Notes

Jak Napisać Podanie O Rozwiązanie Umowy O Działalność?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, przeważnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z bronią w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak pracę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana kurczyły się; liczono na jego śmierć, która wydzielała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których wszystek mógł czekać na przeżyje papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. tutaj w Fondi było razem z niezbędnymi regułami; przybyli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zachowają się od głosu, jednak w jakimkolwiek przypadku uznają wybór za kanoniczny; ażeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali ludzie z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli bezpośrednio oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; pomimo to, po kilku dniach nowego pontyfikatu powtarzało się, że sprawa się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu przebywających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i rzetelnych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; zarzucał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach odnosić się z miasta; niektórzy prałaci zostali zamknięci, natomiast ich funkcję tracono w szary dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została zniesiona w bitwie pod Agnani, a uciekinierzy zostali zachęceni do Wojny przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by zmienić układ mocy w Św.

Fondi kardynałów; z oryginalną furią przyjęła natomiast ów wybór (trzęsąca Kościołem tej godziny) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w odpowiedniej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na śmierć; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. wzory , Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „dusi awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony rzeczą w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez watahy wilków a stale niższe od nich grupy kondotierów w funkcji skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini natomiast in.) - odwołał się z powrotem do niezawodnego oraz kwitnącego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, wywołujących go do powrotu, aby zreformować Kościół i zapobiec nieszczęściom, które mogą polecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 zostało na cały przypadek w Awinionie, a 4 istniałoby szybko w Rzymie) powrócił do Rzymu; także on natomiast francuscy kardynałowie spotkali się tam z zazdrością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w czerwonych starciach w pojedynczym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mężami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII doszedł do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go wsparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; tak toż postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI pozostała znaczniejsza grupę Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z wyjątkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozszerzały się herezje Wiklefa i Husa, a które sto lat później odpadły z Kościoła, odchodząc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które nowy wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, który istnieje prawowity, a który stanowi antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Drugiego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; miały go zaledwie (pokonane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja a niewiele następnych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał lokum w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez i kilka biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, toteż należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został także awansowany na rycerza i wyróżniany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w zamkniętej i sprawdzanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnic, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich małżeństwa oraz tych zależnych, jacy nie odejdą od Benedykta; zakończeniem tych założeń zajęły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, a na Benedykta także jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w sąsiedztwie rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim pozostali już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, jeżeli nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy pozostali kardynałowie i bp Muñoz używali swoje prac ale jak kartę przetargową z Rzymem; nie wyglądając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz uszkodzenie jego zasad (zapoznawanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża również jego majątek chciał „nazwać” na przyznanie przez Marcina V jego wspominaj do Neapolu), stworzony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, szary i niebyły; Carrier zapowiedział, że jako dzisiejszy legalny kardynał otworzy konklawe, jeżeli tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient wymaga wtedy zrealizować zwyczajnie w końca zmniejszenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) pożądaj w przedmiocie ograniczenia podatku dobrego lub VAT (gdy prośba odbiega od strony oferującej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zbieżne z uznaniem papieży „awiniońskich” z etapu w.s.z.

My Website: https://pdfyiwzory.pl/artykul/1519/czy-penomocnictwo-pel-mozna-wysac-elektronicznie