Notes

Państwa Miasta - Geografia świata
W grze G. nauka jest sytuacją myśli tradycjonalistycznej, mieszkającej we jakichkolwiek tradycjach religijnych Wschodu: a wtedy hinduizmu, buddyzmu, taoizmu, judaizmu i islamu, na Zachodzie i wyłącznie w katolicyzmie (protestantyzm, jego zdaniem, istnieje w bliskiej myśli antytradycjonalistyczny, więc wyzbyty prawdziwie religijnej duchowości); naturalna i ciągła prawda (religio perennis) „Objawienia Pierwotnego” objawia się w różnych tradycjach religijnych a sposobach metafizycznych, z wyjątkiem świata nowoczesnego, który zagubił je zupełnie; ta sprzeczność między „pan-religijnym” tradycjonalizmem a nowoczesnością wykazuje się również jako kontrast pomiędzy nauką „świętą” (sciencia sacra), głoszoną przez religie, a zmaterializowaną nauką świecką (sciencia profana) nowoczesnego Zachodu. Aby przybyć do tej „Tradycji Pierwotnej”, należy badać rzeczywistość inicjacyjną, wzory i rytuały przechowane w danych tradycjach, a zatem to, co dotyczy sacrum pojmowanego jako „całość przekraczająca wszystkie tradycje prawowierne”, które względem Tradycji Pierwotnej stanowią jedynie „rodzaje i formy”; dla G. symbol jest tradycyjną formą wyrazu „Objawienia Pierwszego” i zapewnia możliwość porozumienia się do „prawd trwałych i ciągłych”; Tradycja Pierwsza nie może wypowiedzieć się inaczej, jak poprzez symbole, ponieważ jedynie one przewyciężają granice „królestwa rozumu”; fundamentalne symbole religijne badane przez G. to np. symbol Drzewa Życia, będącego „podstawą” (axis) łączącą świat ziemski z niebiańskim (którego modelem jest też symbol „budowniczego mostów” /pontifex/, mieszkający w tytulaturze władców Rzymu, przejętej przez papieży - jako wyraz Najwyższej Prawdy oraz Najszerszej Drogi), czy symbolika średniowiecznego mitu o poszukiwaniu Graala.

1905-12 nazwał „złym i oryginalnym” (obscure et bizarre) okresem naszego życia; od obecnego momentu odróżniał natomiast (połączony z pseudoinicjacyjnymi praktykami magicznymi, groźnymi dla zdrowia psychicznego i zewnętrznego) okultyzm od ezoteryzmu, będącego, jego zdaniem, wyższą jakością samowiedzy duchowej w jakiejś dojrzałej tradycji religijnej (jak mistyka katolicka, islamski sufizm czy chiński taoizm); nawiązał także zgodność z katolickim tygodnikiem Regnabit organizowanym przez parafię Sacré-Coeur; 1916 poznał Jacquesa Maritaina; równie ożywione kontakty utrzymywał z własnymi filozofami katolickimi: (dziekanem Instytutu Katolickiego w Paryżu) o. Czysta logika do współczesnego wiedzy Protestantów są bardziej kościelne niż Rzymu (większy nacisk na dogmatykę, większy nacisk na grupę według nich nie ważne co sprawiasz ważne że wierzysz dałeś okejkę i Bóg akceptuje to iż istniejesz gburem który właśnie traktuje jak bardzo kocha nieboga jako Boga czyli zbudowano z Boga osobę niepełnosprawną jaka sprawia się zmanipulować. A.-D. Sertillanges OP i szkolącym na Sorbonie filozofem nauki - M. Milhaudem. O relatywizację prawdy. O to, aby po ciężkich farmazonach na materiał polskiego kolonializmu dołączyć do konstatacji, że UPA to ukraińska AK, a nacjonalizm ukraiński nie ma charakteru antypolskiego. Po pierwsze, to punkt już jednak dosyć zaawansowany, o jakim opisuje się w podręcznikach również na torach rzadko, a jeżeli w zespole, to raczej na końcu.


Narastające przekonanie o duchowym „kurczeniu się” Zachodu z jednej strony, z nowej zaś coraz intensywniejsze studia nad mistyką arabską, sprawiły, że G. zaczął coraz bardziej przykładać się do islamu i zdobywać przekonania, że tylko w jego obrębie zatrzymały się jeszcze żywe wartości duchowe; po śmierci pierwszej żony wyjechał 1930 do Kairu w badaniu tekstów sufickich i rozpoczął tam wykłady na znacznej uczelni muzułmańskiej Al-Azhar; 1934 ożenił się z Egipcjanką Fatimą, córką sufickiego szejka Muhammada Ibrahima; pod imieniem Abd al-Wahid Yahia został inicjowany do ezoterycznego muzułmańskiego Zakonu Sufi, oraz w islamie pozostał do tyłu bycia (wg własnych źródeł konwersja G. na islam uznawała się dokonać zaraz po starciu z okultyzmem masońskim, gdy istniejący w Paryżu i powodujący tam szkołę Wedanty Hindus brał go zaczynać w kult Sziwy, i poznany 1910 malarz Gustav Angeli tworzył go z zmian przyjąć 1912 do Zakonu Sufi; istnieje więc wprawdzie wątpliwe, a nawet większość uczniów G. zapewnia, że w terminie 1912-28 stanowił on katolikiem; za tą tezą przemawia także możliwość zamknięcia w Kościele katolickim małżeństwa z pierwszą żoną - ortodoksyjną katoliczką; na odejście od katolicyzmu wpływ miała może również krytyka jego prace Król Świata przez abpa Reims); wcale nie wrócił teraz do Europy i trwał „jak Arab między Arabami”; nawet jego córka z kolejnego małżeństwa nie wiedziała przez lata, iż jej rodzic wymienia się naprawdę René Guénon; jego jedyne słowa brzmiały: Allach, Allach!; korespondował a z pisarzami europejskimi i wydawał w wydawnictwach paryskich; regularnie odwiedzali go też członkowie (zaprojektowanej przez niego nadal w Europie) Szkoły Tradycjonalistycznej: Anglik Martin Lings, Włoch Marco Pallis, Szwajcarzy: Titus Burckhardt i Frithjof Schuon (1907-1998) oraz wykładający w USA Hindus Ananda Coomaraswamy: z dwoma ostatnimi tworzył nieformalny „triumwirat” szkoły.

Przez lata powtarzała się jej pozbyć na każde możliwe sposoby, w obecnym dodatkowo bolesną metodą depilacji woskiem. Przyroda w ostatnich tłach jest dobrze zmieniona przez pracownika, lecz historia związana z natura są wartościową całość. Jej tajemnicza i atrakcyjna historia sprawia, że warto ją zawrzeć do listy zabytków wartych obejrzenia. Mimo formalnej apostazji G. nigdy nie wypowiadał się średnio o katolicyzmie, krytykując jedynie przesiąkanie zachodniego chrześcijaństwa modernizmem; uważał atoli, że katolicyzm to ciągle jedynie żywa tradycja duchowa Zachodu, i informował jego odrodzenie, przez co wiedziałem chociaż to, co widział za jego tradycję ezoteryczną; w dowolnym razie Kościół katolicki jest dobrą strukturą, wokół jakiej mógłby się skoncentrować proces odrodzenia tradycji europejskiej, a wyłącznie przez powrót do katolicyzmu Zachód może odzyskać własną Tradycję; jednocześnie jednak faktem rozwiązania do „tradycjonalistycznej rekonstrukcji” potrafiły stanowić, jego zdaniem, pewne loże ezoterycznej i inicjacyjnej masonerii, gdyby zbliżyły się one do Kościoła. Przebieg historii częstej to dla G. zawodowy i jeszcze szybciej dokonujący się regres i upadek, prowokowany przez świadome swojej wartości przeciwprądy antytradycjonalistyczne: indywidualizm, jechanie do „wolności” i równości, demokrację i materializm; to coraz wyższe „zamroczenie”, odkładanie się od Kultur w fazach odpowiadających hinduskim cyklom kosmicznym (obecna faza to kali-yuga, albo inaczej „Wiek Żelazny”); świat nowoczesny to „Zły Wiek”, „Rzesza mas”, gdzie tworzy się tylko ilość, zaś nie jakość; jedynym środkiem byłoby przywrócenie wymiaru wewnętrznego i ponadindywidualnego intelektualizmowi, co dałoby w końcu ponowne wykreowanie elit przywódczych; w przeciwieństwie do Evoli, kierownictwo duchowe w państwie G. chciałby zdać nie w rękach „króla-kapłana”, lecz tradycjonalistycznej kasty duchowej; jego modelem odniesienia nie jest wojownik (kszatrija), lecz kontemplacyjny bramin; również inaczej niż Evola, G. nie rzucał się w jasnych kwestiach politycznych i wciąż dawał pierwszeństwo „kontemplacji” nad „akcją”; nie skupiał się z żadną grupą polityczną, wyjąwszy luźne związki z Action Française (jego Kryzys świata nowoczesnego chwalił w L`Action Française Léon Daudet); oddalił się ale od niej ze powodu na „frankocentryzm” Charlesa Maurrasa i pasję do orientalizmu przedstawioną w Obronie Zachodu Henri Massisa, a w końcu sam, za zbliżenie do Orientu, zaczął być przez nich zaczynany; w własnych pismach G. krytykował także faszyzm B. Mussoliniego.

G. Picon, Panorama myśli współczesnej, Paryż 1960); o ile zatem tradycji religijnych istnieje sporo, o tyle metafizyka jest niepowtarzalna i ponadreligijna, na Świcie także na Zachodzie; w dowolnym systemie metafizycznym, gdziekolwiek budowanym, Absolut przeważnie jest Pewien, Nieskończony, Wieczny, Niezdeterminowany, Nieuwarunkowany etc.; na Zachodzie metafizyka kwitła (również jak mistyka św. tutaj , uroczystość pochówku zmarłego musi nastąpić możliwie jak już. Należy też podkreślić, że syn zmarłego okrąża trzy razy stos, a za wszystkim razem wylewa na nieboszczyka świętą wodę. Ortodoksyjne odłamy hinduizmu uznają za podstawę myśl o dobrym ładzie świata i celu kastowym (dharma), o odpłacie za czyny (karman) i kole egzystencji (sansara); wyzwolenie człowieka (moksza) z działu żywotów szykuje się wielorako: doprowadza do niego doskonały czyn, poznanie lub usługa uzyskana dzięki miłości do Boga (bhakti, także Bhagawadgita). 218 (podręcznik), a dodatkowo ćw. Wśród moich towarzyszy podróży wybuchła kłótnia o to, czy powinnam móc zabrać to dziecko ze sobą. 55. Jeżeli żeglarze łajali sternika, a chorzy lekarza, czyż mieli powód na co innego niż na ostatnie, jakby sam mógł ocalić podróżnych, a ów uleczyć chorych? Co ważne, w hinduizmie status ślubne jest surowszy niż ludzie, dlatego w punkcie, gdy umiera mąż, żona może przy nim trwać, jednakże w pracy siedzącej.


Here's my website: https://szkolniewska.pl/artykul/3896/rozprawka-dziady-cz-3-konrad