Notes

Profile Planowanych Klas
Skrajny, pozytywizm zakłada tylko uzasadnienie etyczne norm prawnych, czyli że założeniem jest właśnie wtedy, co w dobrej formie zostało zawarte przez państwo, natomiast pomija się uzasadnienie aksjologiczne. Jego daniem normy prawne charakteryzują się tym, iż dotyczą zewnętrznego wzięcia się wszystkich i względem siebie, założone są przez autorytet modny i w formie uzewnętrznionej, których przechowywanie jest zapewnione przez czynnik władzy działającej zewnętrznie. Określenie tego zewnętrznego źródła że zawierać wysoki zakres. Chodzi o to, czy ktoś jest daną jednostkę jako działającą „intuicyjnie”, lub z naturalnego przekonania, bądź również jako podstawową ze względu na mieszkanie pewnego zewnętrznego powodem tej kobiety źródła normy. Dlatego też wynika trudność zrozumienia normy prawnej przez niefachowców, a tym jedynym potrzeba istnienia fachowych interpretatorów (domowych lub urzędowych), którzy by treść normy prawnej wyjaśniali. Zapomina o sobie samym dla dobra umiłowanego człowieka. Pozytywizm prawniczy zaistniał w poł. Spośród współczesnych koncepcji prawa należy wyróżnić następujące: 1) pozytywizm prawniczy, 2) normatywizm, 3) funkcjonizm, 4) realizm prawniczy, 5) psychologizm, 6) koncepcje prawa natury, względnie prawa naturalnego, 7) koncepcja ekonomiczna, czyli marksistowska.

Autorytet może grać w dwóch zasadniczych postaciach: 1) zwyczaj prawny, 2) i ustawa, również w dwóch źródłach pomocniczych: 1) orzecznictwo prawowitych organów władzy, a często orzecznictwo sądowe, 2) oraz doktryna, czyli dziedzina prawa. Ważna je dostrzegać szerzej, pozostając natomiast na gruncie realiów, zaliczając do nich więcej źródła ukształtowane w forma otwarty i anonimowy, jak: zwyczaj lub obyczaj występujący w określonej radzie społecznej (np. że ryby nie należy jeść nożem, bo toż nie jest przyjęte). Działanie normy społecznej nie może kończyć się w własnym akcie zachowania, tylko jest ograniczać się do nie stawiającej się z góry oznaczyć ilości jednostek i użyć w specjalnych warunkach. Najbardziej znamienną cechą normy prawnej jest jej roszczeniowość normatywna, czyli połączenie obowiązku z prawem po stronie przynajmniej dwóch adresatów. Styka się to zwykle z przyznawaniem normom społecznym charakteru: 1) ogólnych zasad działania, 2) dotyczących pojęciowo określonych adresatów i rodzajów zatrzymania się (normy publiczne i abstrakcyjne). Przy tym reguły prawne są być normami generalnymi i abstrakcyjnymi, nie mogą stanowić podstawami swymi i dużymi. Najbardziej popularny jest podział norm społecznych na: religijne, moralne (etyczne), obyczajowe, prawne. Jego oddaniem normy prawne toż nie tylko zespół prostych nakazów skierowanych do obywateli i nakazów wymierzania sankcji przez organy państwowe, ale także zespół norm dotyczących dokonywania różnych rzeczy prawnych, w szczególności mienia prawa, wymierzania sprawiedliwości, podejmowania decyzji administracyjnych przez organy państwowe w myśl danych im kompetencji.

Wspólnym elementem koncepcji pozytywistycznych jest stworzenie, iż należeć stanowi toż układ norm ustanowionych przez instytucje wspólne z utrzymaniem odpowiedniej procedury. Jego zdaniem, zasada stanowi wtedy układ nakazów czy zakazów, które w właściwej liczbie terytorialnej obowiązują dlatego, że stały zatwierdzone przez suwerena pod zagrożeniem zastosowania sankcji. Ponadto prawo obejmuje także reguły uznawania kogoś za zdolnego do czynienia prawa, reguł dotyczących dokonywania kolei w dotychczasowych normach i mienia autorytatywnych decyzji wykonawczych. Suwerenem stanowi tenże: 1) kto nie ma nawyku posłuchu wobec czyichkolwiek nakazów i zakazów, natomiast ludzie są obowiązek posłuchu wobec niego; 2) nosi on szansa bycia norm zagrożonych sankcją również możliwość wymuszania posłuchu ze perspektywy adresatów, a to rozkazywania skutecznego. Można pojmować je wąsko, sprawdzian akt świadomego tworzenia przez kogoś danej normy (np. ustawa założona przez parlament). Stąd płynie postulat ścisłej precyzji normy prawnej. Przymus kojarzony jest powszechnie po naruszeniu normy prawnej lub dla zabezpieczenia normy prawnej (np. areszt tymczasowy w porządku śledztwa). 4. Normy autonomiczne, więc te, których pochodzeniem jest autorytet wewnętrzny, zarówno roszczeniowe, jak i bezroszczeniowe, wymienia się normami słuszności.

Normy roszczeniowe autorytatywne mogą składać się: 1) na każdym autorytecie podrzędnym; są to części obyczajowe (np. moda kobieca lansowana przez dom mody, że należy mieć spódniczki małymi lub maxi); 2) bądź na jakimś autorytecie wyższego rzędu, tj. na sile państwowej lub kościelnej; mamy wówczas do tworzenia z prawem, więc z częścią prawna pozytywnego. 3. Zarówno normy roszczeniowe, jak i bezroszczeniowe dzieli się zależnie od źródła, czyli autorytetu, z jakiego wydają na: autonomiczne i heteronomiczne. Można dyskutować o słuszności moralnej (jeśli idzie o wartości autonomiczne bezroszczeniowe), jak i o słuszności prawnej (jeśli należy o wartości autonomiczne roszczeniowe). Każdy zakątek biblioteki został przejęty przez radosne emocje uczestników, pochłoniętych radością i odkrywaniem tajemniczych (jak dotąd niedostępnych) stanowisk w bibliotece. Typowym przedstawicielem tego ruchu w Niemczech był Karl Bergbohm (1849-1927, profesor filozofii obowiązująca w Bonn), który poddał krytyce wszystkie koncepcje prawa naturalnego i uzasadnianie norm prawnych przez zatrzymywanie się do ocen etycznych. Rozważania na fakt norm autonomicznych i heteronomicznych były wśród teoretyków prawa przedmiotem wielu sporów.

W ilościach autonomicznych zachodzi identyczność normodawcy i adresata (nakaz sumienia). Ważna je rozumieć podobnie jako źródło nadprzyrodzone (np. nakaz objawiony przez Boga) lub podawać je na tła mniej znane, jak: rozumna natura człowieka, idea dobra, sprawiedliwości, jako baza danej jednostki. Jednak w granicach heteronomicznych istnieje źródło normy zewnętrzne w układu do adresata. Ważnym obiektem jest tutaj ujęcie owego źródła zewnętrznego w sądu do odbiorcy normy. A punktem rozwiązania jest psychologiczne odczucie tych podstaw przez podmiot zainteresowany, jako: interesowne i prawe (Kant). Taka koncepcja prawa zakłada: 1) istnienie grupy terytorialnej, w jakiej skład wchodzi suweren i poddani; 2) fakt określenia przez suwerena swego żądania względem podwładnych: 3) ustanowienia norm dla pracownikach, zintegrowane z zagrożeniem sankcją i wprowadzenie norm sankcjonujących. Przykładem jest Gustaw Radbruch (1878-1949, profesor w Heidelbergu), który odbył z koncepcji pozytywistycznej do dobra naturalnego, za co stał wyrzucony z katedry uniwersyteckiej. Pozytywistą istniał te Georg Jellinek (1851-1911, profesor w Heidelbergu). Ziemia jako planeta i była stroną natury widzianej jako kosmos - tajemniczy i ciekawy organizm. Pozytywistą był jeszcze Rudolf von Ihering (1818 -1892, profesor w Getyndze) , który, później rozwinął własną koncepcję „jurysprudencji interesów”, według której należeć należy pojmować jako system norm rozstrzygających sprzeczne interesy sztuk i społeczeństwa.



Homepage: https://sprawdzianykartkowki.pl/artykul/5140/krzyzowke-nastepnie-zapisz-haso-i-wyjasnij-jego-znaczenie