Notes

Merhaba, ben Rumeysa -kim olduğumun bir önemi yok şuan-. Bunları yazdığımdan Şule'nin haberi olmasın, yazdıktan sonra onun telinden de sileceğim zaten. Sen de cevap vermezsen sevinirim çünkü büyük ihtimalle ben değil o görecek. Öncelikle sanat eserini gerçekten tebrik etmek istiyorum, Rönesans Tablosu gibi. Bugün onlara geldim kapıyı çaldım, içeri girdim, sesimi duydu tepki vermedi. Yanına gittim tepki vermedi, çok bitkin görünüyordu, gözleri şişmiş, morarmış. Şule ben onlara gidicem diye beni gelip Ünye'den almak isteyen insan sarılmadı, mimikleri bile oynamadı öyle katı, öyle buz gibiydi ki. Bu saat oldu hâlâ doğru düzgün iki kelime edemedik. Sadece ben sana kızdım, o seni savundu bu halde bile, başka hiçbir şeye cevap verme gereği görmedi. İki gündür yemek bile yemiyor zaten, yediğini de kusuyor, yemek kokusundan midesi bulanıyor. Uyuyor, ağlama krizleriyle uyanıyor. Bak gerçekten Şule inişleri, çıkışları çok olan bir insan, insanlara güvenme konusunda çok büyük zorluklar yaşıyor, atomu parçalarsın ama Şule'ye onu sevdiğini ispatlayamazsın. Bugün ispatlarsın, yarın yine değişir görüşü ama buna katlanamayacaksan bunu fark ettiğin ilk an gitmen gerekirdi, sabrının sonunda değil başında! Bu Şule'nin ilk kez böyle bir şey yaşayışı değil, böyle çok değer verdiği birini daha kaybetmişti ama o zamanlar bile bu kadar kötü değildi. Yürürken nefesi falan daralıyordu ama en azından ayağa kalkabiliyordu. Bu sefer ayağa bile kalkamıyor -gerçek manada-. Onun için insanları hayatından çıkarmak çok kolaydır aslında iki saat üzülür üçüncüye sakinleşip yoluna devam eder. Ama birini harbiden sevdi mi kopamaz, şimdi olduğu gibi. İyice delirdi. Samsun'a gidicem beni idare et diye tutturmuştu. Hatice Teyzeye yalan söyleyecekti! Ben kabul etmeyince Ceren'e kabul ettirmiş ve aklına koymuş. Böyle bir şey denerse ve ona bir şey olursa o zaman tüm sorumlusu sensin! Vee ben Şule'nin birine ilk kez yalvardığını görüyorum. İlk kez gururunu bu kadar ayakları altına aldığını görüyorum. İstenmediği yerde iki saniye kalmayan insan günlerdir peşinden koşuyor, fikrini değiştirmek için. Dün bize ne dedi biliyor musun "Az önce hayatımın en büyük olgunluğunu yaptım, pes ettim ve ilk kez kaybetmedim çünkü o böyle daha mutlu olacak." Sonra yine dayanamamış, hâlâ sana yalvarıyor. Ve kendini herkesin hayatını mahveden bir virüs gibi hissediyor. Bunu ona yapmaya hakkın yok. O bunları yaşamayı hak etmedi. Evet, bazen çok ileri gidiyor olabilir ama zaten bunu sana verdiği değerden yapıyor. Hatta bu değer vermek değil. Şule değer verdiği insanları bile bir süre sonra salar. Geçen yıl bizimle de tartışmıştı bitirmiştik ve "Yolunuz açık olsun, seviliyorsunuz." Diyip haftalarca yazmamıştı, biz yazmasak daha da yazmazdı. Ne yapacağını sen daha iyi bilirsin tabi. Ama kardeşime en ufak bir zarar gelirse senden bilirim, sen de kendinden bil!