Notes

Bir döngüye giriyorum sanırım,ilk önce bırak artık bu kadar düşünmeyi,kafanda kurmayı da eski haline dön diyorum.Sonra eskisi gibi olamayacağımı farkedip kafamdaki şeyleri daha fazla içeride tutamadığımdan en azından birşeyler karalayayım diyorum.Yazmaya başladıktan sonra yavaş yavaş rahatlıyorum ve bir süre idare ediyorum.Arkasından bu kadar şey yazdın ve yazmayada devam ediyorsun en azından bunu okuması iyi olur diyorum ve göndermeye karar veriyorum.

Olay şu ki yazmaya başladıktan sonra yazı resmen kendine yön veriyor ve anlatmaya çalıştıklarının sadece onda birini anlatabiliyorsun neredeyse.Yani ben Everest'i anlatmaya çalışırken camdan dışarıya baktığımızda gördüğümüz dağlardan öteye gidemedim.Yazdığım şeyleri fazlasıyla okuyup,kusur aramak istemedim ve neredeyse 2 kere okumadım,ilk yazdığım şeyler gerçekten içimden gelen şeyler olur ve güzel olur diye düşündüm ama pekte öyle olmamış.Yani başından beri yazılarımda sadece duygularımdan ve düşüncelerimden bahsettim.Bunlarla nasıl yaşadığımdan,karakterimden birşey anlatmak istemedim bununda birden fazla nedeni var,karakterden bahsetmek biraz kendini övmeye giriyor diye düşünüyorum,doğru olan onu senin anlatman değil karşındakinin analiz etmesidir çünkü herkesin amaları vardır yani birisi çok güzel,becerikli ama ikiyüzlüdür,amalar hep sonra gelir ve insanlar kendi amalarından bahsetmezler bu yüzden kendi karakterimden bahsetmek istemedim,ikinci olarakta benim karakterimi
öğrenmen ana konu değildi ben duygularımı anlatmaya çalıştım,karakterimi eğer istersen öğrenebilirsin,analiz edebilirsin ama duygularımı açıklamam gerekiyordu.Bunu başından belirtmemem benim hatam tabikide çünkü ben tamamıyla duygularımla doldurdum yazılarımı ve bu tarz duygular kendi başlarına anlatıldıklarında melankoli'yi temsil ediyorlar.Bende yazılarımda sadece duygularımı anlatınca ve çok uzun zamandır içimde tuttuğum şeyleri yazmaya başlayınca fazla yoğun ve gereksiz bir hal aldı,aslında bende şaşırdım bu şekilde bir yazı yazmama çünkü fazla duygu insanı değilimdir.Fazla anlamadığım duygulardan bahsetmeye başlayıncada melankolik gözükmesi kaçınılmaz oldu halbuki melankoliyle yakından uzaktan alakam yok,aksine bunun için fazla enerjik ve mutluyum.Bir diğer şeyde yazılarımı tekrar okuduktan sonra insanlardan hoşlanmıyormuşum,onlardan kaçıyormuşum gibi bir yere geldiğini farkettim,yazılarımın arasına fazla zaman girdiği için bunu farkedemedim.Aslında benim olayım yeni insanlara hızlı alışamamak,etrafımdaki insanların sürekli aynı olması hoşuma gidiyor ve yeni birisiyle tanışınca üzerinden biraz zaman geçmesi,ona alışmam gerekiyor bununla beraber yanında eğlenebildiğim,anlaşabildiğim dostlarımda var ama dediğim gibi yazılarıma sadece duygularımı katmış olmam anlatmaya çalıştığım şeyleri fazla yoğun göstermiş.Aslında yaşıma göre fazla melankolik değil yaşıma göre daha olgunum diyebiliriz daha doğrusu olması gerektiği gibi.Yazılarımda insanlarla ilgili anlatmak istediğim şey aslında,göz özü göremez derler ya tam anlamıyla oydu.İnsanlar eskisi gibi neyse o değil şu dönemde,çoğu insanın perdeleri var,bunlarıda ilk bakışta göremiyorsun olay bu ve bu yüzden insanları direk hayatımıza almadan önce biraz tanımamız gerekiyor yani olması gereken bu diye düşünüyorum,bilmiyorum katılır mısın bana?Ama ben böyle yaptığım için etrafımdaki insanların bana duygusuz demesi biraz tuhafıma gidiyor,yeni tanıştığım bir insana karşı tabikide güleryüzlüyüm ama
bir anda ciddi konulara girilmesi,sanki uzun zamandır arkadaşmışız,tanışıyormuşuz gibi dertlerini,tasalarını dinlemek,sürekli görüşmeye başlamak normal gelmiyor bana herşeyin basamakları var sonuçta.İlk gördüğün insana derdini anlatıp,yılışık biri olmaktansa onları kendin çözmeyi öğrenmek daha mantıklı ve bende bu yüzden duygusuz damgası yememeliyim bence.Neyse ben konumdan sapmadan devam etmeliyim,çünkü yazıyı yazdıkça kendi yönünü o seçiyor tutamıyorsun bir daha :)

Sanırım çoğunlukla hayattan ne istediğimizle ilgili dürüst olursak,hayat bize onu veriyor ve dürüst olmalıyım ki seninle bir anda tanışmaktan,bir anda birşeylerin sonuca bağlanmasından fazlasıyla korkuyorum çünkü iki insanın birbirini tanıması,tartması uzun bir süreç ve bunun sağlıklı olması için iki tarafında istemesi gerekiyor
ve ben seni tanımayı gerçekten istiyorum.Ama senden bunu isteyemem çünkü bu istenince,rica edilince olabilecek birşey değil.Ayrıca seni tanıyorumdan kastım sadece bazı düşüncelerini biliyor,onları tanıyor olmamdı yoksa tabikide seni tanımıyorum ve yerine birşeylerde oturtmadım.Seni kafamda kurmuş olabileceğimi söylemiştin,birşeyi kafanda kurmadan önce bir hayalinin olması gerekiyor ve benimse bu konuda bir hayalim yok,yani senin özelliklerin hakkında,kişiliğin hakkında bir önyargım yok hiçbir zamanda birşeyler doldurmaya çalışmadım.Seninde söylediğin küçük prens'teki evcilleştirme olayı varya,ilk okuduğumdan beri bu olayın iki çeşidinin olduğunu düşünüyorum.Birincisi kitaptada değinildiği gibi bir insanı evcilleştirek.Bence ikinci olan şeyde öncelikle o insan hakkındaki duygularını evcilleştirmek.Yani yeni tanıdığın bir insanı evcilleştiremezsin.Öncelikle kalbinde,zihninde ona yer açman ona alışman gerekiyor ancak o zaman onu evcilleştirebilirsin.Ve ben uzunca bir süredir senin varlığından haberdar olduğum için seninle alakalı olan duygularımı evcilleştirdim diyebilirim.Tabikide bunu senden isteyemem,bunu sadece insan gerçekten isterse yapabilir.Gerçekten bunu denemekten bir zarar geleceğinide düşünmüyorum ve bunun için bir fikrimde var açıkçası eğer sende beni tanımak istersen,belki sende bana birşeyler yazabilirsin yani mektup arkadaşı falan olabiliriz :) Beni anonim olarak sana yazan biri olarak görmeni istemiyorum açıkçası ve şu durumda en sağlıklısıda bu sanırım yani internetten tanışmışız gibi garip birşey yaşamak yerine elle tutulur birşey olması önemli böylede birbirimize alışmış oluruz.