Notes

Bana hediye ettiğin mutluluğu, ceplerindeki çekirdekler dökülmesin diye koşmak istemeyen küçük bir oğlan çocuğu gibi sahipleniyorum. Mecbur kalırsam ceplerimi tutup kollarımı sallamadan koşabilirim; bir gramının bile ayaklar altına dökülmesine tahammülüm yok, rezil olmak falan umurumda değil. Hiçbir ana bugünü heba etmem, yarın için verilecek en büyük vaat bile beni mantıklı bir karar almaya itemez. Bugün benim, bugün her şey benim ve ben bugün her şey olabilirim.

Mutluluk çoğumuzun artık uğruna savaş vermeyi bırakıp kendiliğinden gelmesini beklediği bir duygu; bazen televizyon ekranında haber sunan spikerin işini kenara bırakıp şahsımıza hitap ederek konuşmasını beklemek ihtimaline benziyor. Öylesine saçma ve mantıksız. Bir şeyi istemekle beklemek arasında fark vardır, yolu bilmekle yolda olmak aynı şey değildir.

Çoğu zaman böyle hissetmem, nadir olur; üzerimde bebek mamalarıyla prezervatifleri aynı rafta satan eczacının pişkinliği var. Hayatımın bugününden öncesine kalem çekmeye hazır, yarın için hayal kurmaya gerek duymayacak kadar cesurum çünkü vazgeçtim bir gün her şeyin çok güzel olabilme ihtimaline yaslanmaktan, çünkü geçtim ben o yolları ve kapıları; mutluluk bana hep aynı mesafede durdu, şimdi beklemem koşar alırım. Artık cebimde var, şimdi benden bunu geri almak için en az iki uzvuma kıyman gerekir, bence o denli zalim olsan bugün bunu konuşuyor olmazdık.

Hiçbir zaman mutlu olamadım diyen insan başarısızdır, umut ile mutluluk birbirinin tezatıdır; umut etmekte olan insan mutlu olamaz, beklenti içinde olmanın karanlığı bizlere bahşedilmiş yüce bir lanet. Bakmayın umudun piyasada para ettiğine, umut tüketmeyi en iyi bilenler en mutsuzlarımızdır. Ben bugün umuda değil mutluluğa sığındım; “Yarına Allah kerim.” diyemeyenler, bugünün tadına hiç bakmamış olanlardır.

Mutlak bir çabayla yapılmalı artık tüm yolculuklar, kaybedecek vakit kalmadı. Trenler gitti, öküzler öldü, gemi geri dönmedi, arabalarımız yokuşları çıkmadı, gözümüzde önümüzü görebileceğimiz kadar bile ışık kalmadı; son çare bugünün kurtarılması. Bugüne yazık edersek yarına kazık atmış oluruz. Zaman bizden intikamını elbette alır, zaman pek de öyle her şeye çare değildir, bir kere gözüne kestirmesin insanı, kaldırıp yere vurur da gözünün yaşına bakmaz.

Bazen uzanıp dokunabileceğimiz bir yerdedir kusursuz mutluluk, yanından geçer selam vermeyi çok görürüz; bazen ceplerimizdedir mutluluk, koşarken sağa sola dökülür çekirdekler gibi, sonra kalanla idare etmeye çalışırız. Hayatta en iyi bildiğimiz eylem idare etmek olmuş; derin kaygılı zamanlarda, acılarda, yokluklarda hep “idare ediyoruz” deriz, devamında “ne oldu? anlat…” densin diye bekleriz de denmez. Denmez çünkü soruyu sormasını beklediğiniz kişi de “idare ediyordur”, bir yük daha almak, bir acı daha duymak istemez.

Oysa acıları olmayan insanın hikayelerinin de olmadığı öğretildi bize; biliyor musun sevgili dostum, bir parça yaşanmışlığı bin tane hikayeye tercih ederdim. Anlatmaya değer göremeyeceğim birkaç küçük mutluluğu acılarla geçmiş dolu dolu bir hayata tercih ederdim. En azından “köye gittiğimde anlatacağım” bir şeylerim olurdu. Hayat gerçekten çok tuhaf, geçmişimden bugünüme birkaç mutlu anıdan geriye kalmış hiçbir şey yok. Bu kadar fazla yenilenme beni yoruyor, sürekli baştan başlamak amiyane tabirle ağzımın ortasına sıçıyor, belimi büküyor, dizlerimi ağrıtıyor.

Anı koleksiyoncusuyum ben, yarın olacaklardan ziyade bugün cebime bir hatıra koymaya bakarım. Ne yaşadıysan yanına kâr kalıyor arkadaşım, arkanda bıraktığın bir küçük mutlu an, başka bir gecenin köründe gözünün önüne geliyor da “belki bir gün…” diyorsun. Hep sonraya bırakmamak gerek yapılacakları, bir gün başlamaksa eğer mesele yine baştan, o gün bugündür.

Yine kendimi küçük düşürecek şeyler söylemenin eşiğine geldim; tamam, sen sürekli haklılık halini korumaya devam ederken ben susuyorum, ağzından çıkması muhtemel kötü sözlerin satır aralarında iyi niyet aramaya devam edeceğim.