Notes

Merhaba Defne nasılsın? iyisindir umarım. Aslında bu konuyu hiç açmayacaktım ama inan bunları söylemesem içimde kalırdı. Sadece uygun zaman nedir bilemedim ve hayatının gidişatı için sana huzursuzluk vermek istemedim. Çünkü çoğu zaman suskun kalmamın iyi yanları olduğu gibi kötü yanlarından birisi de o zaman için kendimi ifade edememem oldu. Kesinlikle bunları seni üzmek ya da kötülemek için söylediğimi düşünme, sadece içimde kaldığı için ve senin bir şeyleri suskun kaldığımdan dolayı bilmediğin için söylüyorum. Lise de iken sana karşı olan duygularımı az çok belli etsem de utandığım için söyleyemedim. Seni bilmem ama benim için güzel geçiyordu günler ve o sene ilk defa sevdiğim birinin doğum gününü kutlamıştım. Biliyor musun, o gün o kadar uğraşmama rağmen senin bundan mutlu olup gülümsemen her şey için değmişti. Ama zaman sonrasında hangi düşünce ile söylediğini bilemediğim , yüzüme baka baka ''kılıbıksın'' diyerek dalga geçtiğin , ''büyüyünce sen değil karın seni döver'' gibi sözler ile gülmelerin çok canımı yaktı. Belki de şimdi öyle bir şey yapmadığını söyleyecek, inkar edeceksin ya da hiç hatırlamıyorum diyeceksin. Ama ben dün gibi hatırlıyorum. Bir yandan samimi olman ama bir yandan bu sözleri sarf etmen beni de çok üzdü. Belki diyebilirsin ''bunları söylediğim için mi ?'' diye ama inan başkası olsa hiç umursamazdım. Ben sana farklı duygular beslerken senin o sözleri kullanman beni çok incitti. Ve sonrasında susmayı tercih ettim sana da kızamadım , tepki veremedim. Keşke çocukça davranmayıp o an söyleseydim. Sonra ki zamanlar sen bir ilişkiye başlayınca hiç huzursuzluk yaratmak istemedim ve susmaya devam ettim. Tahmin edebileceğinden fazla kırıldım. Bir de üstüne senin Çiçek ile ''ümit verip gittin , şerefsiz '' vs diyerek yüklenmen zaten benim için son damla oldu. Sonradan bir mektup yazmıştın doğum günümde , hediye ile birlikte göndermiştin hatırlar mısın bilmiyorum. O hediyeyi aldığımda bir yandan o kadar sevinmiştim ki ama bir yandan da söylediklerin canımı yaktığı için belli edemedim. Bu yazıyı sadece sana ümit verip yarı yolda bırakmadığımı söylemek için değil , neden sessiz kaldığımı açıklamak için de yazıyorum. Umarım anlatabilmişimdir. Az çok tanırsın kimseyi üzmek ya da yarı yolda bırakmayı hiç sevmem. Sadece yaşanan şeyler beni üzdü ve yordu. Yoksa sabahın 6' sın da, okula yasak olmasına rağmen senin için pasta sokan ve onu akşama kadar saklayan bir çocuk neden bu şekilde sessiz kalıp gitsin? Senin de o zamanlar neden böyle davrandığımı öğrenmek ya da benim için belki de benden çok fedakarlık yaptığını biliyorum ama dediğim gibi o sözlerinden sonra susup uzak kalmayı ettim. O günlerden sonra soruları öyle cevapsız bırakıp , o şekilde düşündürdüğüm ve bunun seni üzdüğü için gerçekten özür dilerim. Üzerinden ne kadar zaman geçse de amacım hiçbir zaman seni üzmek olmadı. Birde şunu söylemesem olmaz. Hani derdin ya ''başkası mutlu olsun diye kendini üzme'' diye . Bende '' başkası mutlu olsun bende olurum'' derdim. Ama anladım ki karşında ki insan mutlu olsa da bazen sen olamıyorsun. Bunu da senden öğrendim teşekkür ederim. Ne kadar umurunda olur bu saatten sonra bilemiyorum ama benim için çok önemli. Kimse bilmese de, her zaman söylediğim gibi kalbinin güzelliği gibi bir hayatının olmasını dilerim. Hakkını helal eder misin bilmiyorum ama benim ki helal olsun. Kendine çok iyi bak. Allah'a emanet ol.



AHMET GÜNEY