Notes

Bir babanın kendi çocuğunun kafasını çöp kutusuna vurduğunu bildiğimden bu yana kendime gelemiyorum. Çocuğu hırpalamasına mı kızsam, herkesin içinde küçük düşürüşüne mi, yoksa tüm bu olanları seyredişime mi? Bazen neye kızacağımı bilmiyorum ama en çok kendime kızıyorum. Sanki ben müsaade ediyormuşum gibi olanlara. Tüm yükü omuzlanmak istiyorum bazen. O çocuğa," Tüm acılarını bana ver. " diyorum. Kaçıyor sadece.. Duvarları var herkese karşı. Simsiyah duvarlar... Babası ışık tutmadı diye herkese karanlık. Göz göze geliyoruz bi kaç saniye..
"Abla bana sarılır mısın?" demek ister gibi.. "Bana ışık olur musun? Çünkü babam hiç olmadı." der gibi bakıyor. Ben o çocukla göz göze gelemiyorum.

Hep soruyorum kendime; sen kendini kurtardın kızım, ya o çocuk? Babasının yaptıklarına göz yumdun sen, onun hayallerinin yıkılışına göz yumdun.

İşte o gün öğrendim ki acının miktarından daha çok kimden geldiği önemliymiş. Babadan gelen acı bir farklıymış.
O çocuğun canı değil kalbi acıyormuş. Umutları.. Hayalleri...
Hayal demişken küçük bir çocuk nasıl uyanmalıydı sabahları? Masallarla mı? Hayallerle mi?
Peki kabuslarla uyanan çocuklara çocuk demiycek miyiz? Her gece bağırarak uyanan çocuklara?" Babamdan yine dayak yiyecek miyim?" diye düşünen çocuklara ne diyeceğiz biz?
Hiç çocukluğunu yaşamadan çocuk olunduğu nerede görülmüş ama dimi?

Hayatınızda kaç tane çocuğun hayallerinin bir parçası oldunuz? Veya kaç çocuğun hayallerinin paramparça oluşuna tanık oldunuz?
Ben oldum. Önümde hüngür hüngür ağlarken, içinde biriktirdiği damlasına kadar nefreti hissederken oldum.
Elini tutup, geçecek bunlar diyemedim. Çünkü geçmiyordu. Uykularına kadar girmişti ama onun haberi yoktu.