Notes

Ozusowanie Umów Zleceń: Rząd Nadal Jest Pracować Nad Reformą
Sporne zaś pomiędzy stronami stało to czy powódka zalegała z ceną czynszu pozwanemu od 2011 r., czy wykorzystywała przedmiot dzierżawy zgodnie czy niezgodnie z założeniami umowy stron, albo stanowiły treści oraz ewentualnie przybyło do pewnego wypowiedzenia przez pozwanego umowy dzierżawy z dnia 25.09.2008 r. 25.09.2008 r. umowę dzierżawy. Strony zawarły bowiem umowę na czas określony, a wydzierżawiającemu zgodnie jej prawami przysługiwało jedynie uprawnienie do jej usunięcia z zachowaniem trzymiesięcznego okresu rozwiązania w sukcesu zwłoki dzierżawcy w cenie czynszu za okres ponad dziewięćdziesięciu dni z dnia wymagalności płatności (vide: § 6 pkt 1umowy) natomiast pozwany nie wykazał aby uzyskało do takiej sytuacji. Powyższego twierdzenia warunek nie wykazał, oraz co właściwe dla sprawy, to mając pisemną umowę dzierżawy we wrześniu 2008r. strony otrzymały w jej § 8 pkt 1 zastrzeżenie, że każda zmiana bądź uzupełnienie niniejszej umowy musi stanąć w sytuacji pisemnej pod rygorem nieważności. W wczesnej kolejności należy zauważyć, iż powód nie wykazał w toku procesu aby zawarta przez strony umowa dzierżawy z 2008r. była nieważna albo też, w jednostce w której wpływała stawkę za wydobycie tony żwiru, wzór umowy , albowiem strony faktycznie umówiły się na różną wyższą kwotę.

Podsumowując powyższe, Sąd uznał, że umowa dzierżawy była przez pozwanego nienależycie wykonywana, gdyż stawiał on grania uniemożliwiające realizację powódce jej praw umownych. 55. Zakłada się również możliwość zastrzeżenia kary umownej w umowie starannego działania; wówczas ocena, czy dłużnik spełnił swoje zobowiązanie, winna stanowić zrealizowana przez pryzmat postanowień umownych regulujących zakres powinności dłużnika oraz według miernika staranności powstającej z przepisów kodeksu cywilnego (wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2009 r., I A.Ca 1143/08, POSAG 2009, nr 1, s. Rzecz tego obowiązku kieruje się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z funkcje przedstawienia dowodów dla wykazania faktów, z których zamierza wywodzić skutki prawne. Wierzyciel, dla którego zapewniona została kara umowna, nie ma celu wykazywać faktu poniesienia szkody a tego że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania spotkało na produkt okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Sprzedający dzięki zgłoszeniu sprzedaży samochodu w znaczącym czasie ma gwarancję, że ewentualne szkody wykonane przez kolejnego właściciela, nie zostaną nadawane jemu. Zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania lub wadliwego wykonania zobowiązania nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej nagrody w razie wykazania, że pożyczkodawca nie poniósł szkody (uchwała 7 sędziów SN z dnia 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSNC 2004, nr 5, poz.

W ocenie Sądu kluczowa dla sprawy umowa dzierżawy jest nadal w skuteczności i stosuje strony (co zresztą w rozwoju procesu zostało uznane wprost przez pozwanego, który stwierdził, że karta ta dotyczy, jest jeszcze tworzona przez powódkę, i on przewiduje z niej ceny czynszu dzierżawnego z tego terminu). Pozwany zaś nie wykazał w ciągu procesu okoliczności, które pozwalały mu rozwiązać się od ceny tejże kary. Na marginesie powyższych rozważań, zauważyć należy, iż pozwany nie wykazał w procesie procesu aby powódka dewastowała przedmiot dzierżawy zwożąc na jego teren gruz i śmieci, albo same budowała swoje uprawnienia na działce pozwanego umyślnie w technologia sprzeczny z przyznaną jej koncesją (choć faktycznie raz w wstępnej fazie współpracy stron przekroczyła nieznanie teren górniczy, jednak zrobiła to nieumyślnie, a chodzenie o jej ukaranie z obecnego terminu zostało finalnie umorzone wobec przedawnienia się jego karalności). Powódka co prawda zatrzymała się w minionym kwartale 2011r. z przekazywaniem pozwanemu pieniędzy tytułem czynszu dzierżawnego za wybierany przez nią zaś dostarczany żwir, ale dlatego, że pozwoliła na bazie organizowanych przez nią na bieżąco ustaleń, że we wcześniejszym okresie istotnie nadpłaciła pozwanemu z urzędu czynszu dzierżawnego, wobec czego wskazanym jest najpierw rozliczenie pomiędzy nimi powstałej nadpłaty, i dopiero jak to nastąpi kontynuowanie odkładania na bieżąco płatności.

Zatem wybieranie się obecnie przez pozwanego na ustne ustalenia stron zmieniające stawkę czynszu nie może odnieść zamierzonego przezeń skutku. 90 dni a dlatego nie było warunków do pewnego rozwiązania przez pozwanego umowy stron z 25.09.2008r. Umowa dzierżawy wiąże więc strony nadal umieszczając na nie potrzebne w jej myśli prawna i obowiązki. Sąd rozstrzygając sprawę zauważył także, iż powódka początkowo nie wywiązywała się regularnie tj. comiesięcznie ze swego obowiązku zapisanego w § 2 pkt 7 umowy dzierżawy właściwej dla sprawy, który stanowi, że dzierżawca w trakcie bycia umowy stron wiąże się przedstawiać wydzierżawiającemu comiesięczne zestawienia ilości wydobytego żwiru. Właśnie w późniejszej czasie - po zaistnieniu sporu stron - zaczęła konsekwentnie wywiązywać z tegoż prostego celu. Swoje zachowanie zakomunikowane pozwanemu opierała ona na szacunkowych określeniach wydobywanego i sprzedawanego przez nią kruszywa, bowiem nie stanowiła go nie będąc do tego wygodnej wagi. Cała dokumentacja wydobywanego przez nią na działek pozwanego żwiru opierała się o pojemność łyżki koparki działającej w dawni i ładowność samochodów odbierających żwir dla kontrahentów firmy powódki. Pozwany podejmował bowiem działania utrudniające i zatrzymujące jej realizację uprawnień umownych, ograniczał wstęp do nieruchomości oraz dokonał wypowiedzenia umowy dzierżawy bez zaistnienia przyczyn określonych w jej treści. Poza sporem było oraz to iż razem z ostatnią umową powódka miała pomagać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej na działek powodowa żwir, oferować go też rozliczać się z norm wydobytego żwiru z pozwanym.

Pozwany i podejmował działania utrudniające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy np. poprzez samowolne pobieranie bez uzgodnienia spośród nią żwiru z działu kopalni, czy umożliwiania pozyskiwania tam kruszywa drugim kobietom. Ze zebranego w procesie materiału dowodowego wynika, że pozwany w latach 2012-2014 podejmował silne działania utrudniające, a czasowo nawet uniemożliwiające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy. Ponadto pozwany wraz ze naszym siostrzeńcem podejmowali liczne inne działania utrudniające powódce korzystanie z przedmiotu dzierżawy mowa tu nie właśnie o wchodzeniu pozwanego na obszar żwirowiska aby uniemożliwiać pracę operatorom ciężkiego sprzętu, stawać czy plasować się przez pracującą koparką aby powstrzymywać jej pracy, czy jego pojawianiu się tam z agresywnie robiącymi i zachowującymi się psami, czy obrzucaniu pracowników powódki, czy często i żyjącego i zarabiającego na żwirowni jej ojca obelgami, grożeniu im, w szczególności ojcu powódki zabraniem go istnienia, czy podejmowaniu prób zalania żwirowni wodą z terenów sąsiednich, czy wreszcie nasyłania na nią kontroli organów administracyjnych poprzez składanie różnych zawiadomień i donosów.

Homepage: https://wzoryinne549.werite.net/post/2021/10/10/Rachunek-Online-Jak-Go-Dawa%C4%87-Zamiast-Faktury