Notes

Chociaż II wojna światowa zakończyła się ponad 75 lat temu niewiele osób zdaje sobie sprawę jak sami zbrodniarze wojenni czy ich potomkowie wpływali na losy dzisiejszych Niemiec oraz całej powojennej Europy. To temat, którego nie porusza się w żadnych mediach oraz żadnym podręczniku. Pomimo czynnego udziału w zbrodniczym systemie wiele lat po wojnie zajmowali kluczowe stanowiska w wielkich międzynarodowych koncernach lub piastując najwyższe polityczne stanowiska.

Jakiś czas temu zainteresowałem się tym tematem zupełnie przez przypadek wertując Wikipedię. Od dziś raz w tygodniu będę na mikro wstawiał po jednej osobie powiązanej z zbrodniczym systemem Hitlera.

Słyszeliście kiedyś o Richardzie von Weizsäckerze?

Ja mówiąc szczerze wcześniej nie wiedziałem kim jest ta osoba. To szósty prezydent Republiki Federalnej Niemiec. Sprawował swój urząd od 1 lipca 1984 do 30 czerwca 1994 z ramienia CDU. Tak z tej samej partii z której pochodzi Angela Merkel.

Zanim jednak powiemy cokolwiek o Richardzie przyjrzyjmy się dokładnej osobie jego ojca.

Ernst von Weizsäcker

Ernst von Weizsäcker (ur. 25 maja 1882, zm. 4 sierpnia 1951) – niemiecki oficer i dyplomata. Uznany za zbrodniarza wojennego. Bliski przyjaciel Heinricha Himmlera szefa SS.

W 1938 roku wstąpił do NSDAP (partia Adolfa Hitlera). Wkrótce zapisał się także w szeregi SS, w której jego przyjaciel, Heinrich Himmler, obdarował go wysokim stanowiskiem. W dniu wstąpienia do SS został mianowany Sekretarzem Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 30 stycznia 1942 r. został awansowany do stopnia generała brygady SS (SS-Brigadenführer).

Po wyzwoleniu Rzymu spod niemieckiej okupacji, w czerwcu 1944 roku, Weizsäcker posługując się immunitetem dyplomatycznym schronił się w Campo Santo. Z tego powodu nie mógł znaleźć się w pierwszej grupie przywódców nazistowskich sądzonych przed Międzynarodowym Trybunałem w Norymberdze do Spraw Zbrodni Wojennych. Było to istotne, ponieważ po wojnie mógł się on obawiać oskarżenia w Norymberdze i być może zeznawania razem ze swoim protektorem Joachimem von Ribbentropem oraz Hermannem Göringiem. Zdawał sobie on doskonale sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa (istniało realnie zagrożenie, że zostałby skazany tak jak jego bliscy koledzy na karę śmierci).
Weizsäcker został aresztowany w lipcu 1947 roku.

Richard von Weizsäcker

Przyszły Prezydent podczas gdy jego ojciec został oskarżony o poważne przestępstwa nie był już dzieckiem.
W tym czasie był już po studiach, od 1947 do początku 1949, pracował jako asystent adwokata Hellmuta Beckera, który był obrońcą jego ojca podczas procesów norymberskich.

Weizsäcker był obrońcą posiłkowym swojego ojca Ernsta von Weizsäckera skazanego na kilkuletnią karę więzienia w procesie "Ministerstw" (oficj. proces USA vs. Ernst von Weizsäcker i inni, znany także jako proces Wilhelmstrasse) – jedenasty z 12 procesów norymberskich przeprowadzonych przed amerykańskimi Trybunałami Wojskowymi po zakończeniu głównego procesu zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze).

W porównaniu z pierwszym norymberskim procesem, prowadzonym przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy, procesy ministerstw miały łagodniejszy przebieg i zakończyły się znacznie lżejszymi wyrokami. Przypomnijmy, że pierwotnie jego ojciec miał być sądzony w głównym pierwszym procesie.

Zarzuty:

Oskarżonym przedstawiono osiem zarzutów, takich jak: dokonanie zbrodni przeciw pokojowi (przez wszczęcie wojny napastniczej z pogwałceniem prawa międzynarodowego), zbrodni wojennych i przeciw ludzkości (przez dopuszczenie się morderstw i maltretowania, a także organizowania pracy przymusowej jeńców wojennych, alianckich żołnierzy oraz ludności cywilnej krajów okupowanych), bezprawne plądrowanie i eksploatacja krajów okupowanych.

Do ostatnich chwil zacięcie bronił swojego ojca.

Ernst Weizsäcker został oskarżony o aktywny współudział w deportacji francuskich Żydów do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, co zakwalifikowano jako zbrodnię przeciwko ludzkości. Nazistowskiego urzędnika uznano za zbrodniarza wojennego i ostatecznie skazano na 7 lat więzienia. Wyrok złagodzono następnie do pięciu lat, a w 1950 roku więźnia zwolniono na mocy generalnej amnestii.

*Źródła:
Wikipedia: Angielska, Polska, Niemiecka.