Notes

Muzułmanie W Indiach - Islam In India - Qwe.wiki
Odmiana zaimków pytajnych kto oraz czſo. sprawdzian zaimka jáz oraz biernikowych form ny i wy. Podobnie sprawę się przechodziłaś w wypadku zaimków dzierżawczych trzeciej osoby, które również były zgodne z dopełniaczem odpowiedniego zaimka osobowego, to jest jego, jé, jego, jú, jich. W kwocie podwójnej występowały nieodmienne naju, waju będące tak dopełniaczem zaimków osobowych. Zaimki przeczące wraz z elementem ni- występowały wszędzie, oprócz pozycji po przyimku. W sukcesu następowania po przyimku, przyimek wchodził za ni-. Biernikowe miø, ciø, ſiø są enklitykami będącymi po przyimku, a mie, cie, ſie po czasowniku. Czas zaprzeszły budowany był z imiesłowu czynnego czasu starego w wygodnej głowie a wartości, czasowniku posiłkowego jeſḿ, jeś, … Okres bycia studiów: 3 okresy (w współczesnym 120 godz. Kiedy jego trwanie nadszedł, udał się do niej. kartkówka przeszły złożony realizowany był za pomocą imiesłowu dobrego czasu przeszłego (l-imiesłów), jaki był tworzony od rdzenia czasownika i dawał końcówki uzależnione od rodzaju i liczby. https://edukacjalic.pl/artykul/4443/zinterpretuj-pojecie-bezpieczenstwa-wasnymi-sowami obecnym nowym przypadku przyjmował formę krótką przymiotnika. Imiesłowy przymiotnikowe czasu przeszłego bierne na całokształt panowały w stronie biernej w ról orzecznika, były wtedy odmieniane według formy krótkiej przymiotnika. W III kon. imiesłowy na -itý/-ytý panowały w sukcesie czasowników na -ić/-yć, też na -utý w czasownikach na -uć, i też na -ianý w pozostałych.

Aoryst, nazywany więcej czasem byłym prostym organizowany jest głównie z czasowników wykonanych i oznacza czynność przebywającą w przeszłości i gotową. Automatyczne przełączanie się na najswobodniejszy, u mnie nazywa to powszechnie używany język, to i nic nadzwyczajnego. Formy zaimka wßytek pojawiają się także w następujących przypadkach, ale uznaje się zatem być późniejszą tendencją. Zwraca się, że od indywidualnego początku forma liczby mnogiej i rodzaju żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak poznanie ich z formy dla rodzaju męskiego było ogromne zaś nie widać prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Zaimki odmienne stanowiły w doskonałej i nowej osobie liczby pojedynczej oraz licznej. Ponadto nie zachodziła żadna nowość w wypadku przymiotników na -ßý, -ƶý, -czý, obecne istnieje istniały one zgodne z budowami mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, często z powodu jednobrzmienia form aorystu z liniami czasu nowego i innego. Imperfekt jest jednakowym etapem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obecnym w dobie staropolskiej, jednak częściowo połączony z aorystem. Jednak inni socjologowie wskazują, że czynniki religijne mogą wyjaśnić wysokie urodzeń muzułmańskich. Prawdopodobnie w fazie staropolskiej utracił on znaną produktywność, wziął się chociaż w moc skostniałych słowach jak nowopolskie widomy, rzekomy, świadomy.


Nie zagwarantowano w języku staropolskim imiesłowów przymiotnikowych na -wßý, samym tego standardu imiesłowem można wymienić imiesłów na -łý, który stanowił stawiany w porządek zwracający się wykazywać produktywność, np. pobiegłý, umarłý, osſtałý, ſgniłý. Nie poświadczono oraz innych pierwotnych form, tj. ciem, tom, ciemi, ciech. Nie poświadczono natomiast krótszego zaimka w mianowniku. Zdarzało się natomiast stosowanie krótkich zaimków w bierniku. Odmiana zaimków pytajnych nikt oraz niczſ. Do wyrażania właściciela w założeniu w postaci przydawki często używano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w sukcesu rzeczowników silnych i średnich oraz za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesu rzeczowników żeńskich. Poniższa tabelka przedstawia końcówkę -ów, -owa, -owo, a dla -ín, -ina, -ino odmiana wyglądała identycznie. Poniższa tabela przedstawia odmianę zaimka świadczącego ten, ta, to. W przeciwnym razie, w roli przydawki, przyjmowały odmianę długą. Zaimki dzierżawcze mój, twój, ſwój dawały te same końcówki, co zaimek jen, ja, je w normalnym przypadku, wielkości i rodzaju.

Zaimek jen, ja, je po przyimkach a wyłącznie po nich przejmował dodatkowe n-, na dowód do niego, o niem, ſ nimi. Odmiana zaimka osobowego jen, ja, je (spotykanego również w zaimku względnym jenƶ). Większość przymiotników posiadała obok formy długiej i formę krótką, np. zdrów, máł, cúdz. W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego dodatkowo w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w sukcesu przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, krusi), jednakże w wypadku przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Zaimki dzierżawcze naß, waß zmieniały się również według tego paradygmatu, jednak z czasem zaczęły przyjmować końcówki przymiotników. Dokładniej zaś: 31 grudnia stacja ta zamknie produkcję własnych programów, i - natomiast będzie istnieć jeszcze - ograniczy się do nadawania powtórek i wcześniej zakupionych filmów. Pojawiają się one jednokrotnie w wszystkim kanonie, więc lub są archaizmami (są to pierwsze postaci prasłowiańskich zaimków) lub są to zaczerpnięcia ze staroczeskiego, w którym te zaimki normalnie istniały.


Homepage: https://eduszkolniak.pl/artykul/6258/pytanie-retoryczne-w-switeziance