Notes

-Gözlerine baksana.
-Evet iki tane.
-Çok güzel değiller mi, kocaman.
-Arkadaşı var mı?
-Alper allah aşkına çık git odadan.
Hani bazen garip bir şey görürsün de gözlerine inanamazsın, yanındakine ‘’şunu sen de görüyor musun’’ dersin ya. Ben de sana bakarken bırak gözlerimi vücudumdaki hiçbir nesneye inanamıyordum. Birine bunu sen de görebiliyor musun diye soramıyordum. Sen bakınca çiçekler daha çabuk açıyor. Olduğun yerde güneşin voltajı yükseliyor. Filmlerdeki iyi kadınlar hep sensin.
Garip duygu değişimleri yaşıyorum. Bazen içimi sebepsiz bir mutluluk kaplıyor. Yeri geliyor vatan ve millet aşkıyla dolup Gençlik Marşı söylerken buluyorum kendimi, yeri geliyor arabeskin arasında boğulurken. Arabesk müzik diye bir kavramı yeni keşfettim. Bir türlü giremediğim bir dehlizdi. Keşke girmeseymişim. Çıkması zor görünüyor. Şiir de yazabildiğimi fark ettim. İyi mi kötü mi pek ayırt edemiyorum. Ama yazıyorum işte.
yerle gök arasında bir yer

gökyüzü
en çok
yeryüzü için ağladı
ulaşamadığından ona
ve
toprak bunu bir rahmet
olarak gördü
gökyüzü yeryüzünün
erkeğiydi
mutsuz olmak yağmurla alakalı
değildi
ulaşamamakla alakalıydı
çünkü
yeryüzü gökyüzünün kadını değildi.
Seni ilk gördüğümde hayatımın orta yerine gireceğini anladım ben. Polisiye kitabın sonunu ilk sayfasından anlamak gibi bir histi bu. Ürkmüştüm. O duygunun beni nasıl sarstığını hatırlıyorum. Ama karşı koyamıyordum. Akarsuydun sen. Sürükleyip götürüyordun. Ama beni denize bırakıp gider miydin. Yoksa delta mı oluştururduk seninle. Üzerimizde bir şeyler yetişir miydi ?
Seni de anlıyorum. Kaygısız görünüyorsun ama kaygılısın. Umarsız görünüyorsun ama duygusalsın. İçine atıyorsun. O meşhur sert katmanlarının içinde hayal kırıklıkları gizli. Her şeyin senin elinde olmasını, sen yönetmek istiyorsun. Ama bir taraftan kapılıp gitmek istiyorsun. Asiliğini sürekli vurgulaman güçsüz gözükmek istememenden. Dik duruşun geçmişteki acılarından.
Acıyla, melankoli ve umutla eşkenar bir üçgen kurdum. Tepe açısı da benim. Ama ne yaparsam yapayım iç açılarının toplamı 180 derece olmuyor . Dikliği bile doksan derece değil. Bulunulan konum, kariyer hedefleri, beklenen şeyler. O kadar farklı ki. Üçgen üçgenliğinden utanıyor. Düzensiz alelade bir şey çıkıyor ortaya. 9 yaşındayken ilk defa babamla balık tutmaya gittiğimde küçük kovalarda tuttuğumuz balıkların çırpınışını gördüm. Gözlerindeki hayatın nasıl donup kaldığını izledim. Tüm çabalarının boşa olduğunu anladıklarındaki hislerini bilmek isterdim. Babama ‘’balıklar öleceklerini anlayıp ağlar mı’’ demiştim. Babam ‘’onlar balık ne bilsinler’’ dedi. Ben ise balık değilim ve olmayacağını biliyorum.

Ama asıl olan gözlerin kapalıyken yaşadıkların. Gözlerimi kapatıyorum, ve sen de ‘’beni düşünüyorsun’’ sanıyorum. Ben düşünüyorsam sen de düşünüyorsundur. Gerçek olan benim söylediklerim olamaz mı? Gerçekten inanıyorsan olup olmaması pek de önemli değildir. Hem en inançlısının da en büyük inkarcının da içinde bir parça şüphe yok mudur?