Notes

Onu görmüştüm rüyamda. Bir insan rüyasında last seen today görür mü kardeşim, whatsapp durumu iletisi ile ilgili çıkarım yapar mı? Ama gülümsediğini de hatırlıyorum. O gülünce sabah olup Tsubasa başlıyordu, yağmur bitip gökkuşağı doğuyor, yemek bitip çay dökülüyor, Sergen atıyor şampiyonluk geliyordu. Havanın sıcak olması dışında değişen pek bir şey yoktu. Bir bahar günüydü. Yağmur yağıyordu, ağaçların yeşil yaprakları arasından akıp giden bir sam yeli, yağmurdan kaçıp evlerin çatısı altına sığınan kedinin kapanan gözleri.. Saatime baktım, yoktu. Akrepsiz ve yelkovansız kalmışlığıma bilendim. 10 sayfası kalmış kitabı açtım ‘’ Yaz’’ diyordu, başka neyi var ki insanın bir gün bile bırakma kalemi elinden. Oysa ki ben öğretmeni konu verdiği halde yazamayan o çocuklardandım, kal gelirdi bana yaz deyince. Mesela mutluyken de yazamam ben, kalabalıkta yazamam, çişim varken hele hiç. Ama aşk işlemişse umut işlemişse her bir hücremin ağzına kadar, bak o zaman çok yazarım. Boğazıma düğümlenip kalan her bir cümleyi göğsümün üstünde duran her bir ağırlığı. Yazarken dağılırım önce, parça parça olurum. Ama sonrasında öyle bir toparlanırım ki kelimelerim tükenince ben yine ben olurum.
6 Nisan
Ben seni severim. Ben seni çokça severim. Çokça kişinin aynı anda seni sevmesi gibi. Ben seni sevmem de aynı zamanda. sevgisizliğini mesela, içimi burkan görmezden gelmelerini. Ben seni kıskanırım. Bu vurdumduymazlığını, özgürlüğünü, canın sıkıldığında "ben gidiyorum" demelerini. Üzülürüm belki biraz ama yine de saygı duyarım kendini bu kadar dinleyebilmene. Zihnini dışarı kapatman senin için iyi belki, ama isterim ki bazen dinle sessizliğimi. Her zaman konuşmam ben, tamam konuştum mu da çok konuşurum o ayrı, ama mecalim yoksa konuşmaya anlamanı isterim o zaman sessizliğimden. Anlamazsan da dert etmem, henüz beni tanımıyorsun çünkü. Tanımak istiyor musun, onu da bilmem, sanmam da. Her gelişimde kapıyı açıyorsun buyur geç diyorsun, eyvallah, ama hiç sormuyorsun ki ne istediğimi! Benim sana sunacak bir şeyim yok da demiyorsun. İkilemsin çoğu zaman. Evet, ikisin sen. Sen seninle bizi oluşturmuşsun. Ben gelsem mesela, nasıl “biz” oluruz sen düğümlerini çözmeden? Olamayız değil mi? Görüşürüz, yemek yeriz birlikte, şiir okuruz, sevişiriz belki, belki kaçarsın tam sevmeye kalkmışken saçlarını, o kadar. Sen özgür bir korkaksın aslında. İnsanlardan korkuyorsun, onları sevmekten de. Bu yüzden de kendini dinliyorsun ve özgür kılıyorsun. Peki ben bu iki duvarın arasına kendimi nasıl sığdıracağım? Ya da sen izin verecek misin ki buna? İzin versen aslında ben çokça severim seni. Çokça kişinin aynı anda seni sevmesinden de çok.
Onu ilk gördüğümden beridir -ki çekim gücü sebebiyle etrafındakilerin insani ayarlarıyla oynadığına kanaat getirmiştim- şanslı hissediyordum. Binde sekiz virgül bilmem kaç ihtimal… Her bir ayrıntıyı ama her bir ayrıntısını yüzünün,- siyahlara boyanmış yüzün oluşturduğu kontrast sayesinde diş macunu reklamlarından fırlamışçasına, bembeyaz ama buruk bir ten, yüzündeki benlerin yarıçaplarına burnuyla gözlerinin orantısı- gözlerimi kapatıp yüzünü aklıma getirmeye gerek kalmadan söyleyebilirdim. Bunları yüzüne bakmaya utandığım anlardaki saniyenin yarısı kadar olan zamandaki bakışlarımdan zihnime kazımıştım.
Yürümek zorunda kaldığım zamanlarda – market- midemde hala daha tanımlayamadığım biyolojik olaylar silsilesi atplerimi kudurtarak, beni “koşarcasına yürüme” programına almıştı. Maskeli insanların içerisinden mutluluğumla onlara küfredercesine bakışlar atarak hızla geçip ayaklarımın kendi başına karar vermiş olmasını yadırgamaz bir halde, hatta “belki bi bildikleri vardır” diye kendimi onlara teslimi ettim. Bir bildiklerinin olmadığını anlamak için polisin ‘’ abi hoop nereye sahile inmek yasak’’ demesi gerekti. Eve döndüm.
Ne kadar tanıyordum ki onu. Ne kadar açmıştı bana kendini. Bazı insanların çehresi hüzün kokar, tanırım ben. Dudak kıvrı mlarında göz yaşları uyur, gülümsemek istese gülemezler, kıyamazlar uyandırmaya. Bir yaz sıcağı taşar bakışlarından, Munzur soğukluğundaki yüzüne bakarken içini ısıtır. Sen bilmediğin kaldırımlarda şarkılarını mırıldanırken, o kahvesinin soğukluğuna aldırmadan dalmıştır uzaklara. Manzaranın bir önemi yoktur kurduğu hayallerin yerleşmesi için. Sonsuzdur, bitiremezsin. Yürümek için değildir attığı adımlar. Varacağı yer kendini dahi ilgilendirmez, öyle yaşar ki hayat bile farkında olmaz yaşadığının. Sen, bir dokunsan o mahmur gözlerinin kapaklarına, yosun tutmuş yanlarını bak o zaman anlarsın.