Notes

DOST

Üniversiteyi bitirdikten sonra iş bulmak için her sabah erkenden yola koyulup iş görüşmelerine giden Melis, bugünde yeni bir iş görüşmesine gidecekti. Bu işi almayı çok istiyordu çünkü tam kendine göre bir iş bulmuştu. Sabahın ilk ışıklarında mışıl mışıl uyurken birden akşamdan kurduğu alarm çalmaya başladı. Yavaşça yatağından kalktı ve sıcak bir duş almak için banyoya girdi.
Zaman onun için çok önemliydi. Duştan çıkar çıkmaz makyajını yaptı. Kahvaltı için vakti kalmamıştı bile. Hemen çıkıp otobüs durağına doğru yürümeye başladı. Bir süre bekledi ve otobüsün gelmeyeceğini düşünüp taksi çağırdı. Her dakika geçtikçe Melis’in kendine olan güveni azalıyordu. Taksinin içindeyken bir anlığına işi alamayacağını düşündü. Melis tam hayallere dalmıştı ki taksici adrese geldiğini söyledi. Taksi parasını ödedi ve hemen şirketin kapısından içeri girdi ve asansöre doğru koşup yedinci kata çıktı. Görüşme odasına girdi, bir süre sonra odanın kapısı açıldı, görüşme bitmişti. Melis yavaş adımlarla şirketten çıkıyordu, mutlu değildi ama mutsuz da değildi. O işe alınıp alınmadığını öğrenmek istiyordu ancak, her iş görüşmesinde klişe olan ‘’biz sizi ararız’’ cevabını almıştı. Şimdi iş aramak için her sabah erkenden kapısından çıktığı evine geri gidecekti. Ancak cebinde kalan son parasını da taksiye vermişti. Ev şirkete uzaktı yürümek istemiyordu. Uykusuz ve yorgundu dinlenmek için şirketin karşısındaki denizin kenarına gitti. Ayakta durup biraz denizi izledi ve en yakın arkadaşı olan Gizem’i arayıp onu almasını istedi. Ama Gizem de kendi işleriyle meşguldü . Melis’in morali iyice bozuldu. Sakinleşmek için yanındaki banka oturdu. Ardından hemen aynı bankta oturan kadın konuşmaya başladı. Aralarındaki konuşma şöyle başladı ;

Yabancı kadın : Üzülmeyin.

Nefes alıp bir of çekti

Melis : Sinirlerim bozuk.

Yabancı kadın : Canınız sıkılınca hep denize bakın.

Anlamsız bir bakış ile

Melis: Nasıl ?

Yabancı kadın : Denize bakın, gök yüzüne bakın, maviye bakın.

Melis : Bakıyorum işte ne değişecek ki.

Yabancı kadın : Nasıl ? Sesleri duyuyor musunuz.

Melis: Araba seslerinden başka hiçbir şey duymuyorum.

Yabancı kadın : Dalgalar duvarlara çarpıyor.

Melis : Normaldir vapur geçiyor.

Yabancı kadın : Ama hep aynı güç ile çarpıyor duvarlara. Tıpkı yaşam gibi.

Melis : Nasıl ? Anlamadım.

Yabancı kadın : Denizin rengini görebiliyor musunuz.

Melis : Tabi mavi işte.

Yabancı kadın : Mavi, söylemesi bile ne güzel. Babaannem güneşli havalarda denizin masmavi olduğunu, yağmurlu havalarda ise gri ye döndüğünü söylerdi. Gökyüzünü içine alan deniz insanı adeta kucaklarmış gibi iyi gününde kötü gününde.

Melis: Beni de alsa ya şuan içine.

Yabancı kadın : Öyle şeyler söylemeyin. Daha göreceğiniz ne baharlar ne maviler var oysaki.

Melis: Merak etmeyin intihar edecek değilim.

Yabancı kadın : Sevindim.

Melis: Kusura bakmayın ya sizin de huzurunuzu bozdum.

Sakin ve huzurlu bir ses tonu ile

Yabancı kadın : Yok, huzursuz değilim bugün deniz yine masmaviymiş ve ben yine mutlu oldum. İyi olun, zaten insanlar da dalgalar gibi duvarlara çarpa çarpa büyür.

Son sözünü söyledikten sonra sopasını eline alıp ayağa kalkarak tam gidecek ti ki ;

Melis : Durun size gideceğiniz yere kadar eşlik edeyim.

Dedi ve yabancı kadının koluna girdi ve yürümeye başladılar. Melis kadının bu haline çok şaşırmıştı. Kadının görme engelli olmasına rağmen ondan daha mutlu ve yaşama daha sıkı şekilde sarılması onu çok etkilemişti. Melis ile kadın güzel bir sohbet eşliğinde yürüyorlardı. Bu güzel sohbet bittiğinde Melis bir vakfın önünde olduğunu gördü.

Burası ‘’TÜREV’’ Türkiye Engelliler Vakfı yani yabancı kadının yaşadığı yer idi. Binanın pencerelerinden birinde bir kadın onları izliyordu. Sonra binanın giriş kapısına kadar geldi. Önce Melis’e kendini tanıttı ;
‘’Merhaba hoş geldiniz hanımefendi ben Nevra bu vakfın yöneticisiyim’’ dedi ve sonra yabancı kadına bakarak ‘’Seni çok özledik Zeynep’’ dedi. Artık adını öğrenmişti. Ardından Zeynep odasına gitti ve Nevra hanım Melis’i, konuşmak için odasına davet etti. Odaya girdiler ve konuşma şöyle başladı ;

Nevra Hanım : Melis, Zeynep’in nesi oluyorsun.

Melis : Hayır tanımıyorum. Sadece sahilde bankta otururken karşılaştık beni çok etkiledi görme engelli olmasına rağmen çok fazla pozitif, ben öyle değilim ne yazık ki.

Nevra Hanım : Yine sahile gitmiş demek.

Melis : Bu da ne demek oluyor ?

Nevra Hanım : Zeynep’in ailesi bir araba kazası sonucu denizin içine yuvarlanıp vefat etmişler. Arabanın içinde Annesi, Babası ve Babaannesi varmış. Doğuştan görme engelli ve kimsesi kalmadığı için onu vakfımıza aldık.

Melis : Bu çok kötü çok üzüldüm. Bu olaylara rağmen yine bu kadar pozitif olması mucize.

Nevra Hanım : Peki ikiniz nasıl tanıştınız.

Melis : Benim sahil kenarına yakın bir şirkette iş görüşmem vardı iş arıyordum. Sonra sahile geldim aynı banka oturmuştuk konuşmaya başladık. Sonra ona buraya kadar eşlik ettim bu kadar.

Nevra Hanım : Peki ya işi aldınız mı ?

Melis : Hayır maalesef beni arayacaklarını söylediler ama arayacaklarını sanmıyorum.

Nevra Hanım : Kabul eder misiniz bilmem ama benim de yardımcıya ihtiyacım vardı. İsterseniz sizi müdür yardımcısı olarak işe alabilirim. Hem Zeynep ile yakın olmuş olursunuz.

Melis : Neden olmasın Zeynep’i de sevdim her sabah onun o mutluluk akan yüzünü görmek bana iyi gelecektir.

Konuşma bitti ve Melis işi aldı. Bu geçici bir iş idi ama kendine çok iyi bir dost bulmuştu. Her sabah iş için endişe ile çıktığı evin kapısından artık gülümseyerek çıkıyordu. Artık Zeynep kimsesiz değildi. Hayatın zorluklarına karşı artık el ele vererek mücadele eden iki dost olmuşlardı.