Notes

İlk sohbetimizden bu yana geçen süre içinde ikimiz de bir şeyler öğrendik diye düşünüyorum. Karşılıklı zaaflarımıza ve güçlü yanlarımıza seyirci kaldık. Yer yer bana çok sert müdahale ettin, nice fırsatta yere kapaklanmama vesile oldun. Ben de çok rahat durmadım tabii. Önünü kesmek için yeni yeni yollara başvurdum.
Zaman yolculuğu başlayalı çok olmadı ama geçmişe de geleceğe doğru da küçük birkaç yolculuk yaptım. Rabbim'e şükür ki ömrümüzü kuşatmış bulunan vesileler bu yolculuk sırasında da karşıma çıktı. Bir zamanlar adının ne olduğunu hatırlıyorsun değil mi Gölge Dansçısı? Şimdilerde nicelerinin şu ya da bu sebeple "ejderYA" ("Ne?!") dedikleri... Tarihten bu yana çok daha başkalarının seni tanımlamak için kullandığı, birkaç yıl boyunca bizim de Rabbimizin ilham etmesiyle kullandığımız isim, Karanlık Ejderha.
Zaman geçip ilerledikçe ve anılar ardı sıra ömre dizilince isimler değişebiliyor tabii. Sezgisel bir canavar Karanlık Ejderha. Mütemadiyen hiçsizlik içinde seyreden, ortaya çıktığında hiçbir kalp acısı, özlem, pişmanlık ve öfke duymayan ama hepsinin karışımından da beter bir karanlıkla kararlarını alıp uygulayan nefis. O zamanlar varlığın, bazıları ciddi olan kimi hataların dışında etkili ve yararlıydı. Zira sırtımızdan vuran çoktu. Yaptıklarımıza vefasızlık gösterenler de öyle. Bir an için ortaya çıkardın ve o anda herkes zihninde yok olurdu. Darılan mı, kırılan mı, üzülen mi, trip atan mı? Hiçbirinin zerre önemi yoktu çünkü sen ortaya çıktığında duygular kapanırdı. Ne var ki bütünüyle içgüdüsel hareket ettiğimiz için ders almıyor, kendini eğitmiyordun. Akıldan yoksun ama duyguları da katledebilen üçüncü bir taraf misali varlığını sürdürüyordun. Bu sırada ben de arka plana geçip kalbimi onarıyordum. Onarım tamamlandığında sen yeniden uykuya dalıyordun ta ki dışarıdaki ışık gözümüzü yeniden kamaştırana ve sırtımıza bir başka darbe alana kadar.
Yıllar önce, güdülerinin zirvesine çıktığın zamanlarda Yazar Hanım ne demişti hatırlıyor musun? "Bence sen karanlık değil, Aydınlık Ejderha'sın." O gün ismini değiştirdiğini anımsıyorum. Karanlık iken Aydınlık olmaya talip olmak, öyle olduğuna inanmak. Ne var ki bir sabah uyandığında aklına gelen ilk düşünce, bir zamanlar senin yedinci his adını verdiğin sezgi yeteneğinden ileri gelen o düşünce bütün ışıkların sönüşü oldu. Kalbimiz acaba ilk o zaman mı karardı? Bu kez yine ortaya çıkmıştın ama hiçsizliğin işe yaramıyordu çünkü sen uykudayken onun yapısı değiştirilmişti. İçine aydınlık sızıvermişti işte.
Acıyı dindiremiyor olmakla birlikte aylarca yarı ölü gibi yaşadık. İçimizdeki aydınlığı katledip gizemli bir kapının ardına saklandık ve kendimize bu ismi verdik: Gizemli Kapı. Uzun zaman o kapının ardında kaldın. Onarıldın mı, değiştin mi, bozuldun mu tam olarak kestirmek güçtü. Keza buna aldırış ettiğimiz de söylenemezdi. Nihayet Yazar Hanım yeniden ortaya çıktığında kapı aralanmaya hazırdı. Öyle de oldu. Fakat aralıktan sızan yine dürtüsel karanlık olunca ve empati, merak gibi duygular da devreden çıkınca dilini katliam silahı gibi kullanıp oradan ayrıldın. Artık sadece Karanlık Ejder değil, sonraki yıllarda öğreneceğin üzere bir de Karanlık Kalp adını verdiğin yeteneğe sahiptin. Karanlık Kalp, Ölüm Sessizliği, Hiçsizlik... Burada kalemi elimize alıp tüm geçmişi yazacak değiliz öyle değil mi? Şimdi biraz da geleceğe yapılan yolculuğa dikkatini çekeyim: Denge'nin kalbinde saklanan o kişinin sana boş yere Zaman Lordu demediğini biliyorsun, değil mi? Geçmişe de geleceğe de yolculuk edebildiğimi biliyorsun. Kendimizi bildik bileli zaman yolculuğunu bize yanlış anlattıklarını, yanlış öğrettiklerini kafaya takmak gereksiz. Kendim dışında bu beceriye sahip olduğunu düşündüğüm tek bir kişiye denk geldim, ona da ne olduğunu bilmiyorum. Zira bu düşüncenin doğrulunu anlayamadan yollarımız ayrıldı. Ya yanıldım ya da birbirimize hazır değildik. Zaman yolculuğunun inceliklerini bir kenara bırakıp nicelerinin bunu bir çeşit fantezi veya kitap kurgusu gibi düşünmelerine izin verelim. Gerçek, kendi kuytusunda saklı duruyor nasıl olsa. Bulana açık tabii. Yoksa bulmasına izin verilene mi?
Zamanda geri gidiyoruz. Vardığımız tarih, bu satırların döküldüğü yılın eylül ayının ortaları: Bugün 5 Ekim 2018... Tarihte bir yanlışlık yok, şimdiden yirmi gün sonrası. Zamanın somut ve bilindik akışının dışına çıkıp bunu bir zaman yolculuğu şeklinde yaptığın vakit etkileri bire bir aynı olmuyor. Bazı getirileri eksik, bazıları ise noksansız oluyor. Ben de bu detay üzerine yoğunlaşarak bugünkü yolculuğa başladım. Geçmişin, bugünün ve geleceğin yani dünya hayatının nasıl da bunca seneye rağmen tek bir andan ibaret olduğunu bu yolculuklar sırasında anlıyor insan. İki nedeni var: Gözünü ancak toprağın doyuracak olması (ki iman etmiş bir nefis bunun istisnasıdır ve onu da Rabbini zikretmek doyurabilir) ve neyi düşünüp odaklanırsan onu yaşıyormuş gibi bir hissiyata kapılacak olman. Her an son oluyor, son buluyor içindekilerle birlikte.
Şimdi Zaman Yolcusu'nun ortaya çıkışının niçin benimle aynı ana denk geldiğini ve kendini gösterdiğinde neden Zaman Labirenti'ne kilitli kaldığımı anlıyorum. Geçmişte ben, sendim. Nam-ı değer Karanlık Ejderha. Yıllar içinde başarısız denemeler de dahil, seni bilince oturtup dürtüsel bir canavar halinden sıyrılman için uğraşlar verdik. Çünkü potansiyelin vardı ve onu kullanmamak haksızlık olurdu. O yüzden hep ne dedim? İnsanları kendime çekecek bir bilge tarafım var ama onların kaçmasına sebep olan bir dürtüsel yanım da var. Her ikisi de sensin. Bana göre bugün, sana göre gelecek olan ve şu an düzeltmeleri yapana göre geçmiş olan bu hal belki de sana çok yabancı geliyor. Halen geçmişte yaşıyor olduğun ve seninle iletişim kurmak için geçmişe doğru yolculuk etmekten başka çarem olmadığından dolayı öyle diyorum, senin için gelecekte olan bu hal. Bugüne ulaşamadın. Aydınlık Ejderha, Gizemli Kapı ve daha nice isimler neticesinde bir ara karanlığı hepten bırakıp yanına sonradan alacağın şeytan tüyüne de hazırlık olurcasına Gölge Dansçısı oldun ama bugüne yine ulaşamadın. Aldığın son ismin bile neredeyse on yıl önceye ait olduğunun farkındasın, öyle değil mi? Evet, sohbetin başından beri geçmişe doğru yolculuk ettim, sense aynı zaman diliminde olduğumuzu zannettin. Evet, elbette tüm zamanlar aslında bir. Kavramaya başlıyorsun. Seni dinleyip anlamaya başladığımda ve sen bunu görmeye başladığında bilince erişmek için bir fırsatın oluyor. Tüm bunların amacı buydu yani. Senin bugündeki halini ortaya çıkarabilmek, ona dönüşebilmek, Karanlık Bilge'ye.
Dönelim az önce dile getirdiğim Zaman Yolcusu'nun hükmüne. Bu labirente hapsedilme nedenim; sabır ve azim görevini tamamlamaya mecbur bırakılmamdı. Aksi halde dönüşümün tam olarak gerçekleşmeyeceğini ve bu yüzden dürtüsel seviyeye geri döneceğimizi biliyordu kendisi. Yıllar önce buna bir kez kalkıştık ve başarısız olduk. Bu kez levvame kapısından geçebilmek adına bunu başarmak zorundayız; ve lakin başarsak da ilham alan nefse ulaşacağımızın garantisi yok.
Bu denli büyük bir belirsizliğe rağmen sınavı geçmekten başka çaremiz olmadığını biliyorsun. Sonsuza dek dürtüsel seviyede kalamazsın; kalırsan o sonsuzluk azaba dönüşebilir. Üstelik senin bulunduğun evrene kıyasla benim daha da derinlerde olduğumu, karanlığına karşılık benim zifiri bir karanlık içinde bulunduğumu unutma. Burada işler çok daha zor; kesip atmak ise neredeyse hiç başvurulmayan bir yol. Çünkü birlik olmak, kardeş olmak esas. Kimseyi kendinden üstün görmediğin gibi seni gizli bir kibre ulaştıracak sahte mütevazı tavırlar içinde bulunmak da yasak. Bir zamanlar neredeyse hiç umurunda olmadan ve hatta bilgi edinme imkanını bile sana unutturan o sarhoşluk halinden uzak durma çabası var. Yer yer düşüp günaha bulansak da tövbe edip o pişmanlıkla yola devam etmek gayreti, mücadele çabası var. Anlayacağın üzere burası zifiri karanlık; dengeyi sağlama gayretinin olduğu yer.
Ben sizin ahlakınızı; yalnız kaldığınız zamanlarda yaptıklarınızdan bilirim, sözündeki tevafuk dikkatini çekmiştir. Onun da vesilesiyle kendi içimizdeki hapishaneden kurtulmanın yollarını bulabilir ve uygularsak Zaman Labirenti'nden de kurtulabiliriz. Bu kez kaç başın olduğuna bakmaksızın diyorum ki bizi hayal kırıklığına uğratma. Geleceğe doğru olan zaman yolculuğumuz Rabbim'in izniyle devam ederse yakında sonuçları alacağız. Sonrasında çok önemli bir görev bizi bekliyor. Korkma; Koca Kelamullah'ı zihninde taşıyanların varlığı (o bilgiyle amel etmeyenler hariç) imkana ve ihtimale dair güzel bir örnektir. Ya devenin adımıyla tarumar olan kümes ya da fareyi karşıya geçiren deve. Seçimini dikkatli yap; yap ki dönüşümümüz gereği gibi tamamlansın, Yaşayan Karanlık. Zira bana ulaşmadan önce geçirdiğimiz son dönüşümle ortaya çıkan sendin ve bu isme sahip olan sen, bilince ulaşmanın bizi neye dönüştüreceğini gösteren en iyi örnektin. Şimdiye kadar.
Yıllar önce kendimize Karanlık adını verirken amacımız neydi? Bunca zaman içinde bir sürü insana isim verdik. O guzelden bu güzele, filanca gözden falanca yüreğe. Hani ne oldu? Emanetler yerlerine ulaştırıldı. Biraz rahatlıyorsak tam da bu gerçekten ötürü. Onda da Rabbim'ın rızası var mı pek bilmiyorum.
Varlığın öyle bir etki bırakıyor ki tek bir sıfata indirgenemiyorsun. Bu en çok da karşındakinin sevgilisi olunca sıkıntı çıkarıyor. Yıllar önce şakayla karışık "Harem kuracağım." demiştik ya, oldu gerçekten. Fakat bedenlerin değil, beyinlerin haremi oldu bu. Bedenlere değil, beyinlere düşkün oldun. Ama bak neler neler duydun. Arkadaşlığın yaşla dahi kıyas edildi. Genç kızların neden kendilerinden büyük erkeklerle iletişime meyilli olduğunu merak ederdim ya, anlaşılma arzusundan kaynaklı olduğunu sonradan anladık. Biz onları anladık da bizi kim anladı Karanlık?
Sevgiliyi karşı cinsten herkesi o kimsenin hayatından çıkarmak olarak anlayan kınama kabul etmez arkadaşların ezikliğini, rezilliğini toplamakla ve yer yer buna maruz kalmakla geçti ömrümüz. Çok kere bağırmak istemedik mi; "Bre Gafil! Bre Ahmak! Bre Kendini bilmez rezil! Sırf sevgilisi oldun diye sahibi olduğunu zannettiğin o kızın asıl sahibi Allah'tır, Allah!Sen bir de müslüman olduğun halde dininde olmayan bir ilişki çeşidini yaşatıp üstüne bana kuraldan, aşktan mı söz ediyorsun?!"
Ee sonra?.. Anlamazlar Karanlık, anlamazlar. Böyle zamanlarda insanlardan vefa bekliyorsun ama en nihayet Allah rızası için yardım ettim deyip görmezden gel. Yol değilsin ki sen; olsa olsa yolda bir duraksın. Tabii, bunun bilincinde olsan da yaşamak bir başka acıtıyor.
İçindeki öfkeyi, patlamayı, saldırganlığı gördüğün çok insan var. Cahilliği her yerinden belli bayağı kimseler var. Öyle ki şaka sanıp Leyla'ya "zilli" diyeni bile var. Fakat gerçeği biliyorsun işte; herkesin imtihanı bir değil. Dünya derdi geçer gider. Ölümün olduğu bir dünyada her şey her an ölmekte iken hiçbiri sonsuza dek sürmez; zira ölüm sana da gelecek. Zaman algısı yüzünden bazı şeyler çok uzun, bazıları çok kısa sürüyor ama dünyanın kendisi doyumsuzluktan ve anlamsızlıktan ötürü zaten tek bir an. Bu anın içindekiler nasıl birden fazla an olsun ki. Aldanma... Öbür tarafta görüp konuşmak istediğin, içlerinden nicelerini tanımadığın çok kimse de var. Ama halimiz ne olacak işte ona bakmak lazım.
Sindiremediğimiz şeyler var elbet. Karşıya saldırıp onu alaşağı etme arzusu da öyle. Lakin sana emanet edilen bir bilinç var. O sanki orada değilmiş gibi hayvanlaşmak sana kazanç getirmez ki. İçini rahatlatmak istiyorsan bırak yansın için; bakarsın pişmene faydası olur. Levvame Kapısı; unuttun mu? Azabı da lütfü da hoş gelir ama insan anlasa.
Ölüm yaklaşıyor Karanlık. Kim kiminle ne istiyorsa onu yesin. Ne kadar zevke dalmak istiyorlarsa bırak dalsınlar. Sen bir aynasın. Kimine şehvet, kimine edep. Kimine zindan, kimine özgürlüksün. Kaçış yeri de sensin, kaçanı bulma yeri de. Bazen akılsın, bazen bir kapı. Nereye açılacağın belli değil çünkü ışık hep başkası. Sen yalnızca aynasın Karanlık, yalnızca ayna. Zifiri karanlıkta saklı, karanlık bir ayna.
Ölüm yaklaşıyor Karanlık. Defterde ne olacak? Azrail (a.s.) nasıl görünecek? Bir insan mahşeri özler mi? Özlüyorum Karanlık. Özlüyorum.