Notes

dokuz dönüm arazide yetiştim. zoraki bir doğumda popoma uzman bir elden kasıtlı şaplağı yiyince kendime geldim. kesintisiz ağlarken şefkatli kollarla taburcu olunca sabaha doğduğumu anlamıştım. firavun gibi mumyalanırcasına geleneksel olarak kundaklanırken yadigâr bir beşiğe ikametgâhımı aldım.

 

ölene kadar kullanmam için lalettayin bir isim seçildi ve sağ kulağıma vakitsiz bir ezanla fısıldandı. ama sonraları ben bu sırrı çok tutamadım ve soran herkese söyledim. insanlar da bana bu özelleşmiş sözcükle hitap etmeye başladı: yakup.

 

ısrarcı uykuya sarkıntılık etmem konusunda birçok kez sallana sallana ikaz alınca onca çırpınmamın anlamsızlığını kabullenip uyudum. halsiz hareketlerimin, sürur etmeyen bakışlarımın ve kaybolan sevimsiz gülücüklerimin ciddiyeti geç anlaşıldı.

 

tek kullanımlık peçeteye benzer diplomatik bir reçete tutuldu. kağıttaki ilk çağa ait yazılar doktorluğun yanında ihtimalle etimoloji de okumuş olan top sakallı hekime aitti. herkes gibi bana da “çok yaşamaz” dedi. az çok yaşadım ve çok az daha yaşayacağıma inandım.

 

ninemin vakumlu dudaklarından ve dedemin kucak trambolininden bıkınca ileri yaşlara tahliye oldum. yürümeliydim. destekleri atıp karşı duvardaki özgürlüğe adımladım. dış kapıda geniş bir platform görünce dünyanın bizim evden ibaret olmadığını anlamıştım.

 

silindir bir araçla üzerinden geçilen çamur damlı tek katlı evin yedek mültecisiydim. en lüks ev balkonlu olandı. eğer