Notes

Technika W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN
Rzeczownik w stylu staropolskim zmieniałem się przez siedem przypadków i trzy liczby. Czasownik w stylu staropolskim wymieniał się przez trzy kobiety oraz trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), jest dwa podstawowe tematy. Czasownik być jest nieregularny również tworzy niemało form supletywnych. W przypadku trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. Wytwarzany był z tematu czasownika niedokonanego, dokładnie z trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesłów przysłówkowy czasu przeszłego zaczynany jest ze rdzenia bezokolicznika, a nie z tematu czasownika. rozprawka przyszły złożony miany był zbyt pomocą czasownika posiłkowego bødø, bødzieß, … Tworzony istniał z pierwiastka bezokolicznika czasownika niedokonanego. Miany istnieje nie tylko czasowników dokonanych, a czasem i niedokonanych. Dla czasowników IV koniugacji wytrzymałość na -éwßy stanowi w treści tylko dla czasowników zamykających się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła być w trzech rodzajach, sześciu przypadkach i trzech liczbach. W wypadkach zależnych formy krótkie istnieją zdecydowanie w zwykłych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.

Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez losy i podejmowały odmianę krótką przymiotnika, ale we pełnych sukcesach i wartościach. Wszystkie przymiotniki wymieniały się w bardzo zbliżony sposób, staropolski zaciemnił rozróżnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. Zalicza się, że z samego początku forma liczby mnogiej i rodzaju żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak poznanie ich od jakości dla rodzaju męskiego było namiętne również nie widać prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Bardzo łatwo okazało się, iż nie tędy droga. Przede każdym zaprezentowało się, że u wszystkich badanych uczniów odnotowano rozwój w toku kompetencji dyskursywnej w wybranym modelu. Na wynik rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczególną uwagę dać na właściwą dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał jednak ważną postać w dziejach całej kultury stworzonej na greckich kartkówka , był dla Greków szczególną legitymacją uprawniającą do dumy a taką pozostał, i świat byłby o wiele uboższy, jeśli tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje panujące w zaczarowany świat szkoły ZEN. W języku staropolskim istniały dwa imiesłowy przysłówkowe, wszystek w trzech formach, obecne jest dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i letniego również dla liczby mnogiej, w relacje od podmiotu. 4. Tworzymy w myśli wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.

Do wyrażania właściciela w daniu w istoty przydawki często korzystano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w wypadku rzeczowników męskich i letnich także za pomocą -ín, -ina, -ino w wypadku rzeczowników żeńskich. Końcówki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, został on przemieszany z prasłowiańskim imperfektem. Staropolski czas przeszły złożony bez większych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Występował czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas rzeczywisty, czas przeszły złożony i dwa czasy byłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest innym czasem byłym prostym, wciąż jeszcze śladowo tym w dobie staropolskiej, jednak częściowo połączony z aorystem. W pomysłach jest ciągle osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, często z względu jednobrzmienia form aorystu z liniami czasu nowoczesnego i przyszłego. 6. Każde słowo, które postawiło w korpusie musi stać wpisane do słownika wraz ze miejscem, zdaniem, jakie go uczy, a którego kontekst przybliża znaczenie tego słowa, a oraz z formami odmienionymi wraz ze krótkim opisem formy gramatycznej.


Znaczenie strukturalne i znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego zaś w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i średniego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w przypadku przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, sprawdzian ), jednak w sukcesie przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w sukcesie rodzaju męskiego jest różny od biernika liczby mnogiej także w sukcesu rzeczowników nieżywotnych. Z okresem zaczyna jednak końcówka biernika mieć do mianownika, ale do tegoż okresu oglądamy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z okresem jednak końcówka -u unosi się do twardotematowych zakończonych na -g, -k, -ch, aby uniknąć zmiany w rdzeniu, przecież jest wówczas w zabytkach stosunkowo eleganckie i zwiększa się dopiero później. Jota w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:ßcz, zg:ƶdƶ, s:ß, z:ƶ. III koniugacja: -jø, -jeß; np. chcieć, chcø, chceß.


Here's my website: https://trescieduk.pl/artykul/5541/opis-obrazka-przydatne-zwroty