Notes

Belki dört dörtlük bir insan değilim,bilmiyorum...Bazen ufak şeylere takabilirken kafayı bazense büyük şeyleri büyük bir cesaretle hiç önemsemiyorum.Seni asla önemsemediğim bir zaman olmadı,seninle yada bizimle ilgili her şeye her zaman en ufak detayına kadar önem verdim.Gün 24 saatse 24 saat yetmedi bana seninle,bir günü uzatmaya çalıştım gün 25,26,30 saat olsa olmaz mıydı? Biliyorum gün denilen şey sadece gerçekte var olmayan bir ölçüt,benim derdim güneşin bu kadar erken batmasıydı hep.Der ya Cemal Süreya güzel şiirlerinin birinde;seni bir kere öpsem ikinin hatrı kalıyor,iki kere öpsem üçün boynu bükük...Öyle işte yanında 10 saat geçirsem geri kalan 14 saatimi boşta hissederim kendimi,özlemek öyle bir şey ki,yanında kolay kolay gitmeyen hasret,sensiz her saniye amansızca artıyor.Zaman dursun istedim yanında hep,çünkü geçtikçe zaman kötü bir zorunluluk bizi ayıracak her defasında,farklı evlere,farklı yollara...Sana sarılınca dursun istedim zaman,sana sarılınca düşmem sandım,sana sarılınca kabuk bağladı yaralarım,iyileştim,sana sarılınca ıslanmaktan korkmayan birer kelebek olduk gökyüzünde...Ben her şeyin kıymetini bilerek büyüdüm,bu yaşıma böyle geldim.Hayat işte bazen güzel şeylerle gösterdi kıymet bilmeyi,bazense yüzüme tokatlar atarcasına öğretti...Senin kıymetini de en iyi ben bilirim bu yüzden.Bir inci tanesisin benim için.Kalbim ise bir istiridye seni saklayan.Senin kıymetini sensizliğin soğukluğu öğretti bazen,bazen ise geçirdiğimiz güzel bir gün,dizlerine uzanmak bir deniz kıyısında,birlikte üşümek,burunlarımızın domates gibi kıpkırmızı olması,el ele tutuşmamız...Bencil bir çocuktum ben bazen,çok sevdiğim ve değer verdiğim şeyleri paylaşmazdım kimseyle.Saklardım diplere köşelere,biri elimden alsa kavga ederdim tekrar alabilmek için,kaybedersem ağlardım el kadar çocukken...Büyüdüm...Paylaşmak istemediğim tek şey sen oldun...Bencil oldum hep sevmek konusunda,yalnızca beni sev istedim.Ben sende çocukluğumu buldum,huzurlu pazar kahvaltılarını,çizgi filmleri,kovboy filmlerini,lunapark gezilerini ve tüm misketlerimle,tasolarımı...İlgine muhtaç hissettim hep,merak et sorgula istedim...Sahiplen istedim daima.Öyle sahiplen ki ayrılığın ne sözü ne düşüncesi olsun.Bak neşet ertaş çalıyor kulaklığımda,ayrılık insanın sözünden olur diyor...Aklında olmak istedim daima,beni düşün...Ben seni düşündükçe yüzüme bir gülümseme oturdu hep,