Notes

Technika W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN

<p> Rzeczownik w języku staropolskim odmieniał się przez siedem sukces&oacute;w i trzy liczby. Czasownik w języku staropolskim zamieniał się przez trzy osoby oraz trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), posiada dwa zasadnicze tematy. Czasownik żyć stanowi nieregularny a posiada mało form supletywnych. W sukcesu trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. Zaczynany był z pierwiastka czasownika niedokonanego, dobrze od trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesł&oacute;w przysł&oacute;wkowy czasu przeszłego zaczynany jest ze rdzenia bezokolicznika, i nie z pierwiastka czasownika. Czas przyszły złożony miany był za pomocą czasownika posiłkowego b&oslash;d&oslash;, b&oslash;dzie&szlig;, … Miany istniał od rdzenia bezokolicznika czasownika niedokonanego. Miany stanowi nie tylko czasownik&oacute;w dokonanych, jednak czasem oraz niedokonanych. Dla czasownik&oacute;w IV koniugacji sytuacja na -&eacute;w&szlig;y istnieje w treści wyłącznie dla czasownik&oacute;w odbywających się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła stawiać w trzech rodzajach, sześciu przypadkach oraz trzech liczbach. W przypadkach zależnych formy kr&oacute;tkie są tylko w utartych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.</p>

<p> Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez przypadki i prowadziły odmianę kr&oacute;tką przymiotnika, tylko we pełnych przypadkach i wartościach. Wszystkie przymiotniki odmieniały się w bardzo zbliżony spos&oacute;b, staropolski zaciemnił rozr&oacute;żnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. sprawdzian się, że od indywidualnego początku forma liczby mnogiej oraz sposobu żeńskiego i średniego liczby pojedynczej zlały się, jednak odgraniczenie ich od sytuacje dla rodzaju męskiego było zdecydowane oraz nie że prawie zmieszania form, kt&oacute;re nastąpiło dużo p&oacute;źniej. Bardzo szybko zaprezentowało się, że nie tędy droga. Przede wszystkim wykazałoby się, że u wszystkich badanych uczni&oacute;w odnotowano wzrost w rozwoju kompetencji dyskursywnej w niekt&oacute;rym gatunku. Na cel rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczeg&oacute;lną uwagę zdać na podstawową dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał ale istotną wartość w dziejach całej kultury przygotowanej na greckich podwalinach, był dla Grek&oacute;w szczeg&oacute;lną legitymacją uprawniającą do dumy a taką pozostał, i świat stanowił o moc uboższy, gdy tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje noszące w magiczny świat szkoły ZEN. W stylu staropolskim były dwa imiesłowy przysł&oacute;wkowe, każdy w trzech formach, wtedy istnieje dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i nijakiego a dla liczby mnogiej, w zależności od podmiotu. 4. Jesteśmy w świadomości wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.</p>

<p> Do wyrażania właściciela w stanowisku w gospodarce przydawki często używano przymiotnik&oacute;w dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końc&oacute;wki -&oacute;w, -owa, -owo w wypadku rzeczownik&oacute;w silnych i nijakich i za pomocą -&iacute;n, -ina, -ino w przypadku rzeczownik&oacute;w żeńskich. Końc&oacute;wki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, stał on przemieszany z prasłowiańskim imperfektem. rozprawka czas przeszły złożony bez większych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Był czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas rzeczywisty, czas przeszły złożony i dwa czasy byłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest jednakowym czasem byłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obowiązującym w dobie staropolskiej, jednak częściowo zmieszany z aorystem. W zamysłach istnieje także osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, często z powodu jednobrzmienia form aorystu z sytuacjami czasu ważnego i przyszłego. 6. Każde słowo, kt&oacute;re przedstawiło w korpusie musi stać wprowadzone do słownika wraz ze miejscem, zdaniem, jakie go liczy, i kt&oacute;rego kontekst przybliża znaczenie tego słowa, a i z formami odmienionymi wraz ze skr&oacute;towym opisem formy gramatycznej.</p>

<p> Znaczenie strukturalne a znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego dodatkowo w mianowniku liczby podw&oacute;jnej rodzaju żeńskiego i nijakiego końc&oacute;wka -&iacute; powodowała drugą palatalizację w sukcesu przymiotnik&oacute;w na -k&yacute;, -g&yacute;, -ch&yacute;, np. wielic&yacute;, dł&uacute;dz&yacute;, kru&szlig;&yacute; (wielcy, dłudzy, krusi), jednakże w sukcesie przymiotnik&oacute;w na -sk&yacute; powodowała pierwszą palatalizację, np. pol&szlig;cz&yacute;, ludz&szlig;cz&yacute;, bl&iacute;ƶcz&yacute; (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w sukcesie rodzaju męskiego jest odmienny od biernika liczby mnogiej dodatkowo w sukcesu rzeczownik&oacute;w nieżywotnych. Z czasem zaczyna jednak końc&oacute;wka biernika przechodzić do mianownika, jednak do ostatniego momentu wpadamy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z czasem jednak końc&oacute;wka -u przemieszcza się do twardotematowych przeprowadzonych na -g, -k, -ch, by uniknąć zmiany w gruncie, lecz jest ostatnie w zabytkach stosunkowo oryginalne i wzmacnia się dopiero p&oacute;źniej. Jota w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:&szlig;cz, zg:ƶdƶ, s:&szlig;, z:ƶ. III koniugacja: -j&oslash;, -je&szlig;; np. chcieć, chc&oslash;, chce&szlig;.</p>

<img width="389" src="https://i.pinimg.com/736x/a6/b8/ac/a6b8acba9d664216b1225fb258f4bfc9.jpg" />


Website: https://nakorytarzu.pl/artykul/2714/zajecia-plastyczne-dla-dzieci-klas-1-3