Notes

O Czym Powinieneś Mieć, Kiedy Kupisz Sobie Szosę?
Nurty kultur i elementy muzyczne łączące Polskę z Europą Zachodnią to: w dziedzinie tonalności: chorał gregoriański i skale modalne (kościelne), pentatonika bezpółtonowa, system dur-moll i interwalika typowa dla muzyki instrumentalnej; w powierzchni metrorytmiki: trójmiar, metrum akcentowane (taneczne); w strefie kondycji i rodzaju: budowa zwrotkowa, ballada, forma kolista (repryzowa) i refrenowa, niektóre pieśni doroczne (gaik, dyngus), dawne kolędy, tańce wzięte w porządki („suity”); w części praktyki: duży udział muzyki instrumentalnej, trzy-czterosobowe oraz większe kapele, odrębne instytucje muzyczne (chóry i teatry ludowe). Warto także dodać, że z północą Europy łączy: przewaga wolnych temp (Pomorze), skale naturalne (trąby pasterskie, np. kaszubska bazuna), niektóre ballady, dawne archeologiczne instrumenty (liry), apokopa (wyciszenie końcówki w zwrotce śpiewu) i pięciomiar (kraje bałtyckie). Stanowią zatem: w branży tonalności: skale wąskiego zakresu-tetrachordy, pentachordy i plagalizacje, chromatyzm w pentatonice - pentatonika hemitoniczna, złożoność, różnorodność skal, przewaga melodyki wokalnej nad instrumentalną; w przestrzeni metrorytmiki: metra recytacyjne, swobodne, prozodyczne, rytmy addytywne, złożone, akcenty nietaneczne; w branży sylwetki i rodzaju: budowa wersowa, duży udział pieśni obrzędowych i dorocznych, pieśń liryczna, teksty pieśniowe z symboliką przyrodniczą; w sferze praktyki: łączność repertuaru religijnego i świeckiego, pełny głos w śpiewie w wysokiej przestrzeni, duży udział melizmatycznych, tj. niesylabicznych dźwięków, przewaga dwuosobowych kapel. sprawdzian strefy góralskiej (Podhale, Orawa, Pieniny) wyróżnia się następująco: własny repertuar muzyki i tańców; kontrast temp - dużych w pieśniach tanecznych, powolnych w wierchowych (wałęsanych), śpiewanych na wysokiej przestrzeni; naturalny wielogłos; pięciotaktowa budowa melodii; wers dwunastozgłoskowy jako podstawa budowy zwrotkowej; melodie opadające, częsta obecność kwarty zwiększonej (wyróżnik skali lidyjskiej), obecność rytmów odwrotnie punktowanych (znak związku z folklorem słowackim i węgierskim).

Jedynie w obecnym kraju etnomuzycznym pojawiają się w pieśniach takty pięcio- i ośmiomiarowe, apokopa (ściszanie lub „połknięcie” ostatniej sylaby w zwrotce pieśni), „przytrampywanie” taneczne kobiet, które jest pozostałością dawnego słowiańskiego korowodu. Kluczowe są ponadto: tańce i przyśpiewki taneczne o trójmiarowej, przecież nie mazurkowej rytmice, lokalne tańce dwumiarowe, rozbudowany obrzędowy repertuar pieśni weselnych, śpiewanych zespołowo, lecz zawsze w jednogłosie. Nie ciągle jest chroniony tu dawny repertuar tradycyjno-źródłowy ze względu albo na brak nauce o nim wśród działaczy, albo brak mienia wysokiej pozycji tradycji tzw. Cechami charakterystycznymi folkloru muzycznego północno-zachodniego terenu Polski (Pałuki, Kociewie, Kaszuby) są: dość duża objętość melodii (od oktawy do duodecymy); zmniejszenie udziału rytmiki mazurkowej i przyśpiewki tanecznej, a zwiększenie - rytmiki walcerkowej; znacząca obecność metrum dwumiarowego; duży repertuar dwuczęściowych tańców - zabaw (pierwsza stronę ilustrująca czynności, druga - polka); dominacja systemu dur - moll; umiarkowane tempo melodii; popularność repertuaru pozaludowego; obecność wielogłosu przygotowanego w chórach świeckich i kościelnych. Południowy makroregion Polski wraz z działami karpackimi określa się zdecydowaną większością metrum parzystego i ważną obecnością rytmiki synkopowanej.

Charakteryzuje go: zdecydowana przewaga metrum trójmiarowego i silna obecność rytmiki mazurkowej; duże oraz daleko szybkie tempo, melodyka zmienna, falista, o dużej zawartości, budowana często na podstawie kontrastu; przewaga symetrycznej, ośmiotaktowej zwrotki melodycznej o dwutaktowej budowie fraz, obecność tempo rubato. Melodie weselne są często finansowane ze zwrotki trzywersowej, budowane są w tempie powolnym, w styl recytacyjny z wieloma ozdobami-melizmatami. Od późnego średniowiecza instrumenty muzyczne prowadzone przez ludowych producentów zaczęły się wyodrębniać następującymi, tymi jeszcze w XIX i XX w. Instrumenty ludowe, szczególnie chordofony i niektóre aerofony powstawały zwłaszcza na marginesie rzemiosła wiejskiego, np. stolarstwa i prowadzone były powszechnie na zlecenie muzyków. Najczęściej chrząstka wykorzystywana jest z przegrody nosa, czasami z chrząstki ucha lub rzadziej z żebra. Mitra zyskał większą popularność tylko za Artakserksesa I, w początkach IV wieku p.n.e., gdy urzędowo podawano go na innym miejscu po Ahura Mazdzie. W takim układzie zdrada w Królestwie jest znaczenie, gdy jeden wierzący utrzymuje się przed czymś lub mama się coś zyskać kosztem drugiego wierzącego. Gdy na poszczególny dźwięk przypada jedna sylaba - tempo jest duże, gdzie pojawia się melizmatyka - tempo zatrzymuje się wolniejsze.

Ten okcydentalny profil świetnie się uwidoczni, gdy przytoczymy czynniki łączące tradycje muzyczne na podłogach polskich z biegiem wschodnim. Ta kolejność oddaje w jednym poziomie rangę ważności poszczególnych grup instrumentów w muzyce ludowej na podłogach polskich. Wobec polskiej muzyki ludowej - określanej oczywiście ze powodu na wartości etnicznie polskie - i muzyki ludowej w Polsce - uwzględniając również tradycje mniejszości narodowych - wyłoniły się w obrocie XIX i XX w. Np. skrzypce fabryczne w dłoniach wiejskiego muzyka są, w gruncie funkcjonalnym, również instrumentem ludowym. Z południem zaś łączy: przewaga dwumiaru, przewaga temp szybkich, rozrost zespołów instrumentalnych i początek zróżnicowanej harmonizacji, muzyka pasterska, skale instrumentów dętych (lidyzmy), helokanie-porozumiewanie się głosem na trasę, wykorzystujące zmiany rejestrów głosowych. rozprawka rozbrzmiewała obecnie w Świętokrzyskim Centrum Onkologii. Pod względem jakości muzycznych, Polska jest czyli nie tylko centrum geograficznym kontynentu, ale dodatkowo jej specyfika liczy na określonym złożeniu cech czy połączeniu nurtów o innej proweniencji europejskiej. Specyficzne dla folkloru polskiego stanowi znaczne natężenie tempa rubato także jego rozbicie na obszarze Polski: rubato wielkopolskie w ramach taktu; krzyżowanie dwumiaru z trójmiarem w serca kraju, rubato frazowe na Podhalu.

Cechą specyficzną instrumentarium ludowego jest jego zróżnicowanie regionalne. W dziale repertuaru: obfitość form kolędowania, kolęd, pastorałek, brak eposu, w jego znaczenie upowszechniły się stosunkowo liczne ballady, przewaga form przyśpiewkowo-tanecznych, współwystępowanie form zwrotkowych, które są cechą ogólnopolską i starszych przedzwrotkowych, tzn. czynionych z samych wersów. Najbardziej widoczny projekt to zwrotka złożona z trzech wersów słowno - muzycznych o niekiedy zmiennych ilościach sylab (na ogół wersy są siedmiozgłoskowe). Właściwe dla środowiska ludowego podporządkowanie instrumentów muzycznych wymogom bieżącej praktyki wykonawczej wchodziło na krótkotrwałość ich istnienia: Instrument, który nie znajdywał zastosowania, ulegał zapomnieniu. Oraz warunki społeczne, podziały historyczne, fakt izolacji wskutek szczególnego środowiska naturalnego przychodzą na stanowisko się szczególnych postaci instrumentarium. I sami muzycy zatrzymywali się nierzadko wyrobem instrumentów. W obszarze instrumentarium: znaczna czytelność wpływów instrumentarium profesjonalnego; mimo oddziaływania instrumentów manufakturowo-fabrycznych obecność instrumentów średniowiecznych ogólnoeuropejskich: fidel, lira korbowa, cymbały, tamburyn, tubmaryna (prototyp instrumentu basowego), flety bez otworów bocznych. W późniejszych stuleciach instrumentarium ludowe było dopiero udoskonalane, często pod wpływem wzorów profesjonalnych i adaptowało nowe, dworskiego lub miejskiego pochodzenia instrumenty.



My Website: https://szkolnepomoce24.pl/artykul/29/streszczenie-ksiazki-po-angielsku