Notes

Rutenya kıyılarında güzel bir gündü köyün ağası Longinus dört gözle yeğenlerinin gelmesini bekliyordu. Anatoli ve Andrey köye doğru bir yokuşu çıkarak samandan ve tahtadan yapılmış evlerini oradan görebiliyorlardı. Longinus, Anatoli ve Andrey'i gördüğü gibi karnını tutarak büyük bir kahkaha patlattı ve kahkahasına şu sözlerini ekleyerek "Dönsene oğlum! Amma da gülünçsün! Şu üstünüzdekiler ne biçim papaz cüppesi? Herkes kiliseye böyle mi gidiyor?" diyerek kahkaha üstüne kahkaha patlatmaya devam etti. İhtiyar Longinus ilahiyat okulunda yatılı okuyan ve amcasının yanına gelen iki oğlunu bu sözlerle karşıladı. Anatoli ve aile dostu Andrey atlarından henüz inmişlerdi, Anatoli'nin babası Moğollar ile yapılan bir çatışmada öldürülmüştü ve Anatoli amcası Longinus ile kalmak zorunda kalmıştı, Andrey ise öksüz ve yetim kalan bir başka çocuktu. Anatoli'nin tek ailesi amcası Longinus ve kardeşi gibi gördüğü Andrey'di. Longinus'un karşısında artık küçük çocuklar yoktu. Yeni salıverilen papaz okulu öğrencileri olarak çatık kaşlarla bakan pehlivan cüsseli iki yiğitti onlar. Zinde, sağlıklı çehreleri, daha ustura yüzü görmeyen yeni bitmiş tüylerle kaplıydı. Amcasının böyle karşılamasından çok şaşkındı, başını yere eğmiş, hiç kıpırdamadan öylece duruyordu Anatoli.
"Durun! Durun! Size şöyle güzelce bakayım," diye devam etti Longinus yeğenlerine dönerek. "Üstünüzdeki kaftanlar da ne uzunmuş! Kaftanlara bak hele! Dünyada yoktur böyle kaftanlar. Biriniz koşun da göreyim, kaftanın eteklerine dolanıp düşecek mi bakalım."
Sonunda Anatoli, "Eğlenme amca eğlenme!" dedi.
"Bak hele, amma gösterişli! Neden eğlenemeyecekmişim?"
"Öyle işte; amcam da olsan, böyle eğlenirsen, o zaman, Tanrı hakkı için vururum!"
Longinus şaşkınlıkla birkaç adım gerilerken, "Ah, sen nasıl evlatsın! Amcana ha?" dedi.
"Evet, amcam bile olsan. Hakaret olunca hiç kimseyi ne sayarım ne de gözüm görür."
"Peki, benimle nasıl dövüşmek istersin yumruklaşarak mı?"
"Artık nasıl olursa."
"Haydi öyleyse, yumruklaşalım!" dedi Longinus kollarını sıvayarak.
"Göreyim, yumruklaşırken bakalım nasıl adamsın?"
Derken, Anatoli ve Longinus, uzun bir ayrılığı selamlaşmak yerine böğür, bel, göğüs demeden, kah geri çekilip sağlarını sollarını kollayarak, kah yeniden saldırıya geçerek birbirlerini yumruklamaya başladılar.
Kapı eşiğinde duran ve bakmaya kıyamadığı yeğenlerini daha kucaklamaya fırsat bulamayan solgun, zayıfça ve iyi yürekli halaları, "İyi insanlar, bakın ihtiyar bunadı! İyice aklını kaçırdı!" diyordu. "Çok iyi dövüşüyor!" dedi ara veren Longinus. "Vallahi iyi!" diye devam etti. O gece ihtiyar Longinus yeğenlerinin gelişi şerefine evlerinde şatafatlı bir ziyafet düzenledi. Anatoli ve Andrey kendi aralarında konuşurken Longinus kendi ahbaplarıyla eğleniyordu. Ziyafet sürerken birden kahkahalar ve gülüşmeler yerine ölüm sessizliği sarmıştı odayı, Longinus şarap dolu bardağını kaldırdı ve titreyen sesiyle konuşmaya başladı.
"Dört ayaklı şeytanlar tarafından katledilen, kafirler tarafından öldürülen ve bu dünyada başımızın dik durabilmesi için can veren tüm kardeşlerimiz için kaldırıyorum! Şerefe!"
Herkesin ağzından "Şerefe!" sözü yükselmişti. Anatoli ayağa kalkıp bardağını masaya sertçe vurdu ve o etkiyle bardağındaki şarap sağa sola sıçramıştı. Anatoli sesini yükselterek "Kafirlere ölüm!" diye haykırıyordu ve tüm masa Anatoli'ye eşlik ediyordu. Longinus arkasındaki duvara yasladığı kılıcını eline aldı ve kınından çıkartarak havaya kaldırdı, "Ben, ben basit bir ihtiyar olarak göçmeyeceğim bu dünyadan basit bir adam olarak ölmeyeceğim! Bizim için ölen kardeşlerim için savaşmak istiyorum! Ben bir korkak olarak yaşamayacağım! Her yıl buraya gelip ekmeğimizi ve insanlarımızı alan o dört ayaklı şeytanlar artık bizden bir şey alamazlar! Onlarla savaşacağım!" Bu epik konuşmaya şahit olan masadakiler delirmişçesine bardaklarını masalara vuruyor, havaya yumruklar sallıyor ve savaş çığlıkları atıyorlardı. Anatoli de bu çılgınlığa dahil oldu ve etrafı dağıtmaya başladı, Andrey ise sakince oturuyor ve şarabını yudumluyordu. Andrey hiç böyle şeylere gelmezdi babasını da kaybettikten sonra yeni ailesini kaybetmemek için sakin bir hayat sürmek istiyordu. Anatoli kardeşi gibi gördüğü Andrey'i bu çılgınlığa davet etmek istiyordu, Andrey sonunda zorla intihar takımının bir üyesi haline gelmişti. Tüm gece sabaha kadar bağrışmalar, kırmalar, atmalar devam etti. Longinus bir sonraki vergi gününe kadar eli silah tutan herkesi eğitmeye başlamıştı, Anatoli insanlara at sürmeyi gösteriyordu, Andrey ise çocuklara okuma yazmayı öğretiyordu.
Sonunda vergi günü gelmişti ve at üstünde giden şeytanlar köy kapısına kadar gelmişlerdi. Köy terk edilmiş gibi görünüyordu, sadece birkaç köpek ve karga sesinden başka bir şey duyulmuyordu. Atlılardan biri bozuk bir ağızla köy sorumlusuna tam üç defa seslendi fakat cevap alamayınca atlı şeytanlar atlarından indiler, kılıçlarını çektiler, mızraklarını hazırladılar ve kapıları kırarak evlere girmeye başladılar.
Köyün gerçekten de terk edildiğini düşündü atlı şeytanlar fakat yemekler hala sıcaktı ve mumlar hala yanıyordu, bir sorun olduğunu anlamışlardı. O sırada bir ses yükseldi,
"Şimdi!"
Saklandıkları yerden çıkan köy halkı kapıları dışarıdan kilitlediler ve evleri ateşe vermeye başladılar. Dışarıda kalan birkaç akıncı dirensede yine de kılıçtan geçirildi, diğerleri ise yanarak can verdi. Anatoli kardeşi Andrey'i bulamıyordu ve o kaos ortamında onu aramaya koyuldu,
"Andrey! Burada mısın? Beni duyuyor musun? Andrey!" diye bağırmaya başladı Anatoli,
"Anatoli buraya gel! Andrey'i buldum!" derken Anatoli koşar adımlarla Andrey'in cesedine doğru gitti,
"Andrey! Kardeşim! Bunu nasıl yaparsınız şeytanlar! Kafirler! Hepinizi öldüreceğim!"
Longinus ve diğer köy halkı şapksını çıkarmış Andrey'in Anatoli'nin kollarındaki cesedine bakıyorlardı ve başlarını eğiyorlardı. Longinus Anatoli'nin yanına gitti, çömelerek söze başladı, "Tanrı onun temiz kalpli birisi olduğunu anlamış olsa gerek, onu yanına çağırmış oğlum. O kardeşliğimiz ve dinimiz için öldü." Anatoli gözyaşlarını kolunun kenarıyla silerken Andrey'i hala bırakmamıştı ve intikam yemini etmişti.
2 sene sonra bu isyan küçük çaplı olsa da Ukrayna'nın bir kısmına yayılmıştı ve Longinus kırk kişilik bir ordu toplamıştı ve kendilerine Mamaznuke demeye başlamışlardı. Han Mamaznukelerin teslim olmasını istediği zaman Mamaznukelerin ileri gelenleri bir masanın etrafında toplanıp Han'a olan kinlerini ve öfkelerini kağıda dökmeye başlamışlardı. Kahkahalarla başlayıp kahkahalar ile biten bu cevap şu şekildeydi,

"Seni Türk şeytanı lanet olası iblisin kardeşi ve refakatçisi. Sen ne biçim zebani beyisin, çıplak götünle bile bir kirpi öldüremezsin. Şeytanın sıçtığını ordun yer. Seni orospu çocuğu, asla Hristiyan oğullarını tebaana alamazsın ordundan korkumuz yoktur, ister karada ister denizde seninle cenk ederiz ananı da sikeriz.

Mamaznalar böyle der, seni aşağılık herif. Hristiyan domuzları bile güdemeyeceksin. Şimdi sadede gelelim, tarihi bilmiyoruz takvimimiz de yok; gökyüzünde mehtap var ve yıl da kitapta yazar; orada hangi günse o gündür burada da öp götümüzü emi!"

Bu cevabın üzerinde devasa bir ordu toplayan Han Mamaznukeler ile yaptığı savaşı kazandığı zaman birçoğunu köle olarak satmıştı. Longinus, Anatoli ve bikaç Mamaznalı forsa olarak Akdeniz açıklarında ebediyen kürek çekeceklerini sanıyorlardı. Karaya ulaştıkları zaman kendilerini hiç görmedikleri çöllerde buldular. Forsa olarak devam ettikleri hayatları İberya kıyılarında son bulmuştu. Hristiyanlar ve Müslümanlar arasında çıkan bir çatışmadan yararlanarak Longinus, Anatoli ve birkaç Mamaznalı kaçmayı başarmışlardı. Artık hayatlarına hiç bilmedikleri bir diyarda sürdürmek zorundaydılar. Dilini, kültürünü ve insanını dahi bilmedikleri bu topraklarda hayatta kalmanın tek yolun güçlü olmak olduğunu anlamışlardı ve Mamaznuke incanını burada da sürdüreceklerdi.