kendini sevdirmek zorunda kalıyorsun içten içe. Babalarından, ailelerinden şikayet edenleri can kulağıyla dinlerdim.  Benim hiç kavga edecek bir babam ve ailem olmadı. Bana bağırıp çağıracak, sonra pişman olup ne diyeceğini bilemeyecek, belki özür dileyecek bir babam, bir ailem olmadı. Yaptıklarıma karışan bir babam, bir ailem olmadı. Benim okuduğumu, giydiğimi, sakladığımı karıştıran bir babam, bir ailem olmadı. Eve geç kaldığımda başıma bir iş geldiğini düşünen bir babam, bir ailem olmadı. Çevremin beni kötü yollara düşürmeye çalıştığını sanan bir babam, bir ailem olmadı. Bütün herkesin kavgalı olduğu bir ailesi oluyordu. Hepsi barışırdı eninde sonunda. Birbirlerini anlamış, her şeyi affedip eski günlere dönerlerdi. Çünkü bir ailenin kalbi çocuğuna, çocuğun kalbi ise ailesine aitti hep. Benim hiç kalbim olmadı.

Karmakarışığım, beni bende ararsanız kaybolursunuz. Ben kendimle "ben" olamadım. Ben, sizinle ve sizinle olan hatıralarımla "ben" oldum. Beni başka kişilerde, başka yerlerde, başka anılarda, başka sohbetlerde arayın. Beni benimle değil, başka şeylerle hatırlayın. Ancak o zaman gerçek beni bulursunuz.

Biliyor musunuz, beni tanıyanlar, bir gün bir yağmur sonrası bir fotoğraf ya da bir anı bulacaksınız bir yerlerde. İşte o an bir kıpırtı olacağım yüreğinizde, bir iki damla yaş olacağım güneşli gözlerinizde.
Beni öldüğüm gün, gerçekten tanıyanlara selam olsun.
Işığını üstüme tutanlara teşekkür ederim.

Bunu okuyan sen. Sana yazdığımı çok iyi biliyorsun şuan bu kelimeleri. Ölsem de, benim kalbim, benim ruhum, seni unutacak kadar adi ise, ellerim onları parçalayacak kadar güçlüdür.

Özür dilerim.
Hoşçakal, hoşçakalın.