Notes

Hrant Dink ve Kara Ocak

2007’den bu yana her 19 Ocak’ta aynı tartışmalar yapılır. Yine yapılacaktır. Hele “Je suis Charlie” (“Ben Charlie’yim”) diye benzer bir slogan gündeme gelmişken, ayrıca tartışılacaktır.

Hrant Dink’in ardından onu “badem gözlü, sırma saçlı” yapmayanlara, “hepimiz Ermeni’yiz” sloganlarını eleştirenlere tepki gösterenler aynı sözü söylediler: “Önemli olan bir insanın ve gazetecinin bir suikast ile öldürülmüş olmasıdır, insanlık ve vicdan gereği ona sahip çıkılmalıdır.”

Ne kadar güzel cümleler... Türkiye’de maalesef açıkça yalan söylemeyen siyasî parti veya siyasî amaçlı dernek, örgüt, yayın vb. yoktur sanırım. Seçim öncesi vaatler bir yana, çeşitli politik hamleleri meşrulaştırmak için ortaya atılan “vicdanî ilke” palavraları...

Yukarıda bahsettiğimiz bu anlayış, yani öldürülenin siyasî kimliğine hiç bakmaksızın ona sahip çıkma ve onun adıyla –meselâ adı Hrant ise- “hepimiz Hrant’ız” diye onu savunma anlayışını ele alalım. Bu gibi cümleleri kuran genelde sosyalistler ve liberaller oldu.

Bu cümleyi kuran sosyalistler, örneğin İstanbul Esenyurt’ta öldürülen MHP’li Cengiz Akyıldız için –bırakın yürüyüş, eylem vs.- bir yazılı açıklama yaptı mı? “hepimiz Cengiz’iz” değilse de “alçak saldırıyı kınıyoruz” dediler mi?

Hayır.

Meselâ sosyalist partilerden biri 12 Eylül’le ilgili bir anlatısında idam edilen Mustafa Pehlivanoğlu’nun anar mı, anmış mıdır şimdiye dek?

Hayır. Anmaz, anamaz çünkü Mustafa Pehlivanoğlu Balgat katliamı diye anılan olayda adı geçen bir ülkücüydü.

Gazetecilik ve insan haklarından bahseden liberallerin sonradan akıllanıp(!) da Ergenekon vb. davalara “kumpas” diyenleri dahi Kemâl Kerinçsiz’in özgürlüğü için kampanya başlatmışlar mıydı?

Hayır, çünkü Kemâl Kerinçsiz milliyetçi bir avukat ve liberallerin kuklası olduğu “Ermeni soykırımı” yalanıyla mücadelesiyle ünlenmiş birisi.

Bunun gibi, bir Müslümanın da “ben Charlie’yim” demesi beklenmez, çünkü Charlie Hebdo dergisi Müslümanların kutsal saydığı şeyleri kaba bir şekilde hicveden bir yayın.

Aziz Yıldırım –Allah korusun- teröristlerce öldürülürse Galatasaraylılar “je suis Aziz” demez, çünkü Aziz Yıldırım ile Galatasaray yıllardır birbiriyle çatışır. İftiralar, ithamlar, polemikler kol gezer.

Çocuk tecavüzcüsü Hüseyin Üzmez’i ele alalım... O da bir gazeteci olarak suikaste uğrasaydı ve eceliyle değil böyle öldürülmüş olsaydı, yine aynı insanlar “hepimiz Hüseyin’iz” diye yürürler miydi?

Demek ki kimse, insanın sâdece haksızlığa uğratılmış olup olmamasına bakmıyor ona sahip çıkmak için. Herkesin, her insanın, her örgütün bir tahammül ve saygı sınırı vardır. Dünyanın en liberal insanında dahi bu sınır vardır. Ve bu sınırı aşmış olan kişiye saygı duyulmaz, tahammül edilmez, sevgi duymak ve sahip çıkmak ise söz dahi edilemez.

(Ona yapılan haksızlığı savunmak, desteklemek veya savunmamak, desteklememek ise ayrı bir konudur ve ayrıca önemlidir.)

Bu yüzden;
Uygar bir Müslüman, Charlie Hebdo katliamını desteklemez, ama “ben Charlie’yim” demez.
Uygar bir sosyalist, MHP’li Cengiz Akyıldız’ın öldürülmesinden keyif almaz, ama “hepimiz Cengiz’iz” demez.
Uygar bir milliyetçi, PKK eylemlerinde öne sürülen çocukların polis tarafından öldürülmesine “iyi olmuş” demez, ama buna tepki olarak “işgâlci tece Kürdistan’dan defol” sloganlarıyla sokağa çıkanların yanına gitmez.
Uygar bir Kemâlist, uygar bir milliyetçi Hrant Dink’in öldürülmesini, onu öldürenleri asla desteklemez, ama sırf haksızlığa uğradı, öldürüldü diye Hrant Dink’i yüceltmez, “hepimiz Hrant’ız” diyenlerden olmaz. Hele Türk kimliğinin silinmeye çalışılıp etnik kimliklerin pompalandığı günlerde “hepimiz Ermeni’yiz” hiç demez.

Bir Atatürkçünün Ermeni soykırımı yalanını savunan, bu konuda en etkili propaganda aygıtlarından Agos’un genel yayın yönetmenliğini yürütmüş, AKP’yi Kemâlizme yeğlediğini söyleyen, ABD elçilik binasına ziyaretler eden, Avrupa Birliği’ni insanlığın en büyük projesi olarak gören, İHD, İnsan Hakları Vakfı gibi Batı beslemesi örgütlerin çalışmalarına katılmaktan onur duyduğunu yazan bir kişiyle kendini özdeşleştirmesi söz konusu dahi olmamalı.

Kemâlizm ve Hrant Dink’in hiçbir ortak noktası yoktur. Belki laiklik denebilirdi amma Hrant Dink laiklik konusunda 2006 yılında Kemâlistlerin laiklik anlayışını eleştirip “hakikî laikliğe doğru gidiyoruz” demişti. Yani bu konuda da Kemâlistlerle aynı görüşte değil.

19 Ocak 2007’de Hrant Dink’in öldürülmesinin (katliam değil katl. Katliamda çok kişi öldürülür) kesinlikle onaylanacak, desteklenecek veya sevinilecek bir yanı olmadığını, böylesine vahşi hareketlerin Türk milliyetçiliğini de çok yanlış bir şekilde tanıttığını söyleriz. Sonrasında ise Kemâlist düşünceyle taban tabana zıt fikirde bir gazeteciyle kendimizi özdeşleştirme, “faşizme inat, kardeşim” yapma hatasına asla düşmeyiz.

“19 Ocak’ta Ne Olmuştu?” diye soran, Hrant Dink cinayetini emperyalist, ırkçı emelleri için kullanan soykırım iftiracılarına, Ermeni milliyetçilerine de “20 Ocak’ta Ne Olmuştu?” diye sorarız. Çünkü 19 Ocak’ta ne olduğunu bilmeyen yok. Asıl 20 Ocak’ta, Azerbaycan Türklerinin “Qara Yanvar” (Kara Ocak) dediği olayın yaşandığı, 1990 yılında Ermenilerle işbirliği yapan Sovyet ordusunun Azerbaycan’da yaptığı katliam bilinmiyor. Ayrıca, Kara Ocak katliamı, 19 Ocak’a yakın olduğu için “20 Ocak’ta Ne Olmuştu?” diye soruluyor. Hocalı katliamı, Karabağ’ın işgâli, ASALA terörünün cinayetleri vb. tarihî olaylar, Hrant Dink öldüğünde insan hakları, özgürlük, yaşama hakkı, barış vb. değerlerden söz edenlerin aklına neden gelmez? Asıl sorulması gereken budur.