Notes

Şimdi bende oturup baya bir düşündüm. Öncelikle özür dilerim biraz aşırı tepki verdim. Şuanda ne kadar üzgün olduğumu bilemezsin.Bu söyleyeceklerimi ne kadar okuyup ne kadar anlayacaksın bilemiyorum. Son 1.5 aydır kendimi hiç ama hiç iyi hissetmiyorum. Sürekli olarak huzursuzum, yorgunum, çok bitkinim ve öfkeliyim. Hiç bir şey yapmaya halim yokmuş gibi hissediyorum. Hayattan soğudum. Bazı şeyler olsada bitse artık diye düşünüyorum. Hiç birşey yapmaya gücüm kalmamış gibi hissediyorum.

Neden böyle olduğumu düşününcede aklıma hep sen geliyorsun. İçimde bir türlü ne olduğunu bilmediğim açıklayamadığım bir sıkıntı var sana karşı. Bir yandan hayatımı tamamen mahvettiğini düşünüyorum. Bir yandanda hayatımda en çok istediğim şey olarak, kardeşim olarak yanımda olmanı düşünüyorum. Aklımdan herhangi bir senaryo kurup şöyle olursa böyle olur diye hiç yol çizmiyorum. Aklımı tamamen buna kapattım çünkü sana olan güvenimden, sevdiğimden, asla kırmak istemediğimden dolayı olayları hep akışına bırakıyorum. Hiç bir kontrolü elimde tutmuyorum. Benim isteklerimden farklı sadece senin isteklerine odaklanıyorum. Neden bunu yaptığımıda bilmiyorum. Belkide sadece kardeşimin isteği olsun, o mutlu olsun, ideal bir abi olayım, onun sevindiğini güldüğünü göreyim diyedir. Ama ne yaparsam yapayım bir türlü mutlu olmuyorsun. Sadece artık egolarını tatmin etmeye çalışan birine dönüştün. Gözün hiç birşeyi görmüyor. Birine kendini haklı çıkarttırmak için karşındakini dinlemiyorsun bile. Haklı olmak yada olmamak hiç bir şartta yada hiç bir koşulda önemli değil. Burada asıl istenen nedir hiç düşünmüyorsun bile. Biri beni görsün, biri beni dinlesin, bana saygı duysun istiyorsun. Bunu ben sana sürekli yapıyorum ama tatmin olmuyorsun benim dışımda başka insanlar arıyorsun. Neden? işte burada neden diye kendime sorunca aklıma bir sürü soru geliyor. Abin olarak beni yeterli görmüyor musun? Benden nefret mi ediyorsun? Beni sevmiyor musun? Benim söylediklerimin senin için bir değeri yokmu? Benimle böyle kenarda süs dursun diyemi konuşuyorsun? Neden benim söyledim şeyleri dikkate almayıp aynı konuda başkalarının dediğini dikkate alıyorsun? Takım ortamını beğenmiyorum diyorsun. Çünkü sebebi benmişim. Beni örnek alıyorlar diye benden nefret ediyorsun. Bana kin kusuyorsun. Bunlar benim gerçekten kardeşim diyerek sevdigim insandan beklediğim şeyler değil. Benimle her daim her zaman bir sorunun oluyor. Bana anlatmadığın belkide içinde sakladığın üzülürüm diye söylemedigin belkide bir çok şey var. Belkide gerçekten beni sevmek yerine benden nefret ediyorsundur? Ben eskiden sürekli içimde senin sevgini hissederdim. Dünya umrumda olmazdı ozamanlarda. Senin tüm duyguların bana aktarılırdı. Hissettiğini hisseder, düşündüğünü düşünürdüm. Ama şuanda ne hissettiğini bilemiyorum. Ne düşündüğünüde bilemiyorum. O kadar kötü hissediyorumki seninle her karşılaşmamda benden nefret ettiğin hissine kapılıyorum. Konuşman o kadar değişik ki hiç bir naziklik kalmamış. Ses tonun bile sürekli böyle azarlayıcı kendini beğenmiş bir şekilde geliyor. Aşırı itici. Kendimi dinletebilmem için sanki trip yaptırtmak zorunda bırakıyorsun. Kendimi aşağılanmış hissediyorum. Ben her yerde kardeşim kardeşim diyerek övünerek seninle gurur duyarak geziyorum. Ama sen hiç abim demiyorsun hiç birşeyde. Ne beni savunuyorsun,ne koruyorsun, ne bir isteğim varmı, hevesim varmı, hiç birşeyi düşünmüyorsun benim hakkımda.Hiç benim üstümde durmuyorsun.Yaptığım herşey sana batıyormuş gibi hissediyorsun sürekli. Ben istiyorumki kardeşimle harika bir ikili olalım. O ne isterse yapayım sonuçta beraberken herşeyden keyif alıyorum diyorum. Sende abim şunu istiyor hemen yapayım oda mutlu olsun demiyorsun. Ama sen şımartılmış bebeler gibi davranmaya devam ediyorsun. Bencilce hep kendini düşünüyorsun.

Ben bu tarz şeylerden o kadar sıkıldımki artık gerçekten eğlenmek istiyorum. Yaptığım en ufak eğleneceğim şeye bile karışıp hervesimi bok ediyorsun. Bırak artık kendim gibi davranayım. Yüzüm daima gülerdi konuşmamdan neşe saçılırdı heves saçılırdı. Şimdi sadece asık suratlı biri oldum. Ne hevesim kaldı ne neşem kaldı hiç birşeyden keyif alamıyorum. Herşeyden bıktım cs oynamaktan da dota oynamaktan da. İhtiyacım olan şey yoksa oynadığım oyunun ne eğlencesi varki. Girmem daha iyi. Oyun her zaman bir araçtı bizim için. Beraber olalım diye, eğlenelim çok keyifli vakit geçirelim diye. Ama sinire strese öfkeye bağırıp çağırmaya küfür etmeye dönüştü. BUNLAR BENİM İSTEDİĞİM ŞEYLER DEĞİL! Hiç değişmeyeceğmi söylüyordum ama bu kadar üzüntü beni gerçekten değiştirmeye başladı. Mutlu olamıyorum bir türlü. O kadar çok sevdiğim insandan kalbimi ısıtacak herşeyi beklediğim halde. Nazikliğini benim için birşeyler yapmasını, güzel şeyler düşünüp iyi insan olmasını abimle beraber herşeyin en iysini düşünürüz beraber başarırız demesini özledim. Hala yanlızım. Yanındayım demek yeterli oluyormu sence? Sevdiğim bütün özelliklerini kaybediyorsun. Bu beni psikolojik olarak aşırı etkiliyor. Sanki kardeşim gözlerimin önünde ölüyormuş ve elimden hiç birşey gelmiyormuş gibi hissediyorum. Böyle olunca doğal olarakta sevdiğim özellikleri mert umut gibi başkalarında görünce azda olsa mutlu olabiliyorum. Ama tüm insanlar yerinde sende olmasını tercih ederim. Kendini düzeltmeni o sevdiğim özellikleri tekrar kazanmanı herşeyden çok isterim. Benimle olabilmek için herşeyi yapan, hevesli hevesli takılan, söylediklerimi tamam abi ne istersen yapalım diyen, olumsuz düşünmeyen, abi kardeş olarak beraber herşeyin üstesinden geliriz abim hiç birşeye canını sıkma diyerek beni kendine aşık eden kardeşimi istiyorum. Hiç birşey yokken en ufak bir detay hakkında kounşunca aşırı tepki veren bana "kes sesini" diyerek saygısızca bağıran, çıldırıp öfke krizine giren, birisi oldun. Bütün gün boyunca hala kardeşim gelsin beraber olalım diye bekliyorum. Ama gelince yine kendi kendine birşeyler düşünüp değişik değişik konuşmaya başlıyorsun. Hiç birşey yokken tam böyle beraber eğlenirken yada eğlenmeyece başlayacakken, yoktan yere çok saçma sapan bir konu hakkında düşünüp tekrar somurtup sinir krizine giriyorsun. ve hep benim kaybetmemi, üzülmemi istiyorsun. Bunu neden yapıyorsun? Avutulmak mı istiyorsun sürekli? Egolarınımı tatmin ediyorsun bana zarar verdikçe? Beni hergün üzülmeye mahkum bırakıyorsun burada. Ben hergün bunları yaşamak zorundamıyım ya bıktım artık. Sevdiğim insanla oturup gün boyunca sabah akşam güle eğlene doyasıya beraber olmak istiyorum. Hiç birşeye sıkılmadan kafa takmadan ilerlemek istiyorum. Ama olmuyor hergün ayrı bir bokluk çıkıyor. Artık çok kolay üzülebiliyorum çok kolay kırılabiliyorum. Çok fazla duygusallaştım üzülmekten. Artık kendimi kontrol edememeye başladım. Karanlıkta kalmaya başladım. Benim ışığım olan sen sönmeye başladın artık. İçimde beni ısıtan sevgin artık bana nefret kusuyor. Donuyorum. Kalbim taşlaşıyor. Bana düşünmek istemediğim şeyleri düşündürmeye başladı. Verdiğim sözleri bile artık tutamaz hale geldim. Kendimden nefret ediyorum. O kadar çok acı çekiyorumki kendimi kaybetmek üzereyim. Bugün hileyi aldın diye sabah uzun zamandır hiç olmadığın kadar mutlu görünüyordun. Bir anlığına bende mutlu oldum. Sadece senin mutluluğunu görerek bile mutlu hissettim. Dolabımda bir sürü aşırı lezzetli yemekler var ama ben sanki suya ekmek batırıp yiyorum şuan. O kadar aciz durumdayım. Senin için kendimi heder ediyorum. Bu durumu gördükçede azda olsa ön plana çıkayım diyede bir kaç güzel kelime sarf ediyorum. Ama o an beni yerin dibine sokmak için elinden geleni yapıyorsun. En ufak birşeye bile moralin bozuluyor kırılıyorsun ve eski kapıları açıp gidiyorsun. Her gün aynı bok kokusunu dinlemek zorunda kalıyorum. Kardeşim gelsede beraber takılsak diye düşündüğüm insan, kafamda gelip bugün moralimi gene nasıl bozacak acaba diye düşünmeme sebep oluyor. Hiç birşey söylemediğim halde bile bana laf sokmayı beceriyorsun. Kendime sürekli bana nolursa olsun boşver nasıl olsa beni kıracak yaptığı hatayı kendi görsünde utansın diye bekliyorum. Üstüne daha çok laf yiyip daha çok eziliyorum. Sesimi bile çıkartamadan peki demek zorunda kalıyorum. Sonuçta sen eğlenip mutlu oluyorsun. Bense köpek gibi hissediyorum. Artık bunların hepsinden o kadar çok sıkıldım ve bıktım ki anlatamam. Hatalı olan hep sensin hep sensin diye üstüne de gitmiyorum. Bende çok hatalıyım. O kadar hatalıyım ki eskiden seni çok kırdım. Tek istediğim senin üzülüp kırılmamandı. Dayak niyetine öğütlerim olsaydı sana keşke bu hatalar yerine cezalarım olsaydı. Belkide bunların hiç birini yaşamayacaktık. Ozaman seni azda olsa kırsaydım belki bunlar olurmuydu diye düşünmeden edemiyorum. Ama Hatalar üstüne hataları getirdi. Laflar üstüne lafları getirdi. Kırmamaktan korkarak daha çok kırdım. Daha çok üzülmene sebep oldum. Ama içimden temiz bir sayfa açıp tüm bu geçmişi unutmak istemiştim 6 ay önce. Uzunca konuşmuştuk yine. Tüm hatalarını anladığını, gerçeğin ne olduğunu gördün. Ondan sonra Nisan ayına kadar herşey harika gitmişti. İstediğim tüm iyi özelliklere kavuşmuş, herşeye çok dikkat eden titiz ve çok akıllı birisi olmuştun. O an sana o kadar hayran olmuştum ki 4 ay boyunca hayatımın belkide en güzel 4 ayı idi. PUBG filan oynuyorduk Sonra Benim sınavlarım başladı. PUBG dönemindeykende seninle fazla ilgilenemedim. Hem sınavlara çok odaklandım. Sana vakit ayıramadım. Dotayıda bıraktın sadece custom hero girdin filan. Sonra anlam veremediğim acayip bir değişkenlik oldu. Tekrar eskiye dönmeye başladın. Ben bu değilim diye kendinle çelişmeye başladın. Yine saygısızlıklar, çıldırmalar laf sokmalar boy göstermeye başladı. O dönemde Mert dışında bir sıkıntıda yoktu. 14 Nisandan bugüne kadar Tam 2 aydır kendime gelemiyorum. Sende sürekli arkadaşlarınla takılmaya başladın o sürede de. Beni çok ihmal ettin. Acayip bir psikolojik çöküş yaşadım. Sonra gelip bide bana ne kadar anlayışsızsın diyorsun ya. Kendimi ev sıcağından kovulmuş, kışta karların arasında donmaya mahkum kedi gibi hissediyorum şuan. Hiç bir oyunun hiç bir özelliği umrumda değil. Umrumda olan tek şey senin kişiliğin, davranışın. Dün herkes tek oyuna girince bende girmiştim. Yıllardır ilk defa oyundan keyif aldım cs girerek. Hiç kimseyi düşünmeden sadece kendim olarak oynadım csyi. Kimseye laf anlatmadan, gürültü dinlemeden, kendi ciddiyetimle zevk aldım. Bu 2 ayın ardından daha dün beraber 1 gece geçirdik ve sadece ikimizin olduğu zamandan aşırı keyif aldım. Beraber takıldığımızdan çok mutlu oldum. Sabahki oyunlarda da "iki kişi girmek intihar etmek ya" demedin bana mutlu bir şekilde benimle oyun oynadın. O kadar keyif aldım ki yine oyundan. Gerçekten bunu özlemişim. Sıkıntısız otu boku düşünmeden moral bozmadan birşeyler yapmayı gerçekten özlemişim ya. Fakat şu senin içindeki kişilik çatışman beni yok ediyor artık. 6 Ay önceki bu konuşmadan " https://notes.io/85kY " sonra harika bir insan olmuştun. Ama şimdi gelip bana ters cevap verip "ben buyum " diyip kibirlenerek tepki veriyorsun ve beni yine seçim yapmaya zorlatıyorsun. Her zaman senin harika bir insan olman için uğraştım. Senin elin olmak, gözün olmak istedim. Sana hayattaki tüm güzellikleri göstermek istedim. Harika bir kişiliğin olsun istedim. Kibirlenecek tipte değil de tam olarak Saflık Yani iyilik olan saf temiz kalpli sevecen neşeli mutlu beraber olmaktan zevk alan biri kendini her konuda geliştirip muhteşem birisi olmanı istedim. Sana böyle aşık olmak istedim. Seni hep böyle sevmek istedim. Sana hep sana yardım etmek istedim.

Ama sen bunu görmek yerine "aa sen 28 yaşındasın "şöyle böyle" diyerek kendini kaybediyorsun. Böyle bir insan olduğun için artık seninle gurur duymuyorum tam aksine seninle konuşmaya utanıyorum. İşte bu yüzden bazı şeyler saklıymış gibi hissediyorsun. Sana direk olarak birşeyleri söylemekten çekiniyorum artık. Bu yüzden hileyi söyleyemedim. Bu yüzden diğer insanlar aracılığı ile bazen seninle konuşmaya çalışıyorum. İsmet ve seyid ilk geldiklerinde bile senin hakkında lütfen kardeşime oyun öğretin diye yalvardım. Ona bildiğiniz en iyi şeyleri öğretin onu geliştirin onu eğitin çünkü ben ne dersem diyeyim beni dinlemiyor, O global senmi iyi bileceksin omu diye cevap veriyor dedim, sen globalsin seyid beni dinlemiyor arkadaşı olarak lütfen onu geliştir dedim. Sana ne kadar yardımcı oldular hiç bir fikrim yok. İçimde sana karşı hiç bir gizlim saklım yok. Neyim varsa herşeyi biliyorsun. İçimde açıklayamadığım şeyler olduğundada sadece bana karşı davranışından dolayı oluyor.

Bugün de seninle oyuna girmek istemiyorum dememde oyuna girdiğimde eğlenemiyorum çünkü canım en ufak birşey istediğinde her zaman bir tepki her zaman bir baskı görüyorum. istediğim birşeyi hiç mi hiç yapamıyorum. Heveslenince yapmak var bide hevesin kaçınca yapmak var. Bunu sen benden daha iyi biliyorsun. Yine bugün gelip dedin hileyi satacağına hiç inanmıyorum diye. Yine bana güven sıkıntısı yaptın. Hileyi aldın şimdi kendi içindeki sıkıntıyı giderdin. ama benim içimde neden hala böyle düşünüyor hala bana güvenmiyormu diye içime atıyorum. Beraber vakit geçirelim diye uyku düzenimle oynuyorum diyorsun ama 2 aydır hiç bir şekilde senkronize olamadık. Beraber anlaşmıştık 2 gibi yatıp sabah 10 gibi kalkarız diye. ama hiç birşey olduğu yok. Ben üzülmeyeyim diye ne kadar çaba harcıyorsun hiç bilemiyorum. Benim üzülmememi istiyorsan yukarda anlattığım kişilikte olmalısın. Buna çaba harcıyor musun?

"uyan diye
oturup bekliyorum
aramıyorum bile
uykusu bölünmesin rahat etsin diye
değer vermeye çalışıyorum"

Böyle söylemişsin yine söylediğim kişilikte olsaydın, senin için cehenneme girer çıkardım. hangi saat olduğu fark etmez direk uyanırdım. Seni 1 saniye bile yalnız bırakmazdım. Telefonumu hep yanı başımda tutuyordum. Şimdi rahatsız etmeyine alıp fırlatıyorum. Seninle beraber çok vakit geçirmek istemediğim için senden uzak duruyorum son zamanlarda. Çünkü beraber takıldıkça sürekli ama sürekli aynı şeyleri duymaktan eskiyi anlatmandan bıktım. Beni ezmenden bana laf sokmandan bıktım. Hevesimi kırmandan bıktım. Sınav zamanında bile hep seninle olmayı ve beraber olmayı istiyorum. Ama beni o kadar soğutuyorsun ki. Sınav haftasında senden uzak kalmak istiyorum. Çünkü bu psikoloji ile sınavlarımı geçemezsem korkusuda doğuyor içime. Çünkü seni düşünmeden edemiyorum. Ben mutlu oldukça ancak güç kazanabiliyorum. Benide bir tek kardeşim mutlu edebiliyor ve bir tek sen üzebiliyorsun. Çünkü senin dışındaki hiç bir insanı takmıyorum. Hayattaki başarımı bile sadece kardeşim için yapıyorum. Kendim için çok az şey istiyorum her zaman. İstediğimide yapamayınca içimde kalıyor. Tabiki istediğim kişilikteysen eğer, benim isteğiminde bir önemi yok. Çünkü kendi isteğimden çok senin için çabalamak senin isteğinle ilgilenmek istiyorum.

Senin için gerçekten yapamayacağım hiç ama hiç birşey yok. Sadece istediğim gibi bir kardeş ol.
Ben yine her şekilde sevdiğim, beni gülüşüyle seven, hiç birşeyi önemsemeden, hiç birşeyi kafasına takmadan, sadece kardeşiliğimizi önemseyen, oyunu takmayan, oyunu sadece eğlence aracı olarak gören, belirli hedeflerimizi benimseyen, herşeyi abisi için yapmaya çalışan, küfür etmeyen, saygısızlık yapmayan, çalışkan, akıllı, söz dinleyen, temiz kalpli, mutlu olan, mutluluğuyla benide mutlu eden kardeşimi istiyorum. ve buna tekrar bak https://notes.io/85kY

şimdi 2 seçeneğin var. Bu günden sonra artık benim dediğim gibi olursun gerçekten mükemmel bir insan olmaya çalışırsın, ya da artık ben seninle daha fazla bu şekilde kalmak istemiyorum.