Notes

Ozusowanie Umów Zleceń: Rząd Nadal Jest Robić Nad Reformą
Sporne zaś pomiędzy stronami pozostawało to czy powódka zalegała z spłatą czynszu pozwanemu od 2011 r., czy wykorzystywała przedmiot dzierżawy zgodnie czy niezgodnie z prawami umowy stron, albo były przyczyny a czy dotarło do pewnego wypowiedzenia przez pozwanego umowy dzierżawy z dnia 25.09.2008 r. 25.09.2008 r. umowę dzierżawy. Strony zawarły bowiem zgodę na okres określony, a wydzierżawiającemu zgodnie jej postanowieniami przysługiwało jedynie prawo do jej zwolnienia z prowadzeniem trzymiesięcznego okresu słowa w sukcesu zwłoki dzierżawcy w cenie czynszu za okres ponad dziewięćdziesięciu dni od dnia wymagalności płatności (vide: § 6 pkt 1umowy) natomiast powód nie wykazał aby trafiło do takiej formy. Powyższego twierdzenia powód nie wykazał, a co ważne dla sprawy, to mając pisemną umowę dzierżawy we wrześniu 2008r. strony przyjęły w jej § 8 pkt 1 zastrzeżenie, że wszelka zmiana bądź dobranie niniejszej umowy musi stanąć w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż pozwany nie wykazał w rozwoju procesu aby zawarta przez strony umowa dzierżawy z 2008r. była krótka lub te, w branże w której decydowała cenę za wydobycie tony żwiru, pozorna, albowiem strony faktycznie umówiły się na indywidualną wyższą kwotę.

Podsumowując powyższe, Sąd uznał, że umowa dzierżawy była poprzez pozwanego nienależycie wykonywana, gdyż prosił on działania uniemożliwiające realizację powódce jej praw umownych. 55. Otrzymuje się również możliwość zastrzeżenia kary umownej w umowie starannego działania; wówczas ocena, czy dłużnik zrealizował swoje zobowiązanie, powinna być spełniona przez pryzmat postanowień umownych regulujących zakres powinności dłużnika oraz według miernika staranności pochodzącej z przepisów kodeksu cywilnego (wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2009 r., I A.Ca 1143/08, POSAG 2009, nr 1, s. Kwestia tego obowiązku tworzy się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów dla wykazania faktów, z których potrzebuje wywodzić skutki prawne. Wierzyciel, dla którego zapewniona została kara umowna, nie ma obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody plus tego że niezrobienie lub nienależyte wykonanie zobowiązania spotkało na zysk okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Sprzedający dzięki zgłoszeniu sprzedaży samochodu w stosownym czasie ma pewność, że ewentualne szkody wykonane przez nowego właściciela, nie zostaną przypisane jemu. Zastrzeżenie kary umownej na fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej zapłaty w razie wykazania, że pożyczkodawca nie poniósł szkody (uchwała 7 sędziów SN z dnia 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSNC 2004, nr 5, poz.

W ocenie Sądu ważna dla sprawy umowa dzierżawy pozostaje nadal w rzece i tworzy strony (co ponadto w obrotu procesu zostało uznane wprost przez pozwanego, który stwierdził, że umowa ta obowiązuje, jest dalej tworzona przez powódkę, a on wygląda od niej ceny czynszu dzierżawnego z obecnego stopnia). Pozwany zaś nie wykazał w czasu procesu okoliczności, które pozwoliłyby mu rozwiązać się od ceny tejże kary. Na marginesie powyższych rozważań, zauważyć należy, iż pozwany nie wykazał w czasie procesu aby powódka dewastowała przedmiot dzierżawy zwożąc na jego teren gruz i śmieci, bądź i działała swoje pozwolenia na działek pozwanego umyślnie w styl niezgodny z przyznaną jej koncesją (choć faktycznie raz w wstępnej fazie współpracy stron przekroczyła nieznanie teren górniczy, jednak wykonała to nieumyślnie, a chodzenie o jej ukaranie z tego stopnia zostało finalnie umorzone wobec przedawnienia się jego karalności). Powódka co prawda zatrzymała się w zeszłym kwartale 2011r. z przekazywaniem pozwanemu pieniędzy tytułem czynszu dzierżawnego za wybierany przez nią oraz wydawany żwir, tylko dlatego, że przyjęła na zasadzie czynionych przez nią na bieżąco ustaleń, iż we wcześniejszym okresie istotnie nadpłaciła pozwanemu z urzędu czynszu dzierżawnego, wobec czego koniecznym jest najpierw rozliczenie pomiędzy nimi powstałej nadpłaty, a tylko jeżeli to stanie kontynuowanie odkładania na bieżąco płatności.

Zatem kształtowanie się właśnie przez pozwanego na ustne ustalenia stron zmieniające stawkę podatku nie może odnieść zamierzonego przezeń skutku. 90 dni i czyli nie było powodów do skutecznego rozwiązania przez pozwanego umowy postaci z 25.09.2008r. Umowa dzierżawy wiąże więc strony nadal wprowadzając na nie wskazane w jej treści prawa i obowiązki. Sąd rozstrzygając sprawę zauważył także, iż powódka początkowo nie wywiązywała się regularnie tj. comiesięcznie ze bliskiego celu zapisanego w § 2 pkt 7 umowy dzierżawy właściwej dla sprawy, który decyduje, że dzierżawca w trakcie trwania umowy stron angażuje się przedstawiać wydzierżawiającemu comiesięczne zestawienia ilości wydobytego żwiru. Tylko w późniejszej czasie - po zaistnieniu sporu stron - zaczęła konsekwentnie wywiązywać spośród ostatniego znanego obowiązku. Swoje zdanie zakomunikowane pozwanemu opierała ona na szacunkowych określeniach wydobywanego i oferowanego przez nią kruszywa, gdyż nie przedstawiała go nie będąc do ostatniego odpowiedniej wagi. Cała dokumentacja wybieranego przez nią na działek pozwanego żwiru kładła się o pojemność łyżki koparki chodzącej w minieni i ładowność samochodów odbierających żwir dla kontrahentów firmy powódki. Pozwany podejmował bowiem działania utrudniające i hamujące jej realizację uprawnień umownych, ograniczał dostęp do nieruchomości i dokonał wypowiedzenia umowy dzierżawy bez zaistnienia przyczyn pomocnych w jej myśli. Poza sporem było natomiast to że zgodnie z tą umową powódka miała znajdować w ramach wykonywanej przez siebie działalności finansowej na działek powodowa żwir, wydawać go i pokrywać się z części wydobytego żwiru z pozwanym.

Pozwany i podejmował działania utrudniające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy np. poprzez samowolne pobieranie bez uzgodnienia z nią żwiru z terenu kopalni, czy umożliwiania pozyskiwania tam kruszywa drugim osobom. pdf w toku materiału dowodowego wynika, że pozwany w latach 2012-2014 podejmował silne działania utrudniające, a czasowo nawet uniemożliwiające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy. Ponadto pozwany wraz ze znajomym siostrzeńcem podejmowali liczne inne działania utrudniające powódce korzystanie z przedmiotu dzierżawy mowa tu nie jedynie o wchodzeniu pozwanego na obszar żwirowiska aby uniemożliwiać pracę operatorom ciężkiego sprzętu, stawać czy zakładać się przez pracującą koparką aby trzymać jej czynności, bądź jego pojawianiu się tam z agresywnie oczekującymi i obserwującymi się psami, czy obrzucaniu pracowników powódki, czy często także używającego i rozwijającego na żwirowni jej rodzica obelgami, grożeniu im, w szczególności ojcu powódki zabraniem go życia, czy podejmowaniu prób zalania żwirowni wodą z terenów sąsiednich, czy wreszcie nasyłania na nią kontroli organów administracyjnych poprzez składanie różnych zawiadomień i donosów.



Website: https://wzorydoksow.pl/artykul/14655/faktura-od-ceny-netto-czy-brutto