Notes

Hafiften kayboluyoruz. Eski diye andıklarımız birer birer parmaklarımızdan damlıyor. Her kelime o kadar klişe dolu ki benim için. Bomboş sayfalar bırakmak istiyorum ruhum gibi , uzakları seyretmenin hayalperestliğini göremiyorum , her şey yerinde biz de usulca kayboluyoruz. Bir şeyler eksiliyor zaman üstümüzde arttıkça. Senden de kayboldum ; acıların dünki gibi olmuyodur hiç , yokluğum o kadar iğnelemiyodur tenini , biliyorum ki kokumu da unuttun..bir yerden duyup da hatırlamayacak kadar.

Bende böyle kaldım. Dertlerim tekerrür eder gibi yine aynı yerde durdu. Bozuk saat gibiyim ; sevgim , aşkım , nefretim , sevincim , hüznüm… hiçbiri doğruyu göstermez. Sadece acılarım doğrudur. Bir avı ekarte etmek için en uygun zaman gibi , işte bu an denilecek zaman.

Senden başka kimseyi anlatamayacak kadar yalnızım. Seni de kısa bir paragrafa sığdırabildim. Kendi bendimde o kadar kalabalığım ki kaybolmakta biraz da haklıyım bence. Tüm yazdıklarımı , yazacaklarımı bir şehir inşa edercesine yapmaya çalışmaktan vazgeçemiyorum. Her bir odaya bir ben koyuyorum her sokakta ben varım , her yüz benim , hayvanı bile benim bu şehrin. Hepsi benim için bir elçi , rüzgarın haberini bile alıyorum uyurken. Yağmurları ben yağdırıyorum göğe bakabilmek için , güneşi ben veriyorum gece sokağımda üşüyen olmasın diye. Ben sende yalnızım. Bilmeni isterim ki ben bu dünyanın en çok arkadaşı olan insanıyım.

Ama bazen gizli sokaklara girerim. Caddelerin lambalarıyla aç karnını doyurmuş , apartman boşluklarının baktığı pencerelere yüz çevirmiş ve biraz da ihmal ettiğim o ücralara sokulurum. O bilir beni , bende onu bilirim. Ağlamak istediğin zaman yanına gitmek isteyeceğin dost gibidir. Bağrına basar. Sigara içmese de senin için ciğerlerini dağlar , o bana dağ oldukça.

Velhasıl ben ne şiir bilirim ne düzyazı. Belki benimki bir yazgı , sanmasamda da ufaktan sezgi. Sadece enstrümanların konuştuğu mahzenlerde bir misafirim. Onlar ufak bir baş eğmeyle selamını verir oturmamı bekler bense üstümdekileri çıkartmadan teslim ederim kendimi. Çoktur misafirleri , herkes ben gibi müdavim midir bilmiyorum. Bir bardak kevserimi ihmal etmezler. Ben sahne ışığının en ulaşamadığı köşede , son yudumumu aldıktan sonra vururum masaya bardağımı. Ve hergün burada dediğim şeyi yinelerim herkese inandırmak için… Hafiften kayboluyoruz !...