Notes

Sözcükler sıraya dizilirdi, bu sıra bazen bir düşünceyi daha geride bıraktırır negatif olan, bazen ise bunun zıttında armağandır hislere.
Daha ileriye taşımaktan da öte, daha fazla sevmeye.
Ben bunu yaparken de, gözlerime bant takmışcasına kaybedişim kendimi sevginde, yanlış anlaşılamaz bizce.
Zira sen hakediyorsun, ne bir sözü ne bi hediyeyi ne bir sevgiyi; hakediyorken hepsini.
Sadece her zaman birisini mi alabilirdik, sadece belirli kadar sevebilir ve belirli kadar mı güvenebilirdik?
Bu güvenden öte biliştir. Öyleyse bırak, sarılsın yaralarımız kendi etrafında. Bu ne bir hüzün havama karışan, ne de bir negatiflik; Uğruna negatifliklerle savaştığım.

Evet, tahmin ediyorsun da zaten neyi neden yaptığımı.
Ben senden ne çok ne de az kırılmışım, bazen ben kalmamışım geride kırılabilecek bazen ise sen kalmamışsın geride ileriyi düşleyebilecek.
Bırak tüm acılarını senin sarman gerektiğine inanmayı.
Ne bir kip tutabilir bizi ne kalıp.
Öyleyse yasla sırtını bana. Korkmaya indiğin yerleri iyileştirmek benim için en büyük keyiftir hüznümü yok eden.

Bu benim için inanılamaza şapka çıkartabilecek bir şey zira, ben gibi birisi öncelerde veremediği değeri dilinden düşürmeyipte daha da kazanabiliyor.
Ama sen hep inan bana, ne kadar inanılmaz gelsede. Bir an bile izin vermem, kainatın inandığı acıyı sana gerçek yapmaya.

Şimdi söyle bana, ben bunları kime yazabilirim senden başka?
Evet biliyorum kırılmışsın. Zaten biz nasıl kırılmazdık bu hayatta?
Basit, beraber olarak.
Öyleyse, berim ben aber olan. Ne anlam kalsın sözlerimde, nede şüphen zira bil her söze koyabileceklerini.
Anla beni, söylediklerimin dışı olmadığını.

Ne ben anlatabilirdim kimseye hislerimi, ne de birisi anlayabilirdi onun nelere kadir olabileceğini sana sahip olabiliyorken.
Haha

Sevgimin yüceliği, seni kaybettiremiyorsa;
Bu sevgimizin birbirini taşıyabildiğini gösteriyor.
Yandığında kus bana hüznünü, çekindiğinde yık tabularını sev beni, seni daha fazla sevmemi istercesine.
Edebiyat diz çöker bu sefer, nasıl gerçekleri ondan daha iyiymişcesine, fizikiyata dökülebilen bir gelişimmişcesine.
Hissettiklerimin yanında kat ettiğim yollar asla kıyas olamaz, ben yanına sen var iken.

Dediğim gibi, olamazdık bir eğer bir olamayacaklar olsak.
Geçmişinde yaşadıklarını unut yada unutma, hiç bir şeyi ekstra olarak yapmamıza gerek yok zira isteklerimiz doğrultusunda belirlenecek ekstralar.
Ben tercih yapabilen varlığa yazıyorken bunları hangi hareketin uzak kılabilir beni senden?
Şimdi sen söyleme bana, sanki ben sana söyletiyormuşcasına.
Ne ben seni bir konum düşürebilirim cihanın gözünde, tüm soruları ben soruyormuşcasına.
Ve de bilirim ortak cevaplayan da olabiliriz; bir an birimizin daima soru soran olduğunuda.

Öyleyse sözlerin çekildiği uyumdan başka ne olabiliyor bu?
İsteyebileceğimiz herşey.
Sınırı olmayan bizler, sevemez miydik fazlasıyla haddini aşan.
Aşalım haddimizi bizi mutlu ediyorsak.
Biz belirleriz kriterlerini mutluluğun ve isteklerin.
Ne konuşmak istiyorum seninle ne de susmak, ol istiyorum yanımda sadece bir bedenin ruha romanlar yazıyor ve yazdırıyormuşcasına.

Haha benim pek bir isteğim yok birey dışında.

Öyleyse sen söyle ismail, neden bu kadar sayıkladın?
Çünkü,.. İzin veremem, çektiklerimin yanından geçmene, gözyaşlarını akıtacak birinin olmasına ve kendini kaybetmene yanlızmışcasına.
Zira olamazsın yanlız.
Kimsenin sana dokunamayacağı gibi.
Çektiklerimin yanından geçemezsin çünkü bunu sağlayabilecek benliğimi oluşturmak için kesemeyişimden varlığımı atışımı çukura.
Şimdi tekrar söyle ismail, neden bir kere söylemedin?
Çünkü bir kere kırılmamışsın, ama bunun önemi yanlızca sen üzüldüğün kadar olabilir.
Zira senin yaraların, seni yüceltir gözümde bana ihtiyacı varmışcasına.
Haha, aç kollarını güzelim ışığıma ve can bulsun ışıklarımız yeni görüntüsünde aydınlığın.


İsmail susmak bilemiyordu, zira sana yakınlaşabileceği bir an bile varken yerinde durabilir miydi sessizliğinde.
Orada onu bulmayacak mıydı yok ediceği düşünceler?
Bir yere kadar evet. Yine de yorulacak usanacaktım ama mesele bu değil.
Ne kadar yorulursam yorulayım, seni daha fazla seven benlik kesemez reddetmeyi negatifleri, olacak olsada acı içinde. Gerektiğinde yatar, gerektiğinde kapatırdım kafamı düşüncelerin erişeyemeceği anlara.
Sen umursarmıydın bana sahip olabilecekken yorgunluğu?

Bunca zaman dedim, sevgim kaybettiriyorsa kaybettirsin öyle olunca da kaybetmiş olmazdım tam anlamıyla lakin haha sevgimin kaybettirmeyeceğini bildiğim, ögrendiğim halde korkuyorum bazen boğmaktan.
Nedir bu özgüvensizlik mi?
Yara mıdır bu?
Bunu belki sen daha iyi anlayabilirsin, benim de anlayabileceğim gibi h-h

Öyleyse sürelim gemimizi rotamıza, ne gerek kalır bu yolda sözlerin hislerini; artırmak için çabaya, ne de aklımıza geleni dilimize götürmeye.

Şimdi, dediğim gibi. Yanımsan, yanınım. Ve senin yanının sevebileceği kadar seviyorum seni ve bu cümle bitemeden bile ötesine çıkabiliyor; kuralsızlığımızı, iyinin gelişmişliğine adadığımızdan.

Öyleyse bu karşılıklı bir söz olmalı, "bazen" birinin söyleyemediği.

Olurda, kapılırsa hislerin hüzne ve de üzülüyor olsan bile bana, saklama benden hiç birşeyini. Zira üzer beni, seni üzmek istemeyecek benin; senin üzüldüğün anılarda ki buzul parmakların seni saramayacağını düşünmesi, onlara daha çok koyardı.

Bu hikayede nasıl olurda yanım olabileceğin, böyle hayalleri olmasına izin verebilirdim; verebilirdim ne haddime, lakin kat etmeliydim soru işareti bırakmayacak yolları. Bırak ben senin yanınsam, senin içinde taşıyayım taşımam gerekenleri. Sen oldukça taşımayıştır bu süzüldüğüm. Bir güldür bu topluma uzatılan.
Haha

Sözlerim bir kuşanıştır, karşında gerçekleşen ve kendince susulan kendi okyanusunda.


Dediğim gibi, belki ben kendimi sevmiyorumdur, senin beni daha fazla sevdiğin gibi.
Belki de sen kendini sevmiyorsundur, benim seni daha fazla sevdiğim gibi.
"Belki" dedi, "belki" olmadığını bilen ben iki defa.
Çünkü, göremediğin yüzünde inanamayacağın sevgiler oluşturuyorsun bende, geçmişimde ki düşleri şaşırtacak.


Sen anlat bana bu sefer, ne ben yücelteyim harfleri hislerimi bahşederek ne de keseyim sunmayı sana olan sevgimi harflere bürünmüş.
O yüzden sen anlat bana, hangi harfler taşıyabilirdi sevgimizi;
Taşısalarda belki ilk anda, inanabilirler miydi ulaşacakları kapasitelere?

Bu sıradanlaşılamayışı bitiriyorum, sana ait hislerimle.

Biz yükseleceğiz beraber;
Hislerimiz, düşlerimiz, arzularımız, mutluluklarımız ve gelişmişliğiyle; karakterin, varlığın ve bir filmdeki rolmüşcesine gelecekteki kimilerinin bürünebileceği.

Ne daha armağan olabilir, bir ben seni her şeyden fazla seviyorken.
Sevgin, benim tahmin etmeyi şu an istemeyeceğim yerlerdedir belki de lakin bir armağansın sen bana her şeyden fazla sevdiğim.