Notes

''Burası senin değil ki, asla olmadı da.''

Uzun ve geniş evde en son duyduğum ses buydu.

Odada bir enstrüman, bir kaç çiçek, bir paket sigara, bir şişe süt, bir kaç mum, kitaplar ve ne için kullanıldığını burada anlatmamın uygun düşmeyeceği bir takım farklı anlamlara haiz olmuş eşyalar vardı ki, onların tabiatlarına burada inmesek daha iyi. Bu sesin öncesinde de ''Biraz da kahkaha!'' demişti daha dostâne ve nispeten tanıdık bir ses. Güzeldi, her ne kadar hafif irkiltse de, toprağa bağlı ve olması gerektiği gibi hissettirmişti. Bu güzel anıyı daha da dallandırıp budaklandırarak anlatabilirim elbette fakat, ana konumuza dönmemiz konusunda tuhaf bir şekilde dürtülüp duruyorum.
Ses haklıydı. Burası benim değildi ki, asla da olmamıştı. Woolf haksızdı.

Çünkü buradayken ben, ''ben'' değildim, anlıyor musunuz? Buradayken ben asla ''ben'' olamadım. Kalk, yüzünü yıka. Hangi kirden? Görünmeyenden elbette. Burası benim değildi, asla da olmamıştı. Bu evde bugüne kadar tanıdığım, gördüğüm-görmediğim, bir çok yüz oturmuştu fakat bu kadar farklı yüzün içerisinde ben bir türlü oturacak yer bulamamıştım, kahretsin! Her yüz yüzlerce parçaya bölünüyor, tekrar birleşiyor, farklı yamalarla birbirine tutturulmuş, dikişlenmiş tertipli bir şekilde, aynı cerrah tarafından. Hepsi sonradan oluşturulmuş gibi, hiç biri benim değil.

Yüz(ler) benle konuşuyorlardı, bana tavsiye veriyorlardı fakat o tavsiyeler bana ait değildi ki, ''ben'' labirentinden değil bir çıkış sunmak, daha da derinlerde kaybolmama sebep oldular, halbuki suçlanacak kişiler yüzler değil. Suçlanacak kişi, benim. Çünkü kanun bilmedim de, notalara eksik bastım. Zihnimden çıkarak ''ben''i ele geçiren o yüzlerin orada oturmasına, birbirlerine geçmelerine ve benim yüzümmüş gibi davranmalarına izin verdim, yüzümün bana ait olduğunu düşündüğüm zamanlarda bile evde bir misafirdim sadece, arada bir gözüküp göz kırpan, gizemli bir hokkabaz.

Oysa yüzler saklanmayı pek sevmiyordu, bu yüzden misafir saklanır olmuştu. Kendi evinizde hiç misafir ettiniz mi kendinizi? Ben ettim. Ne yaparsam yapayım birbirine yapışmış ve birbirinden ayrı yüzler bir türlü gitmek bilmediler. Bir neşterin yanağı kesmesi kadar kısa bir sürede, evin en sessiz saatinde kalakaldım yerimde.

Burası benim, burası hep benim oldu... Bir dakika, burası ''ben''im! Yırtıldı bütün yüzler, düşüp gittiler parça parça. Geriye uzun zamandır, çok uzun zamandır görmediğim ve görmedikçe ta içimde hasretiyle yanıp tutuştuğum bir yüz kalana dek.

Ne dikişler vardı artık, ne de yamalar.