Notes

Hayatımda birçok zorluk çektim. Anlatsamda anlamadılar derdimi. Çoğu zaman sessizce gözyaşı döktüm geceler bana ağır bastı. Etrafımda birçok insan var bunu kabul ediyorum fakat kimselere anlatamıyorum. Üzmemek ve daha fazla üzülmemek için etrafımdaki insanların iyiliğini düşünmekten kendimi düşünmeye zamanım kalmadı hiçbir zaman. Çok küçük yaşta başladı hayat hikayem… Daha küçük yaştayken ablam tuğba hastalandı. Annem ve babam ablamla ilgilendikleri için akrabalarımın yanında sağda solda kalmak zorunda kaldım. Her zaman başka yerlerde kaldım. Aslında o yaşımda uzaklaşmaya başlamıştım ailemden. Sanırım o zaman hayatın yükünü kucaklamaya başlamıştım. Fakat bundan tam anlamıyla haberim yoktu. Ablamı kaybettim tarif edilmesi kolay değildi. Bir insanın evinin içinden ayrılması sesini bir daha duymaması ve biryerlerden çıkacakmış gibi bekleme zor ve yıpratıyordu insanı. Evet yaşım o zamanlar küçüktü belki. Anlamıyordum..tam anlamıyla neler olduğunu. İfade edemiyordum hislerimi. Babam kendi halinde annem kendi halinde idi. Aile içerisi sohbet hiç yoktu. Ben hep kendi odamda bilgisayarın başında vaktimi geçiriyordum. Çünkü ailem ile konuşamadığım her şeyi bilgisayarda bulmuştum çaresini. Saatlerce günlerce bilgisayarın başından kalkmadığımı bilirim. Çünkü aile içerisi sohbet yoktu. Yaşım ilerlemeye başladı. Çeşitli zorluklar beni bekliyormuş. Bundan hiç haberim yoktu. Geçen sene kasım ayında annem yüksek tansiyondan beyin kanaması geçirdi. İşte o zaman dünyam başıma yıkıldı. O zaman hayatla bağlantım kopmaya başladı. Annem günlerce yoğun bakımda kaldı. Bir umut bekliyordum herşeyin düzelmesine.. Annem iyileşecek ve herşey daha güzel olacak diye. Sadece bekliyordum… Ağlayamıyor.. Anlatamıyor..susup izlemekle yetiniyordum herşeyi. Ablam yoğun bakım kapısının önünde hüngüre hüngüre ağlıyor bunu gören babam ise merdivenin başucunda gözyaşları döküyordu. Ben ise ayakta dik durmaya onlara moral vermeye çalışıyordum. Yoğun bakım kapısının önünde nöbet nöbet bekliyorduk abim ben ve babam.. Nöbet sırası babama gelmişti.. Hayat işte..tamda babamın nöbetine geldi şehadet haberi. O sıra ben arabada batteniyeye sarılmış sessiz sessiz ağlayarak uykuya dalmışım ta ki abimin arabanın camına tıklayana kadar.. Ve o zor sözü söylemişti işte Annemizi kaybettik diye. Sanki bir sessizlik oluşmuştu babamı sorduğumda babam bir kedi gibi sırtını duvara dayayıp yere çömelmiş ağlıyordu. El bileğimi ısırıyor ağlama seslerimi babama belli etmemeye çalışıyordum...Ve annemide kaybettim. Neler hissettiğimi ne düşündüğümü bilmiyordum. Sessiz çığlıklara büründüm. Annemi.. canımdan çok sevdiğim kadını.. ilk aşkımı..kaybettim… Beni doğuran büyüten kadını kendi ellerimle o soğuk toprağın altına koydum. Ellerim titriyor… Gözlerim yanıyor… İçimde camlar kırılmışta sürekli kalbime batıyor gibi hissediyordum. Ama susmak zorundaydım. Kime ne diyebilirdim ki.. Sırtımı yasladığım tek bir dağ kaldı. Babam… Oda yıkılmış.. Çaresiz bir çocuk gibi sadece ağlıyordu… İnsanlar bu haldeyken nasıl bırakacaktım kendimi… Herkes beni güçlü sanıyordu.. Oysaki içimde patlamayı bekleyen bir yanardağ vardı adeta… Zaman ilerliyordu, acılar unutulur sanıyordum.. Ama sanki günden güne derinleşiyordu annemin vefatından sonra babam başka biriyle birleştirmek zorunda kalmıştı. Daha doğrusu ben istemiştim. Çünkü babam servisçilik ile uğraşıyordu ben ise öğrenciydim. Adamcağız yıllar boyunca acılar çekmiş. Kardeşini, babasını, annesini, öz kızını ve hayat eşini kaybetmişti. Bu adam nasıl ayakta durabilirdi ? Ona kim sahip çıkacaktı ? Onun güvenliğini kim kontrol edebilecekti ? Onu ne kadar güvenliğini sağlayabilirdim ve en önemlisi bundan sonraki hayatımızda onu ne kadar yalnız bırakmayabilir, onu koruyabilirdim ve onu mutlu edebilirdim. Ya ben yokken en basiti evde duş alırken ayağı kaysa yere düşse kim çığlıklarını duyabilecekti ? Ve uzun uğraşlar sonucu oldu. Nikah kıyıldı, babamı nikah sandalyesinde yanında başka bir kadın ile görmek içimi çok acıtıyordu bilmiyorum içim inanılmaz derecede yanıyordu. Kimseye görünmeden lavoboya girip kafamı duvara vurup vurup bundan sonraki hayatın babamın mutluluğu üzerine kurulacağını düşünmeye çalışıyordum ve düşünüyordum. Bir süre her şey yolunda gitti, çocukluğumu geçirmiş olduğum yerden kiraya taşındık evi apartmana vermiştik. Yeni bir ev ve yeni bir hayat diyerek kapatmıştım ilk gece yastığıma yatarken gözlerimi. Belki düzelir sandıkça daha çok mahvoldu herşey. Babam o kadın yüzünden birçok borca girdi. Düzelir diye kurduğumuz düzende kadın bizi yarı yolda bıraktı. O zamanlar üniversite için tercih yapmıştım. O şehirden uzaklaşıcaktım. Belkide hayatım tamamen değişecekti. Fakat yine olmadı. Kadın bizi yarı yolda bıraktığı için. Bu şehirde tercih yapmak zorunda kaldım. Babamı yalnız bırakamazdım. Aynı zamanda her zaman hayaliyle yaşadığım askerliği daha önce geçirdiğim ameliyattan dolayı kaybetmek üzereydim. Ancak bu ameliyat engelini ortadan kaldırmama rağmen önüme bir engel daha çıkıverdi. Duraklama… Hani nasıl beyin bütün vücudu kontrol edebilen merkez ise benim içinde duraklama öyleydi. Bu duraklamam sayesinde birçok şey bana engel oluşturmaya başladı. Topluma rahatlıkla giriş yapamayıp sohbet kuramıyordum. Birisi ile telefonda görüşmek istediğim zaman veya mecburiyetinde kaldığım zaman çoğu zaman zorluklar ile konuşmaya çalışıyor kendimi anlatamıyordum. Birçok yola başvurdum, gerek uzmanlar ile görüşmek olsun, gerek kişisel konuşma terapileri olsun, gerek zihin oyunları olsun, gerek karanlıkta bağıra bağıra konuşmak olsun, her şeyi denedim. Ancak sadece %80ını yenebildim. Bunu zamanla fark ettim. Kendi sorunumu bi kenara attım, alışmıştım zaten. Zaten zamanla yenilebilecek bir durumdu sadece topluma karışmam lazımdı. Babamın canı yanıyordu, hayat elinden her şeyi almıştı. Annesi,kardeşi,babası,sağlığı,kızı,hayat arkadaşı… Onun sorununu düşündüğüm zaman aslında benim sorunumun hiçbirşey olduğunu düşündüm. Tekrardan birleştiler. Mahkeme falan olmuştu ancak mahkeme öncesi tekrardan anlaştılar ve birleştiler ve böylece duruşma falanda olmamıştı. Kadın çok kurnazdı, her şeyi lehine çekmeye çalışıyor ve ona göre davranışlar sergiliyordu. Kısa bi süreliğine yine iyi davranma ayakları yapmıştı. Tabi sonradan çıktı foyası, yüzgördümcülüktü yaptığı. Üniversiteden geldikten yani okulumdan geldikten sonra direk odama giriyordum. Belki komik gelebilir ama kendi başıma mutfakta kendime bir şey bile hazırlayamıyordum. Çünkü ondan tartışma konusu oluşturuyordu kadın. İşte ben burada kimim kendi başına iş yapıyor benim mutfağımı kullanıyor gibisinden tartışma yaratıyordu. Gerçekten komik değil mi. Yaşadığın bir evin mutfağında sadece kendi başına mutfakta su içebiliyorsun :) canın bir şey çekse veya kendin bir şey yapmak istesen yapamıyorsun. Çamaşırlar makineye atılacağı zaman senin çamaşırların makineye atılmıyor mesela :) Kadın beni yüksünüyordu kısacası. Sabah okula gidip okuldan çıkıp işe çalışmaya giden ve akşam işten gelip duş alıp odasına giren birinin kime ne kadar yükü olabilecekti ki doğrusu bende anlam veremiyordum :) Üstelik kendi çamaşırlarımı kendim odamın balkonunda asıyordum :) Oğulları bizde kalıyordu biri 23 diğeri 27 yaşlarında 2 tane koca oğlan :) Utanılacak bir durum aslında değil mi :) Yani şahsen ben olsam benim annem bir başkası ile evli olacak ve ben o evde yaşayacağım ? Eminim ki o adamın her yüzünü gördükce adamın o suratını yumruklamak isterdim. Koskoca 2 zıpır oğlan kendi evi gibi ayak ayak üstüne atıyor ben kendi babama saygımdan dolayı ayağım ağrısa bile ayağımı ayağımın üzerine atamazken elin oğlu babamın karşısında tüttüre tüttüre sigara içiyordu :) Ve tekrardan evde olay çıkmıştı yine ayrılma noktasına gelindi. Ancak yine barışıldı. Ve kesin kararlar alındı. Hiç kimsenin çocuğu evde kalmayacaktı. İnşaat tamamlanınca ayrı bir evde kalıcaktım. Belki başkaları bunun kötü bir durum olarak algılayabilinebilirdi ancak bu benim için muhteşem bir durumdu. Çünkü aynı çatı altında kaldığımız sürece birgün o evde cinayet işleyecek ve kendi hayatımı mahvedecektim. Evet şuan ayrı bir evdeyim. Kendime ait bir evim var. Kendi başıma yaşıyorum. Babam ile aynı apartmanda kalıyoruz o başka bir katta ben zemin katta. Evet tek yaşadığım için evin temizliği, yemeği,bulaşığı,çamaşırı her şeyi bana bakıyor olabilir. Ancak emin olun ki huzur denilen kavram bütün fiziki yorgunluğun üstesinden gelebiliyor :) Evet annemin mezarına gidiyordum içimi döküyordum, hatta en büyük ilacım olan sahile gidip orada tek başıma kamp kurup sahilde denize karşı gecenin bi vakti denize karşı şarkı söylüyordum. Televizyon izlerken duvarda asılı olan aile tablosunu görüp canım sıkılıyordu. Ama olsun hayat her daim hedefler karşısında yaşamaya değer. Belki şuan ki durumumu düşünüp hiç sevmediğim klasik sözü sizde söyleyeceksiniz. “Hayat sana güzel”. Ama emin olun ki yaşadıklarımın sadece 4de1ini yaşasaydınız emin olun ki şuan bu düşünce sisteminiz ve bakış açınız şu an bu durumda olmazdı :)