Notes

Bilmem ki kaç yüz defa dinleyişimdir.. belki binleri bile devirmişimdir, belki de yüz binleri... saymayı bıraktım, sayacak takatim kalmadı, halbuki bilirsin sayarım. Her neyse, bugün bu mesaj hariç kendime ait bütün mesajları temizledim, dişimi sıktım ve inat ettim, olması gereken bu'dur dedim, en azından unutmak için yapılması gereken bu'ydu sanırım. Yoksul bir çocuğun varlık ve bolluk hayali gibiydin, bir oburluktu belki de ya da bir açgözlülük ama biliyorum ki fazla sevdim. Biliyor musun geçenlerde ne oldu, bizim Sümbül bi'kaç kart almış, onlarla benim ve senin falına bakmış, hani şu sunucuya geldiğinde "bu kim, tanıdık mı?" dediği gün. Biraz konuştuk falan filan, bilirsin inanmam böyle şeylere, hurafedir der geçerim. Lâkin o gün öyle bir şey söyledi ki kalbimin en derinine dokundu. Bir kart varmış, hüznü görselleyen, hüznü tattıran, heh işte o kart çıkmış ikimizin üzerine, seni ve beni temsil eden. Bunları anlattıktan sonra bana ne dedi biliyor musun? Kartlarda gördüğüm kadarıyla çok saçma bir şey çıktı dedi, erkek çok üzülüyordu dedi, senin üzüleceğini sanmıyorum ama demişti, var mı öyle bir şey dedi, bi'kaç zaman sessiz kaldım, cevap vermedim çünkü gerçekti fazla üzülüyordum, bunu sen de biliyorsun bu ilişki en çok bana zarar veriyordu, o gün diyemedim ki evet çok üzüldüm, çok yıprattı beni, evet bunu hiç diyemedim, dilim varmadı. Milena'ya Mektuplar'da yer alan, Kafka'nın söylediği bir sözde buldum kendimi, tam olarak orada gördüm. Neydi biliyor musun? "Pes ettiğimden değil, olmayacağını gözüme soka soka gösterdiğin için vazgeçtim..." Bu gerçeği görmek fazla acı oldu, her neyse. Eğer olur da bir gün bize ayrılan o tatlı köşede, hayallerimiz olan güzel anlardan birisi gerçekleşirse o gün bu şarkıyı dinle olur mu, bu şarkıda ki bana ithaf et o hayali, eminim bu geçmişe doğru yönelen bir kapı görevi görecektir. Eminim o an geçmişe yönelik bir gülücük misali, istemsizce yüzümü güldürecektir. Aynı geçmiş skalasına kapılıp gitmek dileğiyle. Mesajları silerken istemsiz bir şekilde senin mesajlarına da kayıverdi gözüm, en çok şu mesajı okurken biraz yoksun bırakıldım, yalın kaldım sanırım o'da şuydu: "Seni seviyorum. Hem de bilinmeyen bir adamla beraber olmayı göze alacak kadar." en çokta beni uyurken bıraktığın için sarsıldım, bu kadar acımasız olamazsın sanmıştım ama olabiliyor muşsun, halbuki demiştim istemiyorsan giderim, problem değil sadece söylemen yeterli diye. "Böyle yapmak zorundaydım." deme, değildin asla değildin. Konuşunca gidemiyorum da deme, giderdin, susardım isteseydin susardım. Keşke beni öyle bir anda terk etmeseydin, bu çok canımı acıtıyor hala biliyor musun? Unutulmayacak bir anı daha hafızamın en kuytu köşelerine kayıt etmeyi başardın, kazıdın. En çokta seni böyle hatırlayacağım acımasızlığınla hatırlayacağım. Gene de sana kızamıyorum biliyor musun? Çocukluk fotoğrafına baktıkça yüzümde gene istemsiz bir gülümseme oluşuyor, o gülümsemeyi hala oluşturabildiğin için seni çok seviyorum. Ah benim yıllanmış şarabım, ataş tütsüm, gönül hırkam.. O kadar cümleler var iken, o kelimeleri birbirine karıştırmak var iken, tek bir kelimeye kaldı bütün her şeyimiz o'da kocaman bir Hoşça kal.

Evet sevgilim, sonsuza kadar hoşça kal!