Notes

Canım,
Nasıl açıklayabilirim sana hayatta sen olmadıkça canıma sahip olamayacakmışcasına.
Bu bir acıtasyondan fazlasıydı, birbirimizi sevgimizden seveceğimiz.
Bu, yanım olabilecek birinin yaşadıklarına sarış isteğiydi.
Bastıramıyorum, soğuk olamamayı.
Bastıramıyorum, mesafeli olmayı.
Bastıramıyorum, sevgimi gömmeyi.
Bu bastıramayış nasıl uzaklaştırabilir beni, sen yalnızca güvenemeyecekken bir an sözlerimin gerçekliğine.
Kenetleniyor işte bazen, daha fazla şey söylemeyi hak etmeyecek konuma gelmişcesine.
Yanıyor mu yanamıyor mu hangi kelime seçeneklerin arasında ki gerçeklere bürünebilir?
Kelimeler, kaçmayın benden; bizden.

Yüce ağacın yaprakları dökülürdü insanların üstüne bazen, ben göremedim üzerime döktüğüm yaprakları.
Kaçırırdım kendimi, sana karşı kötü hissediceğim herşeyden.
Kaçıramadım mı?
Nasıl olabilir ki böyle bir şey?
Hep derdim, hangi söz taşıyabilir hislerimi diye;
bu sefer hangi his taşıyabilir söylediklerimi?
Yakayım kendimi bir yaprakmışcasına düşmemek üzere insanların üzerine.
Dumanım süzülsün havaya sen bulutmuşcasına,
yağmuru bahşedeyim sana mutluluktan ağlıyormuşcasına.

Öfkem bir anda dönüşür saflığın kuvvetine.
Olamadıklarım, bir armağandır bana kusursuzluğa erişimimin.
Artık daha net görüyorum herşeyi, Varlığın kusursuzluğuna erişimi biletlerimin arasında.
Biletler arasında, zaten kuşandığım buydu artık.

Peki bana bunu şuan sağlatan neydi?
Sonsuza kadar bekleyebilirim, neler çekeceğimi, kaldıracağımı umursamadan.
Dayanamam belki ama bekleyişimi kesemem ucunca canım varken.

Güneşimdi benim hayallerim, ama ayın oğluydu düşlerim.
Çünkü en çok ay üzülürdü, güneşin acısına.
Güneş verirdi ışığını aya; geceyi aydınlatırmışcasına.
Gecen olayım ben senin, korkunun barınabileceği yerlerde varlığı olayım korkuyu yaşatabilecek gecenin.
Kesemem aydınlığı getirmeyi geceye gündüze.
Korku mu kalırdı, anladığında gerçekleri?
Ay istermiydi, saturnü halkası var ama ışığı yok ike.
Bu bir kapatıştı kıyasları, güneşin olabileceğim benliğimde.
Işığın için, ne bir hareketin ne de bir zorlayışın gerekir kendini; ben varlığında onu bulabiliyorken.

Karanlık için savaşırdı biri, sevgiden korumak için karanlığı.
Işık için savaşırdı biri, sevgiden korumak için karanlığı.
Ve bilirdi, biri; karanlığın acıyla donatılmadığını.

Sözlerim, armağanı aşsın sana.
Ne bir sözüm kalır gelişmişliğimi yansıtmak isteyecek kendini soyut bir maddenin hür zekasına çevirmişcesine, ne de bir düşüklüğüm kalır bunu yalanlayabilecekmişcesine.

Ne oldu, kainat mı aşıldı sözlerin huzurunda ki kesemiyorum artık ne diyeceğimi bilemiyorum demeyi.

Bir kart oyunu oynayacağız bu sefer.
Her kart çektiğinde, bir şey ögreneceksin hakkımda.
İşin tuhafı, ben sana hiç bir kartta yalanı bahşetmiyorum, edemem.
Ve tuhaftır ki, tüm kartlarım sana bir temenniymişcesine açık.
Ben olsaydım belki zorlanırdım kartlarda görebileceğin.
Ne ağlayan benim, ne de sevinen.
Ben o ağlayanın umuduyum.
Ben sevinenin abisiyim.
Şimdi söyle bana, hep denilen saçına bir yaş;
umudu olduğum çocuğu üzmez miydi?
Kenetliyorum bazen,
Kenetlenişim kanatlarımı açışımla sonuçlanıyor.
Yaşamın burasına kadar gelebilmeyi sevdiklerime ve sevgi üzerine hedeflerime borçluyum.
Durum böyle iken, hep oluşturmak istediğim benlik varlığının karşısında kenetleniyor bazen;
Sanki senin düşüneceğin negatif bir şey olabilirmişcesine.
O çocuğun umudu kenetleniyor, ama bu bir kenetlenişten fazlası.
Bu o umut verenin, umuttan çok oluşturduğu.

Sen inan bana, varlığımın farkettikleri, deneyedimledikleri ve geliştirdikleriyle.
Saygı çerçevemin seviyesi, barışsal görüşlerim ve iyi olmaktan çıkıp normalitemi iyiye el sıkıştırmak.
Sen inan bana ki, kimsenin inanamayacağının gerçek olduğu bütün damarlarında yankılansın, uyandığında mutlu olabileceğinle.
Sürelim arabamızı istediğimiz yere.
İster şöför olurdu, isterse karavan.
Bu amansız yarışta, bir sembol haline gelirdi varlığın yükselişi.
Yayılırdı varlığımızın etkileri tüm gerçekliklere, adaleti sevgiyle kazandırdığına;
Yarın tekrar kötünün doğmayacağını garantileyen.
Savaş bitirmezdi, savaşları.
Savaş bir tarafa öldürmenin gururunu yaşatır, bir tarafa ise kaybetmenin hırsını verirdi.

Güzelim,
Bil ki, ben sevgimin yüceliği altında buzula hükmetmişim.
Senden başkası bilemez, sevgisel sözcükler söyleyen buzula hükümün olabileceğini.