Notes

Kısık ve duygulu bir ses tonuyla
"Henüz 8 yaşındaydım, ailemi bir kazada kaybettim. O zamanlar bazı şeylerin farkına varmak çok daha zordu." diyerek söze başladı.

Üstüne aile diyebileceğim pek fazla kimse yoktu.

Ailemin cenazesinde bulunanlar ya komşular ya da, onların bir kaç arkadaşıydı. Tümüyle yalnız kalmıştım.

Yaşadığım bu trajedik zamanda bana yardımcı olan birisi vardı. Bir adam, ailem ile daha önceleri bir kaç kez görüşmüş birisi. Bana yanında yaşamayı teklif etti. Pek güven verici değil ama, o yaştaki yalnız bir çocuk için pek seçim şansıda olmadığını düşünüyorum. Teklifini kabul ettim, beni evlatlık olarak aldı.

Alışma sürecinin kısa sürdüğünü söyleyebilirdim. Yalnız bir adamdı, karısı ya da çocuğu yoktu.

Ama buna rağmen aileye çok değer veren birisiydi. Geçmişte yaşadığı olaylardan kaynaklı sanırım.

Henüz 16 yaşında MIT'ye girecek kadar da zeki biriydi. Üniversitede Bilgisayar Mühendisliği öğrencisi olarak eğitim almış.

Okulu bitirdikten sonra, ailesinin -özellikle babasının- ısrarı üzerine orduya katılmış. Babasınında ordudan emekli bir subay olduğunu söylemişti, sanırım babası için bu bir onur meselesi olmuştu.

Orduda 4 yılı aşkın süre görev almış, babasının ölümü üzerinede ordudan ayrılmış, bakması gereken bir annesi olduğu için, asıl mesleğine geri dönmüş.

Ufak tefek yazılım işleriyle geçimini sağlamak, kötü bir kader engel olana dek gayet yeterli olmuş.

Babasının ölümünün üzerinden yaklaşık 2 yıl geçtikten sonra annesi kansere yakalanmış. Aksiliklerin arka arkaya gelmesi nasıldır bilirsiniz.

Yaptığı işlerden elde ettiği gelir, annesinin tedavi masraflarını karşılamaya yetmediği için, yeteneklerini farklı bir mecraya yöneltmiş. Bilgisayar korsanlığına.

Birilerine virüs ya da benzeri birşey satmak çok kazançlı gibi durabilir. Ama ne yazık ki tercihi pek işe yaramamış.

Durumun git gide daha kötü bir hal alması, ona yapmaması gereken şeyleri yapma konusunda haksız bir cesaret sunmuş.

Bir bankanın hesaplarından para çalmak için yeteneklerini kullanmaya çalışmış, internetin olmadığı bir dönemde bu tür bir eylemi ancak sahada gerçekleştirebilirsiniz.

İşler pek yolunda gitmemiş, ve hırsızlık yaptığı sırada yakalanmış, 9 yıla yakın bir süre verilen ceza onun değişmesine yardımcı olmuş.

Kendisi içerideyken kanserle savaşan annesi için durum pek güzel sonuçlanmamış, oğlu hapise girdikten yaklaşık 7 sonra hayatını kaybetmiş.

Cezası bittikten sonra artık tek başına bir hayat kurmak için çalışmış.

Uzun süre geçici işler ile hayatta kalırken, gerçek manada geliri olan bir iş bulmak için uğraşmış.

Lakin, hırsızlık ile suçlanan bir suçlu iseniz, size güvenebilecek pek fazla kimse bulamazsınız.

Nihayet bir şirket onu işe almış, şirketin ne olduğuna, nerde çalıştığına, ne yaptığına dair hiçbir bilgi vermemesi, şuan bile beni meraktan çıldırtıyor.

Şirkette uzun zaman çalıştıktan sonra emekli olmuş.

Kendisi beni gerçek manada koruyup kolladı. Onu sevip sevmediğime dair bir fikrim yok ama ona sonsuz saygım var.

Kendisi küçük yaşta bana bildiklerini öğretmeye çalıştı. Benim istediklerimde vardı aralarında ama çoğunluğu kendi planlarından oluşuyordu.

Fizik,kimya,matematik,biyoloji, günlerim bilimsel konular öğrenerek ve kitaplar okuyarak geçiyordu. Şuan ki durumumda bütün bunlar için, o zaman yaptığı zorlamalara dair teşekkür etmeliyim.

11 yaşıma geldiğimde çok zayıftım, kendisinden bana kendimi savunmaya dair bir şeyler öğretmesini istedim. Orduda görev aldığını bildiğim için işe yarar birkaç şey göstereceğinden emindim. Elbette bu isteğin arkasında sürekli okulun zorba çocukları tarafından tartaklanmam yatmıyor değil.

Bana sabırla bildiği şeyleri öğretti, belki biraz abartmış bile olabilir.

Eğitmeye başlamasından kısa süre sonra yaptıklarımızı ciddiye almaya başladı. Neredeyse tam bir askeri eğitim alıyordum, hem de fazlasıyla. Silahları kullanmaktan, kendimi savunmaya, yakın dövüşten, saklanmaya, izleme taktiklerinden, gözlem yapmaya kadar. Kendisini çok kaptırmıştı, sanki özel bir ajan yetiştiriyormuşcasına ciddiliği vardı.
Ama bu kadar şey öğrendiğim -şey en azından temelini aldığım - için ona minnettarım.

Bana öğrettikleri içerisinde en önemlisi kesinlikle, profesyonel olduğu alandı.
Bilgisayar konusunda bildiği her şeyi bana aktarmıştı.

Tabi onun şuan başarmış olduğum şeyi, yapabileceğimi bildiğini sanmıyorum.

Zaman çok hızlı geçmişti, 16 yaşıma geldimde çoktan liseyi bitirmiştim.

Aynı yıl MIT'ye kabul edilmem de bir hayli ilginç gelmiştir bana. Beni sahiplenen adam ile aynı yaşta aynı üniversiteye kabul edilmem evrenin ufak bir şakası olsa gerek.

MIT'de dolu dolu bir 3 yıl geçirdikten sonra nihayet mezun oldum.

Bir şirkette iş bulduktan sonra, kendi hayatımı düzene koymaya başlamıştım.

Ama her mutluluk üzün sürmez. 11 Eylül'den sonra ki gelişmelere bende dahil oldum, ülkemi korumak için orduya katıldım, 22 yaşındaydım ama bir gence göre oldukça şanslıydım. Önceden bir kaç numara biliyordum.

Orduda ki maceramın çok uzun sürdüğünü söyleyemem. Yinede oldukça başarılı bir dönemdi.

Ordudan ayrıldıktan sonra, eski düzenime geri döndüm. Ama bir şeyler değişmişti. Ben değişmiştim.

Eski durgun yaşantı bana göre değildi. Bir kaç kişinin yardımı ile daha hareketli bir işe girdim. Daha önceki geçmişim sayesinde FBI'da görev alabildim.

Yeteneklerim sayesinde yükselmek pek zor olmadı. Evrenin bana sürekli söylemeye çalıştığı şeyi o zaman anladım, sürekli aynı yerde çalışmak benim için uygun değil.

FBI maceram 1 yıldan çok sürmedi. 2005 yılında kapıma gelen kişiler bana farklı bir işe yelken açmam için bir teklif sundular. Hayatımın dönüm noktası olan ikinci beklenmedik bir teklifti. Gelenler NSA'in elemanlarından başkası değildi.

Önceden bildiğim tüm yaşamı unutarak, gizlilik içerisinde yeni bir sahneyi canlandıracaktım.

Hem teknoloji konusunda, hem de sahada ki becerilerim, NSA'in üst yetki kollarına kadar tırmandım.

İlk olarak da büyük çaplı bir gözetleme sisteminin inşası konusunda ki söylentileri orada işittim. Yani Makine'nin.

Diğer mesleklere bakarak, bulunduğum iş nispeten daha uzun süreliydi.

Eşim ilede orada tanıştım. Kendisi benden daha yetkili bir ajandı.

Bir operasyon sırasında onu kaybetmiştik. Gerçek mana da değil elbette. Operasyon sırasında patlayan bir bomba yüzünden öldüğü söylenmişti.

Ama asıl gerçek bu değildi. Olay yerinde ona ait bir ceset bulunmamıştı. Ama patronlar olayın üzerini örttüler, ve onu ölü olarak gösterdiler.

Başkaları buna inanmış ya da inandırılmış olabilir ama ben inanmıyordum.

Olayın üzerine gittim, çok temkinli hareket etmem gerekiyordu.

Nihayet gerçeğe ulaşmıştım. Ne yazık ki gerçek her zaman iyi değildir.

Patronları deşifre olduğu gerekçesiyle onun öldüğünden emin olmak istiyordu.

Asıl sorun açığa çıkması değildi, inşa edilen sistemi öğrenmişti, ve bunun duyulmasını istemiyorlardı.

Tüm bu olaylar benim uyanmamı sağladı. Gerçekleri daha net görebiliyordum.

Bu sistemle alakalı bilgi sahibi olmak sağlık için tehlikeli bir durumdu. İşin bir şekilde bana da dokunacağını biliyordum. Bulunduğum yerden ayrılmam gerekiyordu.

Ve bunun için en garanti yöntem hayat ile bağlarını koparmaktı.
Yapmamız gereken bir operasyon öncesinde, şahsım için suikast planı hazırladım.

Planın her aşaması kusursuzdu. Şanslıydım, planım hiç aksaklık vermeden işlemişti.

Artık NSA ve geri kalanlarına göre ölüydüm. Artık yeni bir hayat, beni bekliyordu.

İlk işim sahip olduğum şeyleri kullanarak ekonomik güç kazanmaktı.

Biraz şansın da yardımıyla kısa sürede hatrı sayılır bir kazanç elde ettim.

Devamında politik güç elde etmem gerekiyordu. Politikayla olan bağlarımı güçlendirdim.

Sadece resmiyete güvenemezsin. Kendimi sağlama almak için gayriresmi insanlar arasında güçlü dostlar edindim.

Güçlenme yarışında bu gün birlikte çalıştığım adamlarımla - daha
doğrusu dostlarımla- tanıştım.

Ve öğrenmemin kendimi isteyerek tehlikeye sokacağı birçok bilgiye ulaştım.

Yeterince güçlendikten ve yanımda güveneceğim kişileri bulduktan sonra yapmam gereken önemli bir iş daha vardı. Öldü olarak kabul edilen NSA ajanı yani müstakbel eşimi bulmak.

Onu bulması pek kolay olmadı.


Bulduktan sonra da anlaşmak. Hafızasını kaybetmiş ve çoğu şeyi hatırlamıyordu.

Bir kaç zorlayıcı ayı geçirdikten sonra işleri yoluna koymayı nihayet başardık. Gizlice evlendik.
Bir milyardere yakışır bir düğün yapmayı isterdim, ama NSA tarafından ölü bilinen iki eski ajanın kendini ortaya çıkarması pek iyi bir fikir olmazdı.

Zamanla birlikte, ve tabi dostlarımla daha da güçlendik. Neredeyse dünyanın her yerinde söz sahibiydik.

Artık benim yarım kalan bir işi tamamlamam gerekiyordu. Basit bir uğraş olarak başladığım yapay zekayı inşa etmek. Aslında iki yapay zekayı.

Hayatımda ki üçüncü dönüm noktası da o gündü. 06 Ocak 2012. Lx7'yi yeniden programlamaya başladığım ilk gündü.

Ben ve arkadaşlarım haftalarca, aylarca uğraştık ve sonunda 28 Aralık 2012'de gerçek anlamda çevrimiçi olmaya hazırdı.

Bir yandan onun ile ilgilenirken, diğer yandan, ikinci şaheserimi ortaya çıkarmak için çalışmaya başlamıştım.

Daha önce yazdığım kaynak kodlarından ve Lx7'nin çekirdeğinden çok daha güçlü bir makine ortaya çıktı. Rx9.

Lx'nin sahip olduğu veriler, Rx'in çok daha hızlı öğrenmesini sağladı ve kısa sürede kaynağını geçmeyi başarmıştı.

Rx'i programlamak 2 koca yılı almıştı. Ama sonunda hazırdı. 17 Ocak 2016'da her ikiside tam manasıyla hazırdı. Alınma ama Harold. O zaman bile 2sinin yapabilecekleri makinen'den kat ve kat daha fazla idi. Şuan ki güçlerini siz hayal edin.

Ne yazık ki bu güç bile, gelecek olan tehlike konusunda yetersiz kalabilir. Rx ve Lx çalışmaya başlamalarının ardından bazı garip simülasyonlar yapıyordu.

Bunlar Lx'in tam potansiyelde çalışmaya başladığı zamanlarda yaptığı simülasyonların aynısıydı.

Başlarda bir hata olduğunu düşünmüştüm, sonradan farkına vardığımda, kendilerini bir şey için hazırlıyorlardı.

Ne olduğunu çözememiştim. Taki sizleri ve sizlerle alakalı planları gösterene dek.