Notes

Kendimle Bir Gece

Tıpkı Montaigne gibi yine kendime dönüyorum. Acı bir karşılanış... Benliğim, sadece ama sadece kendimde bulabileceğim ve mütemadiyen arzuladığım bir güçtür. Öyle ki benliğim, benim sıyrılmak için kendi bileklerimi dişlediğim prangalarımla dolu odama geri götürdü. Akıl, insana daha neler yaptırabilir? Şimdi ben, o zincirlerle kilitlenmiş ızdırap dolu bir odaya adımımı atarken belki de çok korktuğum, hiçbir zaman da hak edemediğim bir kavramın ta kendisiyle yüzleşiyorum. Mantık; bir insanın üstün sayılan değerleri kutsallaştırmak için verdiği bir söz, şeytanla anlaşma yapmasını sağlayacak güzel bir sevgili midir yoksa? Öyleyse ben burada, bu satırları yazarak, şeytanın ta kendisiyle anlaşma yapmış bulunuyorum.

Hakikatte insanın kendini sorgulaması; tek ve en üstün ilmin, bir ağacın meyvesine kendi tohumunu yerleştirmesidir. Onu sorgulamak, sessizliğini bir an olsa bile bozmak, insanı şerden koruyan en büyük koruyucunun ona karşı silahlanması demektir. Ama benim gözümde duygularımızın yerine seçtiğimiz mantığımız, bizi her türlü şerden koruyan yegane bir koruyucudan çok bunların hepsini tasarlayıp bir sahnede oynatan yetenekli bir kuklacıyı andırıyor. Belki de bizi tüm o siyahın acı tonlarından ve ızdırap çekmiş şairlerin kalemlerindeki ilham kaynağından koruyan şey, siper olarak seçtiğimiz mantık değil de yalnız bir çocuğun gözyaşlarından akan yaşın ta kendisidir. Duygularımızın yaşam dolu feryatlarını kara bir gece gibi bastıran bu ilim, gerçekten bizim asıl koruyucumuz mudur? Her türlü ihtimal ve sorundan onun sayesinde kaçıyoruz, o bizim için tıpkı şefkatli bir anne gibi. Ama ona suyun insanı boğup ateşin ise yaktığını öğreten bu annenin huzursuzluk dolu bir arzuyla tüm hayatı çocuğuna altın bir tepsi içerisindeki bayağı bir yemek gibi sunmaya ne hakkı var?! Temelleri çizdiği binayı kendi elleriyle inşaa etmek isteyen bir mimar gibidir o. İnsanın hayatında fazla ileri gider, bizim tüm hususlarını öğrettiği duygularımıza olan iştahımızı kaçırır. Buna ne gerek var ki? İnsanın tüm temellerini öğrendiği bir hayatı kendisi olarak gözlemleyip tüm iştahıyla duygulara ve insanlara saldırmaya zaruri bir hakkı vardır. Ama mantık insanı dinlemez, değişmeyi reddeder. O, bayağıdır. İşte bu yüzden mantık; insanı her daim koruyup kollayan sağduyulu bir anne değil de yalancı bir kadının düşmanlarına olan nefretine benzer. Korumaya çalıştıklarımız, bizi sözcüklerin himayesi altında yaşamaya zorlayan sorumluluklarımız; en kibar porteler ve mısralarla beslenmiş narin sözleri yandan yemiş bir gülümsemeyle yüzümüze söyleyen eski bir dostun elindedir esasında. Yine en güvendiklerimiz, biz insanların en değer verdiği şeyleri elimizden koparırcasına almıştır.



En güvendiklerimizi en büyük düşmanımıza, mantığımızın ta kendisine vermek; toplumun tüm sorunlarının ve halsiyetsizliklerinin temelidir. Her şeyi sayılara bağımlı kılmak, duygularımızın yerine bizimle tamamen çelişecek sırlarımızı seçmek şu anki çarpık dünyanın içerisinde kırık bir kalbe sahip olan bizlerin "Adalet, dünyadaki insan sayısı kadardır." diye düşünmesine yol açmış olabilir lakin söylemek gerekir ki; dünyadaki insan sayısı, adaletin olduğu kadardır.