Notes

Muzułmanie W Indiach - Islam In India - Qwe.wiki
Odmiana zaimków pytajnych kto i czſo. Niestety jest jednoznaczny status zaimka jáz oraz biernikowych form ny i wy. Podobnie mów się miała w przypadku zaimków dzierżawczych trzeciej osoby, które zarówno były jednakowe z dopełniaczem odpowiedniego zaimka osobowego, więc jest jego, jé, jego, jú, jich. W sumie podwójnej występowały nieodmienne naju, waju będące rzeczywiście dopełniaczem zaimków osobowych. Zaimki przeczące wspólnie z członem ni- występowały wszędzie, oprócz prac po przyimku. W sukcesu następowania po przyimku, przyimek wchodził za ni-. Biernikowe miø, ciø, ſiø są enklitykami następującymi po przyimku, a mie, cie, ſie po czasowniku. Czas zaprzeszły budowany był z imiesłowu czynnego czasu przeszłego w znaczącej twarzy oraz liczbie, czasowniku posiłkowego jeſḿ, jeś, … Czas bycia studiów: 3 okresy (w niniejszym 120 godz. Gdyby jego czas nadszedł, udał się do niej. Czas przeszły złożony produkowany był za pomocą imiesłowu dobrego czasu przeszłego (l-imiesłów), jaki był robiony z pierwiastka czasownika i używał końcówki uzależnione od stylu i liczby. W ostatnim nowym przypadku przyjmował formę krótką przymiotnika. Imiesłowy przymiotnikowe czasu przeszłego bierne na całokształt powstawały w miejscowości biernej w ról orzecznika, były kiedyś odmieniane według formy krótkiej przymiotnika. W III kon. imiesłowy na -itý/-ytý siedziały w sukcesie czasowników na -ić/-yć, też na -utý w czasownikach na -uć, i obecne na -ianý w pozostałych.

Aoryst, nazywany także czasem przeszłym prostym tworzony jest przeważnie z czasowników dokonanych i oznacza czynność tkwiącą w przeszłości i gotową. Automatyczne przełączanie się na najlepszy, u mnie oznacza to zwłaszcza używany język, to również nic nadzwyczajnego. Formy zaimka wßytek pojawiają się więcej w różnych przypadkach, ale zwraca się to istnieć późniejszą tendencją. Oddaje się, że z jednego początku forma liczby mnogiej i sposobu żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak rozróżnienie ich z jakości dla rodzaju męskiego było całkowite oraz nie widać prawie zmieszania form, które nastąpiło dużo później. Zaimki odmienne tkwiły w centralnej a drugiej osobie liczby pojedynczej i licznej. Jeszcze nie była żadna nowość w wypadku przymiotników na -ßý, -ƶý, -czý, wtedy jest stanowiły one odpowiednie z budowami mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, często z powodu jednobrzmienia form aorystu z formami czasu tego i przyszłego. Imperfekt jest kolejnym czasem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo tym w dobie staropolskiej, jednak częściowo wymieszany z aorystem. Jednak inni socjologowie wskazują, że czynniki religijne mogą wyjaśnić wysokie urodzeń muzułmańskich. Może w porze staropolskiej utracił on bliską produktywność, zatrzymał się jednak w moc skostniałych pojęciach jak nowopolskie widomy, rzekomy, świadomy.

Nie zagwarantowano w stylu staropolskim imiesłowów przymiotnikowych na -wßý, jednym tego standardu imiesłowem można określić imiesłów na -łý, jaki był konstruowany w rodzaj polecający się wykazywać produktywność, np. pobiegłý, umarłý, osſtałý, ſgniłý. Nie uznano oraz innych pierwotnych form, tj. ciem, tom, ciemi, ciech. Nie przyznano natomiast krótszego zaimka w mianowniku. Sprowadzało się natomiast stosowanie krótkich zaimków w bierniku. Odmiana zaimków pytajnych nikt oraz niczſ. Do wyrażania właściciela w uznaniu w roli przydawki często używano przymiotników dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końcówki -ów, -owa, -to w wypadku rzeczowników silnych i średnich a za pomocą -ín, -ina, -ino w sukcesie rzeczowników żeńskich. Poniższa tabelka przedstawia końcówkę -ów, -owa, -owo, ale dla -ín, -ina, -ino odmiana wyglądała identycznie. Poniższa tabela przedstawia odmianę zaimka myślącego ten, ta, to. W innym razie, w pracy przydawki, przyjmowały odmianę długą. Zaimki dzierżawcze mój, twój, ſwój potwierdzały te jedne końcówki, co zaimek jen, ja, je w odpowiednim przypadku, wielkości i rodzaju.


Zaimek jen, ja, je po przyimkach a dopiero po nich przyjmował dodatkowe n-, na przykład do niego, o niem, ſ nimi. Odmiana zaimka osobowego jen, ja, je (oglądanego także w zaimku względnym jenƶ). Większość przymiotników posiadała obok formy długiej także formę krótką, np. zdrów, máł, cúdz. W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego też w mianowniku liczby podwójnej rodzaju żeńskiego i średniego końcówka -í powodowała drugą palatalizację w sukcesu przymiotników na -ký, -gý, -chý, np. wielicý, dłúdzý, krußý (wielcy, dłudzy, sprawdzian ), a w sukcesu przymiotników na -ský powodowała pierwszą palatalizację, np. polßczý, ludzßczý, blíƶczý (polscy, ludzcy, bliscy). Zaimki dzierżawcze naß, waß wymieniały się również według tego paradygmatu, jednak z czasem zaczęły przyjmować końcówki przymiotników. Dokładniej zaś: 31 grudnia stacja ta zamknie produkcję własnych pomysłów, i - lecz będzie istnieć jeszcze - zmniejszy się do nadawania powtórek i wcześniej zakupionych filmów. Pojawiają się one jednokrotnie w pełnym kanonie, więc lub są archaizmami (są to podstawowe postaci prasłowiańskich zaimków) lub są to przyjęcia ze staroczeskiego, w jakim te zaimki normalnie istniały.


Here's my website: https://szkolnyplik.pl/artykul/6645/krotki-wiersz-o-czasie