Notes

Merve hala önemsemesem seninle ilişkimi bitirirdim prensibim bu, ben tam tersi seni önemsediğim için seni aklıma getirmemeye çalışıyorum çünkü seni aklıma getirdiğimde yaptığın hatalar yüzünden karamsarlığa kapılıyorum, sinirleniyorum. Bunlar olmasın diye, seni üzmiyim diye uğraşıyorum, iyileşmenin, görüşmememizin sebebi de bu değil miydi? Birbirimizi kırarak tüketmemek, ilişkimize kesin bir son verecek bu hataları soğutarak temelli düzeltmek ve mutlu olduğumuz zamanlara dönmek?
Benim tarafımdan baksana biraz, bir kızla tanıştım, bana astronomiyle ilgilendiğini, fizikle ilgilendiğini, ders çalıştığını söyledi "yağmur altında logaritma ve polinom, ah bundan güzeli yok" gibi mesajlar yazdı, çok ortak özelliğimiz var dedim, çok samimiydi, birkaç saat konuştuk ve sanki birbirimizi hep tanımışız hissine kapıldık, körü körüne güvenip birbirimize herşeyimizi rahatlıkla anlattık, daha çok başlardaydı, ailesini ve ailesinin sıkıntılarını öğrendiğimde bir an devam etsemmi diye düşündüm ama bu güzel huyları, iyi kalpliliği ve bana karşı olan nazikliği bu düşünceyi bitirdi. Ve gerçekten de ilk zamanlar bana çok ilgili, iyi kalpli, nazik ve saygılıydı, bu yüzden onu çok sevdim, benim gibi biri için zor olsada gelecek planladım kalbime en yakın yere koyup korudum. Biraz değişti ve kavgalar çıkarmaya başladı çok kez vazgeçmeyi düşündüm ama ilk zamanlar aklıma geldi, yaşadığı zorluklar aklıma geldi, bana olan sevgisi aklıma geldi ve kahramanı olmak istedim, hiç uzaklaşmadım. Ama bir süre sonra o bana hislerini anlatmayı kesti, benimle ilgilenmeyi kesti, beni düşünmeyi azalttı, kimse vazgeçilmez değildir bu yüzden benim için böyle yürümezdi ama ben o kızın yaşadığı zor şeyleri düşünüp "geçer bunlar eski özüne, beni çok sevip resmen bana taptığı, sürekli benle olmak isteyen o istekli kıza döner" dedim ve onu bırakmadım bir süre karşılıksız sevmeye başladım. Ama tam "özüne döner, onun için yaptıklarımı farkedip bana daha da bağlanır, onu ne kadar sevdiğimi anlar, benim gibi birini bulduğu için şanslı hisseder ve yaptıklarını farkedip tam anlamıyla bana bağlanır, farkına varır" diyerek tüm o beni de soğutan ilgisiz tavırlarını görmezden gelirken o bana tam tersi olarak çok büyük hatalar yaptı. Anında ayrılacaktım, ayrılsaydım hayatım yine aynı devam ederdi deliliklerim, hobilerim, aktivitelerim... Ama bir şekilde bundan sonra tamamen bana bağlanacağına, ilk zamanki haline döneceğine inandım ve anlık karar vermeyip son 1 kez kalbimin son kalan parçasını da kullanıp ayrılmamayı seçtim, bakalım neler olacak diye, ayrılmak işin kolay kısmıydı ben ise onunla da konuşup bir ilişki terapistinin tavsiyesine uydum. Konuşmaya devam edersek kısa bir zaman dilimi içinde kalbimde bir sevgi kalmayabilirdi o kıza, çünkü ilişki bitene kadar kızmak, bağırmak, canını yakmak, "2 yıl önce bulduğum, hayatında bana verebilecek ilgisi ve iyi kalbi dışında bana verebileceği hiçbir artısı olmayan, ne anlayışlı bir aile, ne düzgün arkadaş çevresi, olan bana sadece iyi kalbi, sevgisi ve ilgisini veren bu halde bulduğum, sevgimi verip, onu sahiplenip her zaman koruduğum, her zaman yanında olup onu mutlu ettiğim o kız" nasıl bana ihanet eder diye anlayamıyor içimde sinir, üzüntü ve utanç hissediyordum, ve böyle giderse biteceği kesindi bir iyiydim bir ölüm acısı ve siniri çekiyordum. hemen ayrılmama kararımın en büyük 2 nedeni vardı 1-dürüst olması 2-umutlu olması ve bana eski masalsı ilgisini hissettirmesiydi, ama ben sürekli kızdığım için bir ara umudunu kaybetti ve kararsızlığım için beni suçlamaya başladı, işte o zaman ayrılacaktım, şansımıza tam o zaman bir ilişki videosu izledik ve bu durumu anladık ona "tek tutunduğum senin umudun, artık bana bireyleri göstermen, hayatın boyunca ümitli olmazsan ben de tutunamam yapamayız" dedim ve o "sanırım" bazı şeyleri anladı ve "ne olursa olsun ayrılsan da, değişsen de ben senin için umut edicem dedi" ve gerçekten pozitif olmaya başladı, ayrılma düşüncemi rafa kaldırdı bu tavrı. Terapisti dinleyip bir süre konuşmama kararı verdik. İyileşebilecek miyim bilmiyordum, iyileşsem bile o eskisi gibi olabilecek mi bilmiyordum çünkü devam edersem hayat boyu tüm affetmemi kullanmış olacaktım ve bana ilgi göstermediği anda, birbirimize uyumadığımı bir anda, bana küçük de olsa bir yalan söylediği anda, bana bireyleri anlatamadığı anda ayrılabilirdim çünkü bu hatayı iyileştirebilirsem tüm affetmeleri kullanmış olacaktım ve artık bu gibi olaylarda daha hassas olacaktım, neyse öyküye dönelim. Konuşmayı kestiğimiz günler bana ilgi göstermeye başladı, 2 saatte bir mesaj attı, bir sorun olduğunda ya da kötü hissettiğinde aradı, ve hep umutlu oldu, bana kendi çapında tatlı şeyler yazıp kalbimin az kalan kısmına dokunabildi. Her gün aklımdan geçiriyordum "acaba bunları sadece ben dediğim için mi yapıyor? Bu olay hallolunca yine ihmal mi edecek beni? Öyle olursa direk ayrılırım. Belki hayatımın kızıdır ama diğer ilişkilerimde 100 de biri için ayrıldım kaç kişiden ve hayatımın ilişkisidir belki ama tam dayanma sınırımdayım", "yoksa eskisi gibi hissediyor ve bunları içinden gelerek mi yapıyor". Ama ilgisi, umudu ve tatlı mesajları eskisi gibiydi ve ben ne kadar zor olsada bunların da yardımı ile iyileşmeye çalışıyordum bu yaptığı 3 şey çok önemliydi ve tutunmamı sağlıyordu tüm bu dramanın arasında. Bugün aradı, ve hastaydı ve telefonlarımı geç açıp, instagramdan yazdığıma bakmayıp, bana "sen benle ilgilenmiyorsun" "ben hep kendi başımayım" "sevgili bile değil gibiyiz", "dinlenmek istiyorum ben yalnız kalırım" gibi şeyler dedi ben yine de hem bu yaptığı hataların üzüntüsüne dayanmaya çalışırken, hem de onu önemsedim, konuştum, kızmadım sakin kaldım, ve yine aradım. Sonra bana "beni önemsemiyorsun umurunda değilim," "artık bana kıyıyorsun" "aklının ucunda bile değilim". Şimdi soruyorum ayrılıp hayatıma devam etmek yerine o kızla bir şans daha verebilme ihtimali ile konuşmayıp terapisti dediğini yapmaya uğraşan ben o tatlı güzel kıza ne yazmalıyım?