Notes

Herkese merhabalar, ben Özgür Aydın Sarıcıoğlu, 18 yaşındayım, lise son öğrencisiyim, İzmir'de yaşıyorum. Bildiğim kadarıyla "merhaba" Farsça'da "benden size zarar gelmez" anlamına geliyor, bu yüzden kullanıp ile kullanmamak arasında kararsız kaldım aslında, çünkü yaşadığımız bu süreç içerisinde en sevdiklerimize bile bilmeden görünmeyen bir şekilde zarar verebiliyoruz. Bu yüzden korkuyorum, ne yalan söyleyeyim.
Virüsü ilk duyduğumda, ki bu Ocak ayına dayanıyor ekşisözlük sağolsun, bu tarz korkulara yatkın kişiliğim de sebebiyle oldukça korktum ki daha Çin'de bile ilk vakalar açıklanıyordu, bunu dile getirdiğim arkadaşlarım fazlaca evham yaptığımı, muhtemelen çok önemli bir şey olmayacağını, en azından Türkiye'nin bu kadar kötü olmayacağını düşünüyorlardı.
Önlem olarak dışarı, markete çıkmak zorunda kaldığımda maske kullanıyorum ve her dışarı çıkışımda yenisini takıyorum. Bunun dışında asansörlere binmiyorum, eve geldiğimizde de her şeyden önce eller yüzler yıkanıyor, market torbaları dezenfekte ediliyor.
Annemle yaşıyorum, annem 53 yaşında, şeker hastası ve 30'u aşkın yıldır sigara içen bir insan. Bir aydan fazladır dışarı çıkmıyor kendisi. Onun için çok korkuyorum açıkçası. Sırf bu yüzden okullar 16 Mart'ta tatil olmadan önce de, Mart'ın başından beri kendim okula gitmeyi bırakmıştım. Evde kalıyoruz.
Etrafımda kesin olarak enfekte olduğunu bildiğim henüz kimse yok, tabii ki söylentiler geliyor çevreden ve oldukça sıkıntılı bir bölgede oturuyoruz gibi görünüyor. Karabağlar'da yaşıyorum, İzmir'in en çok vaka olan ilçesi diyorlar.
Kendim, kendimi psikolojik olarak boşvermiş hissediyorum. Bu noktaya kolay ulaşmadım tabii ki, genelde Çin'den gelen haberleri okuduğum Ocak-Şubat aylarında çok çok endişeliydim, bu Türkiye'de ilk vakanın açıklanmasına dek sürdü, daha sonrasında neden bilmiyorum, duygusal bir rehavet çöktü üzerime, artık vaka sayısını sürekli dakika dakika takip etmemeye başladım. Belki bunda ilk kez bir şiirimin bir dergide yayınlanacağı zaman, sayının virüs nedeniyle basılamaması da etkilidir. Bahtsız bedevi gibi hissediyorum.
Sağlık Bakanlığının verdiği rakamlara güvenmemek gibi bir şansım yok, ne yazık ki ülkemizde içlerimizde bazı soru işaretleri yaratan durumlar olsa da hepimiz yine de konuşabilmek için belirli sayılar, istatistikler ele almak zorundayız, şu anda da Sağlık Bakanlığının sayılarını yalanlayabilecek bir veri yok. Ayrıca veriler de ne olursa olsun evde kalmak zorundayız, yapacağımız şey pek değişmeyecek.
Elbette dünyamızda böyle bir pandemi, dünyamız böyle iç içeyken hiç yaşanmamıştı, bu yüzden ne yaşanacak, neler göreceğiz gerçekten hiçbir fikrim yok. Ama yine de tahmin ediyorum ki, sürpriz bir aşı çok süper harika erken bir zamanda bulunmazsa, bu yılın sonlarına dek bitmeyecek.
Salgından sonra bir değişiklik yaşayacağımı düşünmüyorum çok fazla, kesinlikle diyebileceğim tek şey Kordon'a gider bir iki bira içerim muhtemelen. Şu üniversite sınavı da yalan olmazsa üniversiteli olarak.
Süre uzadıkça korkularım artmıyor, kanıksadım diyebilirim şu anki bu durumu ve insanların da süre arttıkça korkmaları değil, işin en başında korkmaları ve önlem almaları gerekirdi diye düşünüyorum.
Doğa intikamını alıyor gibi yararsız sözler söylemeyeceğim, daha çok ilgi alanım olan tarihe bakarsak hastalıkların, kırımların tarihin her sayfasında var olduğunu görebiliriz, fakat insanoğlu her zaman bir şekilde, büyük kayıplar vererek veya vermeyerek, bu gibi pandemileri, salgınları yenmiştir ve şu andaki sahip olduğumuz teknoloji ve sağlık alanındaki ilerlemelerle belki de ilk kez, dünyanın her yerinde doğru yöntemlerle, doğru ilaçlarla etkili bir biçimde savaşılacaktır bu pandemiyle, fakat elbette gelecekte de olacaktır böyle salgınlar, dünyanın yapması gereken, bence sağlık sektörüne önem verip gerekli ilerlemeleri kaydetmektir.