Notes

Merhaba. Öncelikle bu bir intahar notu değildir. Ölmeden önce dünyaya, daha spesifik olursam ulaşması gereken yerlere gönderdiğim sıradan bir nottur. Bu notta birbirinden bağımsız konuları, herhangi bir akışı olmayan yaşantılarımı ve zihnimdekileri anlatacağım. Uzun zamandır ne kitap okuyorum ne de kendimi dışarı ifade ediyorum, bu yüzden anlatışımdaki aksaklıklar muhakkak hissedilecektir. Yine de anlaşılacak bir düzeyde olacağına inanıyorum.

Hayatımıza insanlar girer ve insanlar çıkar. Bunu söylememin ne kadar klişe olduğunun farkındayım ama bu bir gerçek. Ama bazı insanlar var, hayatımıza giren işte onlar çıkmaz. Çıkartamazsın, çıkartmak istediğinde kalbinde kapladığı yer kadarını çıkarmana mâl olur. Bir virüs organlarımızı enfekte ettiğinde bir süre sonra çıkar gider değil mi bir dokumuz eksilmeden? Ama bu bahsettiğim şey virüs değil ki. Kanser, belki de kangren. İşte bu durumu yaşadığımda ben henüz lisedeydim, 9. sınıfın sonunda. Hayatımdan çıkan ilk kişi dedem oldu. O bazı insanların hayatından çıktığında neler olduğunu o gün anladım. Aslında tam anlamadım, ilk kez yaşadığım bir durumu tam olarak kavrayamazdım çünkü, neticede insanım. Gerçek anlamda hayatın ilk sillesini o zaman yedim, kalbimde bir şeyler kopup gitti. Hemen sonrasında benim canım ciğerim Ümit abim, benim yol göstericim, iyi bir insan nasıl olunur bana onu öğreten, birlikte co op oyunlar listesinde oynanmadık oyun bırakmayana kadar oyun oynadığım, kuzenimi kaybettim. İşte hayatın ne kadar zor olabileceğini o zaman anladım. Hiç bilir misiniz kaybettiğiniz çok önemli birinin telefon numarasını rehberden silmenin, rehberde onun ismine bakmanın, oyundaki hesabını arkadaş listenizde çevrimdışı bir şekilde görmenin, doğduğunuzdan beri yaşadığınız evde onunla olan anılarını hatırlarken yaşamaya devam etmenin ne kadar zor olduğunu? Ben ne telefonumdan silebildim, ne oyundan silebildim, ne de bu evden kurtulabildim. 4-5 ay sonrasında annesinin evlat acısına dayanamayıp hastalanıp veda etmesi de bana vurulan 3. darbe oldu. Artık hiçbir şey hissedemez olmuştum. Sonraki 2 yıl boyunca bir ruhumun olduğunu hissedemeden yaşamaya devam ettim. Ne gülebildim ne ağlayabildim. Mezarlığa gidip öğleden akşama kadar oturup ağladım sızladım boşluklara düştüm uzun bir süre boyunca. Yavaş yavaş kendimi toparlamaya başladım. En azından artık üzülmüyordum, kendimi bir şekilde avutabiliyordum. Ama gülmek, mutlu olmak hiç içimden gelmiyordu denesem de olmuyordu. Neden gelsin ki? Gülmeye çalıştığımda ağız yapım el vermiyordu, ağlar gibi gülüyordum. Zaten inandırıcı da olmuyordu gülmem. İşte hayatından çok önemli, çok sevdiğiniz birileri çıktığında olanlar. En azından benim ruhuma olanlar. Hayatıma giren insanları ben artık çıkaramıyorum, hayatımdan birilerinin ölsün ya da ölmesin çıkmasından korkar oldum, hala da korkuyorum. Çünkü artık kaldıramayacağımı biliyorum. Kaldıramam ben tüm bu acıları. İşte bu da pişmanlığı doğuruyor. Ben hayatım çok kötüyken daha iyi olabilmek için sevebileceğim, bana tüm bunları unutturabilecek birini aradım ve buldum da. Daha iyi de oldum, sevdim. Kötü halimin iyileşmesinden çok daha fazlasını yaşadım. Planlar kurdum, hayaller kurmaya başladım, motive oldum, başarılı oldum. Gerçekten iyi olmuştum, kaybettiğim insanlarla yaşadığım anıları unutmaktan korksam da iyiydim ve tüm bunları sağlayan sevdiğim varlıktı. Ama insanlar, varlıklar değişir, evrendeki her şey bozunmaya uğrar. Bunun en somut örneği de ölümün ta kendisidir. Bozunan şeylerin bozunmasına neden olan faktörler farklıyken sonuç daima bozunmanın ta kendisidir. Bir diğer deyişle entropi. Ben yaşadığım şeylerle nasıl değiştiysem diğer her şey de bir şekilde değişebilir. Bunu hiç hesaba katmadan kendimi bir şeye adayarak, bir varlığı severek tüm o acılarımı, üzüntülerimi bastırmış, iyi bir hale gelmiştim. Ama ya o varlık da değişirse? Ben bunu hiç hesaba katmadan devam etmiştim ve şimdi de çok geç olduğunu hissetmeye başladım. Ne çıkarabilirim ne de bu entropiyi durdurabilirim veya yavaşlatabilirim. Ben bu sonu hafifletmek için kendimi uyuşturmayı denedim. Kötü hallerime geri döndüm, böylelikle kendimi şimdiden hazırlayabileceğimi düşünüyorum bir yandan tüm bunların hiçbirine ihtiyaç kalmayacağı günü beklerken. Hala bekliyorum.