Notes

Şimdi elimde siyah deri kaplı bir defter var. İşaret parmağım defterin içinde okumayı bıraktığım sayfaya koyduğum bileti tutuyorum. Az önce yer verdiğim yaşlı adamın gözleri tekerlerinden birisi dönmeyen valizimin üzerinde. Beni görünce gülümsüyerek kafasını sallıyor.

26 numaralı peronda camın arkasında kolumda ceketim bekliyorum. Peronlara sağlı sollu çıkılan dönen kapılardan akan insanlar görüyorum. Hepsini nitelikleriyle hapsediyorum kafama. Kırmızı kazaklar mavi paltolar beyaz gömlekler... Hepsi hapsettiği bedeni sabah kaldırdığı yerden başka bir yere taşıyor.

Önümde parmağımın içinden geçebileceği büyüklükte kırığı olan bir cam. İçeri hıçkırıklar kahkahalar sigara ve yağmur kokusu akıyor ve tüm sessiz duyularıma çarpıp aşındırıyor. Geriye en saf duygularım kalana kadar alabildiğine götürüyor benden parçalarımı birer ikişer. O an benimsiyorum en dürüst olduğumuz anların gerçekten edilen vedalarda gizli olduğunu. Yağmur peron camlarının tozunu silerken şemsiyelerin altında sallanan ellerde kalplerdeki öfkeyi pası süpürüyor. Ya da ben öyle hissediyorum.

Saat 3'e çeyrek var. 15 dakika içinde bir insanin normal bir vedada sahip olabilecegi tüm hislere sahip olacağım. İçimde bir yerlerde ilmek ilmek olmuş onca duygu, dudagimin kenarına istemeden de olsa yansımış derin bir huzursuzluk, endişe sabahtan beri kendini bu 15 dakikaya odaklamislar, anlıyorum.

Yutkunuyorum. Bogazim kurumuş sessizliğimden ama susuyorum yine de. Söyleyeceklerim olmadığından değil de söyleme şansımı kaybettiğimden susuyorum. Söyleme şansını kaybettiğinde susmanın en umarsız ikliminde en alışılmamış sağanaklara şemsiyesiz yakalanmışa dönüyor insan. Daha büyük bir çaresizlik yok şu an bünyemde ya da daha büyük bir düğüm boğazımda. Yutkunuyorum.

İnsanların arasında görüyorum onu. Uzun boyu, dağınık saçları, düzensiz sakalları, uzun füme atkısıyla ayırt ediyorum diğer insanlardan ve en çok da yüzündeki nefrete çalan korkuyla. Elleri uzun paltosunun cebinde insanlara çarparak yürüyor. Her hareketinde kaybedecek bir şeyi olmayan insan resmi çiziyor gözümde. Bir resmin en karanlık halini çiziyor.

Benden başkaları da bu nefretten heykeli fark etti mi diye bakınma ihtiyacı güdüyorum çevreye. Yoksa kendini dünyadan bu kadar soyutlamış bir varlık başkalarının göremeyeceği yerlerden mi görünüyor bana. Sadece benim canımı acıtmak için mi belirmişti kalabalığın arasında. Bilmek istiyorum. Birden valizimin yanında kırmızı paltolu bir kız çocuğu olduğunu fark ediyorum. Elinde birkaç küçük ısırık alınmış patatesli poğaçasini tutuyor ve mavi mavi bakıyor dışarıdaki zamanla akan kalabalığa. Henüz her şeyi kendi renginde hem de en saf haliyle görebileceği yaşta. Gözlerinde korku endişe heyecan umut her renkten duygu parlayıp parlayıp sönüyor. Bir çocuğun gözünden dünyayı göremezsiniz ama bir çocuğun gözünde dünyaya ait ne kadar saf temiz duygu varsa hepsini gözlemleyebilirsiniz. Durup izlemek istiyorum onu orada, bir çok şeyin vadesi dolana kadar.

Birden kızın gözleri büyüyor. Kafamı çevirip ne olup bittiğini fark etmeye kalmadan peronun camları büyük bir patlama sesiyle sarsılıyor ve sırasıyla diğer peron camlarına doğru hafifleyerek ilerliyor. Çok yakınlara bir yerlere yıldırım düştüğünü düşündüren bu yoğun gürültü korku çığlıkları arasında iki kez daha peron camlarını geçip bekleme salonlarının zeminini, büfenin önündeki soğuk içecek dolabının kapağını, bankta uyuyan kulakları ağır işiten bereli yaşlı adamın kulak zarını titretiyor ve en son gürültü bir cam patlama sesini de beraberinde getiriyor. Dışarıdaki kalabalık kontrolsuz bir biçimde cigliklar atarak saga sola kacisiyor. Kalabalık dagildikca onu belirginlestiriyor gözümde. Benligine sigdiramadigi nefretini namlunun ucundan etrafa saçıyor ve etrafindaki savunmasiz insanlarin iliklerine ilistiriyor. Saclari daha bi daginik artik sakallari daha duzensiz ve gözleri daha cok nefret dolu çünkü benden baskalari da biliyor onu artık. Goruyorlar ve hissediyorlar onu.

Donakaliyorum. Merkezden yola çıkıp bütün vucudumda bir kalbimin olduğunu ve attigini hatirlatan o ritmik gerilimi sakaklarimda kulaklarimda ayak parmaklarimda hissediyorum. Kaçmak istiyorum o zamandan biran önce başka zamanlara kaybolmak istiyorum ama kimildayamiyorum. Bir zamansizlik agirligi çöküyor üstüme bir tesadufun bu kadar siyah olamayacagini anlama acısınin yükü. Tasiyamayacagimi bildigimden dizlerimi kilitlemisim kirmaya cesaret edemiyorum.

Gozlerim daliyor biran için kirmizilar maviler yesiller bulaniklasiyor. Sesler karmasiklasiyor yavas yavaş ve uzaklasarak yek bir ton haline dönüşüyor. "Güle güle" ler, "hoşçakal" lar, "hosgeldin"ler ile birleşiyor ve anlamlarindan soyutlaniyorlar. Benden uzaklasiyor tüm duygular hepsi bir renge dönüşüp zaman paletine düşerek karışıyor ve tuvale hic cizilmemesi gereken bir resmimi yapıyorlar. Gözümü kapatiyorum. Buz gibi bir damla yanagimi siyirarak cenemde donuyor. Hayatimin en soguk gozyasini dokuyorum.

Gozumu yeniden açtığımda karsimda fircasi elinden alinmaya calisilan nefret dolu bir ressamin hiddetli çırpınısini görüyorum. Kısa süre icerisinde bir firca darbesi daha gökyüzüne savrulup simsiyah bulutlara karisiyor. Insanlar korkarak telas cemberini buyutuyorlar ama ben bu sefer ses bile duymuyorum. Odaklanma yetimi yeniden kazandigimda yaka paça kaybolan bir katil görüyorum. Yüzünde pismanlik oluşmaya baslamis bile kim bilir nelere alet oldu.

Bir adam beliriyor gözümün önünde. Hep önümde olup fark etmeye bir turlu firsat bulamadigim bir adam. Dizlerinin üstüne çökmüş ellerini basinin üstüne koymuş ağlıyor ara sira hickiriklar içinde haykırıyor. Ne kadar sefil durumda olursa olsun ne kadar acı çekerse çeksin aciyamiyorum ona. Yüzü beliriyor yavaş yavas karsimda bana bakiyor gibi ama bakmiyor.

Kafamı yeniden cevirdigimde valizimin yanindaki mavi bakan küçük kizi yerde yatarken görüyorum. Gözleri yagmura kilitlenmis korku, endişe, umut bütün duygulari yuzunden silinmis pogacasiyla birlikte yanina bırakmış. Kirmizi paltosu kamufle etmis kanını. Daha fazla bakamıyorum. Ona soyleyemedigim onca seyi zar zor aldigim derin bir nefesle atıyorum. Merminin gelip ona ait hayallerimi benden goturdugu onümdeki cam deliginden çıkıp gökyüzüne yukselerek yagmura donustugunu sonra yeniden ustume yagdigini hayal ediyorum.

Sirtimi yeniden beliren ve toparlanan seslere, goruntulere dönüyorum. Hani umarsizlikla kendini kandirmak adina tüm dunyaya sirt cevirirsin, kendine donersin ya, iste tam da o hale dusuruyorum kendimi. Bir anda karsimdaki kolonun duvarlarında, yeni silinmiş fayanslarda, bufedeki cay kazaninin parlak metal yüzeyinde kendimi görüyorum. Yavas yavas kaybediyorum kendimi arkamdaki telasa odakliyoum. Ne güçlü ve ne tarifsiz bir insanlik hali bu düştüğüm, sirtimi döndüğümden haberdar olmak istiyorum.

Insanlar yerde yatan masumiyetin etrafinda yogunlasmislar. Cogunun sadece üzgün bir yuz ifadesi ve bunlarin da çoğunun birazdan kalkacak bir otobusu ve gittikleri yere tasiyacaklari korkunc bir hikayeleri var. Disarida sarı saçlı yeşil fularli yirmili yaslarda bir genc kiz bir yandan sigarasını içerek peronlarin yagmur gormeyen yerlerinden yürüyor bir yandan da telefonda bu korkunç hikayeyi birileriyle paylaşıyor. Birkaç peron sonra gulumsenecek hikayelere geçiş yapılıyor.

Dışarıda dizlerinin ustune çökmüş aglayan adami görüyorum tekrar. Cansız masumiyetin elini yüzüne kapatmış daha sessiz daha derin ağlıyor. Zaman zaman kafasini kadirip hala umudu varmis gibi bakıyor insanlara. Ona kimse inanmiyor orada bir ben inanıyorum. Geçmişten umut turetmeye çalışıyorum ama ikisi o kadar alakasiz ki olmuyor.

Yansimalardan aliyorum gözlerimi. Tuvalimi indiriyorum sehpasindan. Renkleri sesleri kokulari bir bir almaya basliyorum yeniden. Valizimi sapindan tutup cekmeye başlıyorum zamandan, insanlardan ve mudahale edemedigim olaylardan. Yer verdigim yaşlı adami bana bakarken fark ediyorum tekrar. Bu sefer ben ona gulumsuyorum ve yoluma devam ediyorum.

Ben giderken düşüyor yaşlı adam. Oracikta duruyor kalbi. Dönüp gidemiyorum yanina gozlerinde nasil bir ifade oldugunu bilmek istemiyorum. Hayal ediyorum. Birileri onun ceplerinden birinde deri kapli siyah bir defter bulacaklar ve sayfalarindan birinin arasında yillar öncesine ait bir bilet. Baska bir sayfasinda ise küçük masum mavi bakisli bir kız resmi bulacaklar. Benim kızımın resmini, benim masumiyetimin resmini.

Terminalden elimde tekerlerinden biri kırık valizimle gecmisimle gelecegimin arasindan ayrılıyorum. Gidebilmek diyorum ben buna.