Notes

Sevgili Gizem..
Bi hayli uzun zaman geçti. Bu süreç içerisinde defalarca uyandım.. defalarca. Defalarca uykumu tekrar tekrar aldım, o'nu tekrar tekrar yeniledim. İlk uyanışımda göz kapaklarım yavaşça açıldı, tavana doğru mahsun bir şekilde baktım, başımı bile çevirmedim. Nâzik tonlama mı edinmek için yavaşça boğazımı temizledim ve o sevdiğin "uykulu" sesimle günaydın dedim. Bi'kaç dakika bekledim, karşılık vermeni bekledim. Geldin zannetim, oradasın farz ettim. Sonuçta o'nun düşüncesiyle uyumuştum. Buna öylesine inanmışım ki farkında bile olmadan senden karşılık beklerken mâsum bir gülücüğü yüzümden eksik etmemişim. Karşılık beklerken gözlerimi kapattım ve kulaklarımı o nârin sesini beklercesine sağırlaştırdım. Konuşmadın. Konuşmadın ve asla konuşmayacaksın. Neden bu kadar inanıyorum ki olmayacak bir şeye, neden? Yaklaşık "10" dakika bekledim. Beklerken saniyeleri saydım, içimden sürekli telkin ediyordum, şimdi konuştu ve şimdi konuşacak. Zaman öylesine yavaştı ki saniyeler dakikaları, dakikalar saatleri temsil ediyordu. Konuşmadın. Gelmediğini kabul etmek yerine o'da uyumuştur dedim, o'da uyuyordur dedim. O telefona bile gözlerimi çeviremedim, ürktüm ve korktum. Karşılık alamayınca tekrar gözlerimi kapattım. Yavaşça iç çektim ve uykumun tekrar gelmesi için üstün bir çaba sarf ettim. Başardım, öylesine zorladım ki kendimi tekrardan bedenimi uykunun kollarına doğru bıraktım. Tekrar ve tekrar. Uyudum, en derin uykulara daldım. Tanrı o kadar acımasız ki geldiğine bu kadar inanmışken beni teselli etmek için rüyalarıma bile seni koymadı. Çok garip değil mi? İnsan ne düşünürse o'nu görmeli aslında, seni bir varlığın düşünemeyeceği kadar fazla düşünmüştüm oysa ki. İki adet şarkı açmıştım uyumadan önce, o hala çalıyor ve çalmaya devam ediyor. Bizim şarkımız, favori şarkılarımız, saatlerce dinlediğimiz şarkılar. Sahte vedalaşmalarımızda göz yaşı akıttığımız şarkılar. Her tonlamasında, her notasında seni bulduğum şarkılar. Onları seviyorum, sevmeye de devam edeceğim. Zorla bitâp düşürdüm bedenimi, zorla yaptım bunu. Öyle şartladım ki kendimi bugün uyandığım zaman o bana karşılık verecek, gelecek biliyorum, beni yalnız bırakmayacak dedim. Kendimi kandırdım. Gene kalktım, gene kalktım, gene kalktım, uykumu haddinden fazla aldım ve bedenimi uykuya defalarca ve tekrar tekrar zorladım. Evet, saydım kaç kere günaydın dediğimi saydım biliyor musun? Tam tamına "19" kere günaydın dedim, 19 kere. Doğduğun gün olan "19" sayısı olan "19" kere tekrar ettim. 19'a gelene kadar inancım fazla sarsılmıştı ama biliyor musun "19" olduğunda geleceğine aşırı inanmıştım. Sabah saat 9'da yattım ve şu an gece saat 21:00. Tam bu saate kadar o yataktan hiç kalkmadım, kalkmak istemedim. Sonuç gene hüsranla bitti. Neden böyle oldu inan bilmiyorum, halbu ki gelmeyeceğini biliyordum ama öyle inanmıştım ki geleceğine defalarca kendimi kandırdım. Az önce 19. uykumu tamamladım, 19. kere kendimi kandırdım, 19. kere hayal kırıklığına uğradım, 19. günde hüsranla göz yaşı döktüm, halbu ki geleceksin diye ne güzel hazırlıklar yapmıştım. Olur da ben karşılayamazsam diye özel karşılama bile hazırlamıştım, senin için. Benim küçük sevgilim, sana kızmıyorum ve kızmayacağım. Seni seviyorum. Bize inanmamış olabilirsin ama ben bize inandım. Her zaman da inanacağım. Bu süreçte bir çok acı çektim ve hala da çekiyorum. Umarım kader sana daha merhametli davranır. İçimdeki çocuğu hayal kırıklığına uğrattım ama yaptığım fedakarlıkların boşa olmadığını biliyorum. Eğer tanrının isteği bizi dünyada birbirimizden ayırmaksa, umarım cennette tekrar buluşuruz. Bu sana son mesajım ve son içtenliğim, daha doğrusu mektup desek daha doğru olacaktır. Çünkü bunu bir siteye koyacağım ve siteye ulaşman için "Sezar Algoritması" kullanarak sana ileteceğim. Umarım çözersin, çözmelisin.

Beni dualarında sakla. Seni daima seven Kemal..
Hoşça kal.