Notes

içinde bulunduğumuz çağın koşullarını da göz önünde bulundurursak, dünyanın dev bir akıl hastanesi olmasının gayet olağan bir durum olduğunu söyleyebiliriz.

nitekim, iç buhranı, yani ''psikolojik sorunu'' olmayan kişi sayısı pek az. hatta yok. ha, bir notanın diğerinden daha sert titreşimlere sahip olması o notayı ne kadar ''bozuk'' hale getirir, bu müzikolojistlere bırakılabilecek bir soru olsa da, her insanın bir nota olduğu betimlemesinden yola çıkar isek, her notada bir eksiklik, bir akort dışılık olduğunu pekala söyleyebiliriz. bu akort dışılık, çevremize farklı şekillerde yansır, ikiyüzlülük, asabiyet, yalancılık, bencillik, dikkat çekmek için çırpınmalar, cinnetvari dürtüler, internet trollüğü* vesaire... dardan genişe doğru bir perspektifte sınırlandırabiliriz bunu.

neyse, ciddi bir yazıya başlayayım dedim, az daha şımarıyordum. kayışı kopartmadan devam edelim.

her insanın birbirini hadsafhada gözlemlediği ve her insanın birbirine ayna olmak yerine birbirine kamera olduğu şu kör mü kör, saldırgan mı saldırgan çağda, akıl hastalarının ayrıca hastabakıcı rolü üstlendiğini de söyleyebiliriz ki kimse iç dünyanın genişliğine doğru firar etmesin. bu yüzdendir ki deli kelimesi ile veli kelimesi arasında tek bir harf var değişen. semantiğin kozmik bir şakası olarak da bakabiliriz buna, iskeletleşen kelimeye bir meta yükleyen kişinin muzipliği olarak da.

her neyse, konudan sapmayalım...

mobese, cctv, devlet, kimlikler, sosyal güvenlik numaraları ve elbette ki biz insanların gözleri. sürekli olarak izlendiğimiz bir yer, ya akıl hastanesidir, ya da hapishane. aslında, buralara akıl hastanesi ya da hapishane demek de, varolanı kalıpdışına çıkartıp tekrar varlaştırmak olduğundan beni biraz geriyor fakat daha iyi ifade edecek bir kelime üretemiyorum şu an ne yazık ki. her neyse, sürekli olarak izleyen gözlerimizle, eleştiri bombardımanlarımızla, dedikodularımız ve yargılamalarımızla, yüreksiz savcılar ve ayaklı kameralara dönüşmüş olmamızı hayretle izliyorum ve bu hayret, bu gezegenin neden bu kadar hasta insanlarca yönetildiği gerçekliğinin yanıtına ulaştırıyor beni.

zihinler birer koğuş haline getirilmiş ve ruhlar bağlı oldukları bütünü unutmuş haldeyken, parmaklıklara, beyaz önlüklü doktorlara ve iğnelere ne gerek var? bu yüzden ''şizofren''leri ''şizofren'' oldukları için kapamıyor muyuz? kendi zihinlerine döndükleri için, oysa ki kendi zihnine dönmüş bir insan, şayet bu dönüşü olması gerektiği gibi yapıyorsa deliliği de veliliği de atar üstünden, sığmaz kalıba. zihninin zincir sanılan iplerini koparanları bu yüzden yok etmeye çalışıyor toplum.

şayet kozmolojistlere göre kainatın kendisi zihinsel ise, bir insanın zihninde yaratacağının sınırı olamaz, hülasa, zihinsel gerçekliğini toplumsal ipoteklerden alıp da ruhunu dinginlik trenine bindirmek isteyen bizler burada durup düşünmeliyiz işte. delirmek temelleri sarsacak kadar gürültülü mü olacak, yoksa sessizliğin sesi mi toplumun sağır olmuş kulaklarına tekrar duyma yetisi kazandıracak?

''aklınız başınızda'' kalmasın artık, çözün gözbağlarınızı, çıkın matrix'ten. non serviam!