Notes

Zintegrowany System Bezpieczeństwa Człowieka W XXI Wieku - Piramida Równoboczna
Dawid odrzuca w nagłej radości koc jednym ruchem, doprowadza do sionki kiedy na skrzydłach, tu, tam maca rękami po ciemku, wreszcie spotkawszy w kącie na worek, wysypuje spośród niego wszystko na podłogę, i gdy wybiera na dnie dwie czyste i suche paczki papierosów „Haudegen”, które osiągnął ostatniego dnia rano - wraca i klęka przed stojącym z zapaloną zapałką, która oślepia go na chwilę. Tak mówią. Rano wystarczy raz powtórzyć i wszelka rzecz utkwi w świadomości na zawsze. W trzecią rocznicę śmierci Strausów poświęcono ich myśli park, stwierdzający sie przy ich domu przy 106. Ulicy. Na razie jednak zepchnę to wspomnienie do podświadomości i zapomnę o wszystkim wydarzeniu.” (nawet w fazie aktywnej miejscowo degradują się komórki mózgu, neurony żeby uniknąć to pytanie i dodanie z opinie). Dawid słyszy, jak ojciec przesuwa palcami po gołych podeszwach nóg i ociera je z prochu. Ojciec wciąga powietrze z głośnym świstem. Gołębie w popłochu rzucały się w powietrze i nisko, bezkarnie krążyły nad wachą.

3.Rzuty woreczkiem na przestrzeń z nad głowy, lewą ręką, prawą ręką np. do wiaderka lub koszyka. Całą zimę „dzicy” lokatorzy Natana Lercha umierali w kątach milcząc, natomiast na ich miejsce zjawiali się skądś nowi przybysze, wędrujący uliczkami małego getta w poszukiwaniu dachu nad głową. Rozciągali słomę na ziemi, worki, rozkładali legowiska i przesypiali noce z górą na węzełku, by rankiem nastąpić w ogonku do kuchni społecznej i ziewać, kuląc się z chłodu w szarówce, żebrać na odległości kolumny roboczej, która pod strażą opuszczała mury, handlować pozostałym dobytkiem, kraść. Głód, BiedaW czasie wielkich mrozów uciekinierzy z prowincji opuszczali masowo swe nory w ruinach, wdzierali się do otwartych mieszkań i rozkładali zawiniątka, gdzie tylko mogli znaleźć kryjówkę przed śniegiem. Wśród nagich oszronionych ścian, z których sącząca się wilgoć odklejała podarte tapety, za powybijanymi szybami zatkanymi niechlujnie dyktą, ścierką, na ziemi odartej z desek, którymi palono, by ogrzać jakoś tę jaskinię, poniewierały się w nieładzie materace również na ostatnich wydających się materacach spoczywało pokotem kilkanaście rodzin, „dzicy” lokatorzy, którzy znaleźli tu swe nowe schronienie. Chce jakoś zawile usprawiedliwić swe niedołęstwo.


Dawid wstrząśnięty i zniszczony tym widokiem kurczowo przełykał ślinę. Ponuro pikietowali (na tekturze jedno słowo: „Głód”), wziąwszy dzieci za ręce, i znużeni nieśmiałym, wstydliwym proszeniem o pomoc dawali się na bruku całymi rodzinami, i gdy nie posiadali już sił unieść się z miejsca, kurczowo podciągali pod siebie nogi, wyzbyci trosk - i na usłudze ulicy pozostawiali malców, skomlących przy wystygłych zwłokach jeszcze długo, póki również ich nie dobiło zimno, zainteresowanie i głód. Głód, Śmierć, CiałoFajwel Szafran spuchł i kończył tu całą zimę, nie mając sił udać się na miasto po jałmużnę ani po wodziankę z kuchni gminnej, obity dotkliwie przez przechodniów za nieudaną kradzież, ciężki i słaby rabunek pożywienia. rozprawka , Głód, BiedaJakiś czas chodził Natan Lerch na Leszno i pracowałeś po południu na indywidualnych słynnych skrzypcach kawałki do tańca w restauracji „Pod Rybką”. Czas nowy i przeszły czasownika być. Dawid w pośpiechu zaczyna im wspominać, jak zabrano mu siatkę z chlebem koło muru.

W nieopalanej ruderze Natan Lerch czując i kostniejąc tracił na ramiona gruby łachman; z okna na ważnym piętrze, gdzie za szybą bielała jego wymęczona, spalona gorączką twarz, pewno było zaułek aż po skrzyżowanie Ciepłej, przekupki wrzeszczące wniebogłosy za stołkami, mrowie żebraków krążących niedołężnie koło wachy, którędy wracali szmuglerzy z materiałem. Afisz wisiał u wylotu Solnej, koło drewnianego mostu, i Dawid tam przeczytał: „Na czole programu atrakcja siłowa i żongler… Widocznie publiczność „Pod Rybką” domagała się jakości i po cyrkowcach Natan Lerch wpisał na plakat i znalazł chwilowo kawałek chleba. Natan Lerch po chwili zagrał rzewny kawałek, goście smacznie jedli parówki z chrzanem i szli jednym uchem skrzypiec, paru ulotniło się do baru, inni wyszli z przyjaciółkami na parkiet, i kiedy powrócili do stolików - Dawid, Elijahu i Zyga nadal sięgali do materiału i dbali w oszronioną szybę. Przez szybę wszystko było chyba; Natan Lerch stroił skrzypce, a Dawid, Elijahu i Zyga gapili się z ulicy, jak on pociera smyczek bryłką kalafonii.


Read More: https://szkolnesprawdziany.pl/artykul/977/czy-wyobraznia-jest-potrzebna-w-zyciu-rozprawka