Notes

Baba, bu sana yazdığım onlarca mektuptan sadece bir tanesi. Bugün sana kendi kafamda aldığım bir karardan bahsedeceğim. Bunu sana söylemek ne kadar zor olsa da artık sana içimi dökeceğim.bu yüzden lütfen beni yargılama, yaftalama, sadece dinle ve anlamaya çalış. Lütfen mektup bitene kadar da araya girme. Biliyorum baba benimle belki de hiçbir zaman gurur duymadın. Ne yaptıysam gurur duymadın benimle. Ve biliyorum ki bu mektuptan sonrası için de zor. Ama galiba gerçekten ilk defa sadece kendim için senden destek bekliyorum.

Baba, 4 senedir sürekli geçiştirdiğim, bir heves olmasını umarak senelerce içimde tutup -birkaç kez bi anlık cesaretle söyledim-, en çok da annem ve senden korktuğum için süşünmeyi bile kendime haram kıldığım bir şeyden bahsedeceğim. Konum, başörtü. Baba, ben açılmak istiyorum. Tam 4 senedir. Kapandıktan bir ay sonrasından vberi. Şimdi açılacaktın madem neden kapandın diyeceksin. Söyleyeyim: belki sen beni takdir eder, benle gurur duyarsın diye, ama sen dışında herkes beni takdir etti. Hem zaten küçüklüğümden beri büyüdüğümde kapanacağımı bilirdim, bu fikre alışıktım. İmam hatipe gidiyordum, sınıfta 4-5 kişi kapalıydı. Ben de kapandım. Ama sonrasında çok pişman oldum çünkü beden dersinde kollarımı kaldırmaya bile utanıyordum. Ben kapalıyım herkes gibi olamam, diyerek kendi kendimi baskılıyordum. O başörtüyü her taktığımda kendimi birden 10-15 yaş daha yaşlı hissetmeye başlıyor ve kendimi daha olgun biri olmaya zorluyordum. Şimdi belkii annemi suçlayacaksın baba ama HAYIR.

Daha hala imam hatibe giderken, KAPANDIKTAN 1 AY SONRA tekrar açılmak istedim ama anneme söylediğimde bağırdı, çağırdı, kızdı. Galiba birazdan senin yapacağın gibi. Ama baba, söyledim biliyorsun, senelerdir bunun bir heves olup geçmesini bekledim, ama hayır, geçmedi. Her gün kalktığımda başörtümü yaparken nefret ettim kendimden, özgüvensiz hissettim hep.

Biliyorsun ilkokulda ve 5. sınıfta çok enerjik bir çocuktum. Çok konuşan, herkesle kolayca tanışıp arakadaş olan biriydim. Kapandığımdan beri böyle değilim. Biri benimle tanışmak isterse veya yanımda oturan kişiyle tanışıp arkadaş olabiliyorum. Derslerde parmak kaldırmaya korkuyorum. Beden dersinde herkes futbol, basketbol, voleybol oynarken ben hep onları izliyorum senelerdir. Geçen sene sınıfımdaki kızlar benle arkadaş olmak, konuşmak istedi ama ben hiç onlarla konuşamadım onlar benle konuşmadıkça. Aman ne kadar önemli bir sorun diyeceksin ama 12-13-14 yaşlarındaki bir kız çocuğu için bunlar önemli şeyler.

Hep en arkada oturuyorum iki senedir. Hep sınıfın en sessizleriyle arkadaş olurum.

O enerjik, arkadaş canlısı, konuşkan, mutlu kızdan eser kalmadı ve ben o kızı çok özledim. Bu kimseye özendiğimden değil, eski halime özendiğimden ve özlediğimden.

Asla beni zorla kapattınız diyemem, öyle olmadı. Kendi isteğimle kimseyi umursamadan kapandım. Otobüste kapalı olduğum için yanına oturduğumda kalkıp başka yere oturan veya ayakta durmayı yeğleyen kadınlar oldu. "Hangi imam hatip?" diye sorduğunda cevap vermediğim için iki kelimeyi bir araya getiremediğimi, cahil olduğumu söyleyen bir teyze de. Bunca haksızlık diye çırpınan ben bunlarla karşılaşınca hiç yaşanmamış gibi davrandım.

Pardösülü bir kadın Şüheda'yla beni karşılaştırıp. "Yeşil ferace mi olur, arkadaşından dini öğren." diye beni aşağıladığında unutmuş gibi yaptım. Yani ben 12-13-14 yaşlarımla bu insanları umursamazken eğer sen bu kocaman halinle akrabalar ne der, diye benimle kavga edersen seni affedemem. Çünkü bu doğrudan benimle ilgili, el alemle, bir başkasıyla değil. Eğer yılda iki kez gördüğümüz insanların benim hakkındaki olumsuz fikirlerini benim kendim hakkında olumsuz fikirlerimden daha çok önemsiyorsan diyebileceğim herhangi bir şey yok.

"Anadolu lisesine gitti, açıldı." diyecekler, desinler. Önemli olan ben herkese sırtımı dönmüşken bir taş da senin atıp atmayacak olman. Senden beni savunmanı beklemiyorum, ama kızın hakkında da ileri geri konuşturmama cesaretinde bulunmanı isterdim. Akrabalar ayda yılda bir benim hakkımda en fazla 15 dakika konuşur, sonra konuşacak başka şeyler bulur.

Baba, ben daha 11 yaşıma bile girmeden, 10 yaşımda kapandım. Tabi tesettürün amacını ve sebebini kavrayamıyor olsam da benim için senin ve insanların takdirini kazanmak ve istediğimi yapmak önemliydi-ki bu hala öyle-. İki yüzlü biri olmaktan nefret ederim ve her sorana, " Evet kapalı olmaktan çok memnunum iyi ki kapanmışım." demekten de yoruldum.

Baba sen de biliyorsun, birine birşeyi zorla yaptıramazsın. Ben şimdi olmazsa 3 sene sonra, olmazsa 5 sene sonra, olmazla 10 sene sonra bunu zaten yapacağım. Yani sensiz yapamayacağımdan değil, seninle olmasını istediğimden. Biliyorum ki ilerde kapanırsam -ki büyük ihtimalle kapanıcam- bir daha açılmamak üzere, ne sorumluluk aldığımı bilerek, sebebini kavrayarak kapanacağım.

Eğer vebalinin sende olduğunu düşünüyorsan yanılıyorsun çünkü sen bana bu konu hakkında bir sürü öğüt verdin, vebal senden kalktı. Daha geçe günlerde sana " mesela ben allah için değil babam istediği için namaz kılıyorum, olur mu?" diye sorduğumda, "Olmaz, olur mu? Putperestlik oluyo işte o." demiştin. Ben 4 senedir annem ve sen istiyorsunuz diye kapalıyım ve şuan bana izin vermezsen de böyle devam edecek. Yani siz istediniz diye kapalıyım bu n'olacak? Hem zaten Allah bilmiyor mu benim başörtüyü ne kadar isteksiz taktığımı? Kimi kandırıyorum ki? Günah işleme özgürlüğü olmayan birine günah işlemedi diye sevap yazılmaz, sadece günahtan korunur.

Uzunca bir süredir ben konuşuyorum. Şimdi sıra sende, söyleyeceklerini sonuna kadar dinleyeceğim. Sadece kendim olmaya çalışıyorum, lütfen elimi bırakma.