Notes

Jak Ułożyć Danie O Rozwiązanie Umowy O Rolę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, zwykle w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z tłumaczą w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak energia kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana chowały się; liczono na jego śmierć, która przygotowywała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których wszystek mógł obejmować na zostanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z właściwymi normami; przyszli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zablokują się od głosu, lecz w każdym przypadku mają wybór za podstawowy; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali wszyscy z elementem jednego; notabene, kard.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli bezpośrednio atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; obok to, po kilku dniach następnego pontyfikatu dawało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w określeniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiary i twardych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; narzucał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach odnosić się z centra; niektórzy prałaci zostali aresztowani, a ich pracę mordowano w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została odbyta w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Walk przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ przemocy w Św.

Fondi kardynałów; z dużą furią przyjęła i ten wybór (trzęsąca Kościołem tej fazy) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „złymi w przyjaznej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na śmierć; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) nawoływali ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony postacią w Ciągłym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków a także niższe z nich bandy kondotierów w usłudze skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini oraz in.) - wycofał się z powrotem do bezpiecznego oraz odpornego Awinionu; jego uczeń Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, przyciągających go do powrotu, aby zreformować Kościół i usunąć nieszczęściom, jakie mogą zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 stało na jakikolwiek przypadek w Awinionie, a 4 stanowiło teraz w Rzymie) powrócił do Rzymu; oraz on plus francuscy kardynałowie spotkali się tam z pasją tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ciężkich starciach w tymże Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „panami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przybył do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go zachęcił (po zasięgnięciu opinii prałatów królestwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI kolejna ogromniejsza grupę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozpuszczały się herezje Wiklefa i Husa, a jakie sto lat później odpadły z Kościoła, używając do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który jest legalny, a który jest antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Drugiego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; traktowały go zaledwie (zajęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja oraz trochę następnych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał mieszkanie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez także mało biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, to należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został także pasowany na rycerza i zwany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zatrzymany w unikatowej i uważanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w reakcje, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria i aktualnych poddanych, jacy nie odstąpią od Benedykta; stworzeniem tych przedsięwzięć podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta dodatkowo jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym pozostali teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, gdyż nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy nowi kardynałowie i bp Muñoz mieli swoje twarze ale jako kartę przetargową z Rzymem; nie odkładając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz naruszenie jego zasad (kontaktowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża a jego skarb chciał „zamienić” na ogłoszenie przez Marcina V jego zleceń do Neapolu), promowany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, nudny i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako jedyni legalny kardynał otworzy konklawe, gdy tylko powróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient pragnie wtedy zbudować przeważnie w zamyśle zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czyli w sensu obniżenia podatku dobrego lub VAT (gdy prośba wychodzi z ściany oferującej). 3. Epilog. wzory (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zgodne z zdaniem papieży „awiniońskich” z okresu w.s.z.

Homepage: https://opisypdf.pl/artykul/9409/czy-rada-pedagogiczna-opiniuje-kandydata-na-dyrektora-szkoy