Notes

het voelt alsof ik alsmaar mezelf en iedereen blijf teleurstellen. Ik kan mezelf echt haten op bepaalde momenten. Ik zie niks meer waard in mezelf. gedoemd tot een leven van ongelukkigheid? als ik niet in een ding de beste of een van de beste ben, hoef ik er niet te zijn en zal niemand van me houden. Ik kan niks goed doen. ben gedoemd door mijn eige luiheid en inefficientie. gebrek aan wilskracht. ik voel me zo zwak. niks en niemand die alleen iedereen voor de gek houdt. maar ondertussen faal ik overal in. de enige prestaties die ik heb zijn omdat mensen medelijden met me hadden en me matsten. en anders was het makkelijk en niks waard. ik wil er niet zijn. of in ieder geval iemand anders zijn. ik haat mezelf. nog steeds. ik krijg weer neigingen om mezelf pijn te doen. niet iets drastisch als snijden, daar heb ik geen moed voor. zelfs daar ben ik te zwak voor. in plaats daarvan ga ik maar met een schaar een beetje harder drukken op mijn huid en is het enige wat ik uberhaupt durf mezelf een beetje te krabben. ik heb nog geen passieve zelfmoordgedachten denk ik. alhoewel mijn toekomst op zo veel momenten hopeloos aanvoelt. mijn leven zal na de universiteit eentonig, eenzaam en depressief worden. ik ben zo bang alleen te worden. het lukt me niet vriendschappen te onderhouden, ik kan alleen maar aan een a twee personen tegelijkertijd denken en de rest spreek ik eens in de zoveel weken of maanden. uiteindelijk zullen ze me allemaal alleen laten en zal ik wegrotten. als ik ergens de beste in was zou ik misschien wel liefde kunnen krijgen of in ieder geval geen monotoon en depressief leven lijden. mijn eigen chaos en slechte organisatie maakt me zo een lege persoon. ik ben niks. ik kan nooit iets op tijd doen, iets doorzetten. in plaats daarvan ben ik zwak. zelfs voor vriendschappen en hobby's heb ik te weinig doorzettingsvermogen en doe ik uiteindelijk niks. Zwak, waardeloos persoon. ik voel me hulpeloos. wordt dit ooit beter?
dit allemaal opschrijven doet me ook als een bedrieger voelen. waarschijnlijk overdrijf ik alles momenteel omdat ik ontzettend gestresst ben door mijn tentamenweek en nu zelfmedelijdend in mijn kamer zit te huilen. Ik ben ook doodsbang om labels op mijn hoofd geplakt te krijgen, terwijl het niet zo serieus is allemaal. ik wil gewoon van dat gevoel van hopeloosheid af. ik kan heus wel geluk ervaren en lachen, maar ik voel me zo hopeloos over de toekomst. ik ben zo bang in een neerwaartse spiraal te komen na de univesiteit. en ben zo bang dat uiteindelijk iedereen me zal achterlaten en dat ik niemand heb.