Notes

Yazmadan geçmez bazen. Sayfalarca yazmadan geçmez. Özlemeden geçmez. Hiçbir zaman geçmez. Biliyorum. Geçse, aşk olmazdı. Sen olsan aşk olurdu. Biz olsakta. Ama yazmayı bırakmak istemiyorum. Sen olmasan da, olsan da yazmayı bırakmak istemiyorum. Seni yazmaktan her akşam ellerim ağrıyor ama olsun diyorum hep. Sayfalar bıktı adından aslında. Bir kere de olsa mutlu bir şey yazılsın istiyorlar. Bir kere de güldürsün diyorlar. Ama bırakacağım elbet bırakacağım yazmayı sana. Belki de sana yazan ellerimi kıra kıra bırakacağım ama bırakacağım. Şu an elime geçen en küçük bir kağıda bile seni yazıyor olsam da, bir gün yazmayacağım. Biliyorum ama bugün değil. Bir gün bırakacağım söz. Yazamayacak, hissedemeyecek kadar hissiz olacağım. Ama bugün değil…
Çünkü ben her gece kimse duymasın diye hıçkıra hıçkıra ağladım. Canım yandı, umurunda olmadı. Senin için hiçbir şey ifade etmediğimi, beni özlemediğini, bana hiç yazmadığını biliyorum. Ama ben, seni beklemeden, seni yazmadan ve özlemeden duramam. Kendimi hep içinde bana dair küçük bir yer kalmıştır diye kandırıyorum. Olmaz bazen. Herkes bilir, aklının ucundan gitmez bazen Başını yastığa koyarsın, yorganının altına girersin tam kapatacakken gözlerini yine gelir aklına. Sonrası yine aynı hüzün, gözyaşı. Boğazın düğümlenir o an. Ağlamaya başlarsın ama gözlerini kapatarak sessizce ağlarsın. Annen duymasın diye çırpınırsın. Çünkü bilirsin duyarsa oda üzülecektir. Ona ne kadar ağlarsam ağlayım biliyorum ki gelip sarılsa her şey geçecek. Hiçbir şey diyemem bile. Ama bazen olmuyor. Bazen ne ağlayabilirsin zaten, ne de ağlayamazsın. Hissiz kalırsın. Ortada kalırsın, sanki duyguları alınmış biri gibi. Duygusuzca gezersin öyle ruh gibi. Anlıyor musun şimdi ? Geçmiyor.