Notes

Sevgilim.. Sana günlerce bir yılbaşı hediyesi düşündüm, ama sadece obje olacak duracak bir şey almak istemedim. Gerçi biliyorum sadece obje olsa bile sırf ben aldığım için sana çok güzel gelecek. Ama daha anlamlı bir şeyler yapmalıyım diye düşündüm. Bu yüzden bu deftere bir şeyler yazmaya karar verdim. İsmini de Sırrı ve Figen'in okuduğu ilk ortak kitap koymak istiyorum. Çünkü ikimizin de ortaklaşa okuduğu ilk cümleler bunlar olacak. Bu bi deneme yazısı olduğu için çok hatalı cümleler, birbirinden bağımsız kelimeler ve konudan konuya atlanan satırlar olabilir. Bunun için şimdiden üzgünüm. :) Başladığım tarih ve saat; 23/12/2019 - 00:38. Ben bunları yazarken sen coğrafya çalışıyorsun olanlardan bi haber bal sevgilim


Mmm, canım sanırım ilk buluştuğumuz günden başlamak istiyor. Güzel yüzünü, saçlarını gördüğüm ilk gün. Ertesi günün akşamından, sabahın erken saatlerine sözleşilmiş güzel bir kahvaltı. O sabah evden çok heyecanla çıkmıştım. Yani ne bileyim, belki de senin sırf benim için polatlıdan geliyor olmandı heyecanlandıran. Sonuçta ben daha önce hiç polatlıya gitmemiştim ve mesafeyi kestiremiyordum. Aa aslında gitmiştim. Aydın yolu dönüşünü sayıyorsak polatlıdan geçmiş oluyorum. Neyse konumuza dönelim. Evet evet sırf benim için polatlıdan geliyor olmandı. Yani ben arabayla geçtiğim için 25 dakikacık bi mesafe zannediyordum. Ancak öyle değilmiş bayağı 1 saat yol gidiyormuşuz. Çıktım sevgilim evden, içimde bi kelebeklerle. Bindim metroya, bütün yolculuk boyunca gün içini kurdum kafamda. *Kahvaltıya nereye gitsek, kahvaltıdan sonra birşey yapar mıyız, kahvaltıda ne sipariş edeceğim, sipariş edeceğim şey beni ne kadar az zahmete sokar da rezil olma şansım o kadar azalır* gibi gibi bir sürü tilkiler dönüyordu kafamda. Sonunda bitti yolculuk, indim kızılay durağında. Turnikelerden geçtiğim gibi sola döndüm içgüdüsel olarak. İlerledim, yine sola döndüm, döner dönmez seni gördüm. Yani karşına çıkmayı nasıl becerdim bilmiyorum. Buluşma yeri bile düşünmemiştik. Kafam seni bulmaya programlanmış sanırım :)
Buluştuk, çıktık metro labirentinden ve düşünmeye başladık nerede yesek diye. Benim önceden gittiğim ve kahvaltı yaptığım hoş bi kafe vardı. -Şimdi yine unuttum ismini- Hadi oraya gidelim dedim. Gidelim gidelim de, yerini ezbere bilmiyorum ki götüreyim. Kabul ettin, ben de seni yürütmeye başladım. Bi sokağa girdik, amanın o da ne? Yanlış sokak. Kendi kendime üzüldüm, nasıl yanlış getiririm bizi diye. Ama sen, senin için sorun olmadığını ve aramaya devam etmemizin problem olmayacağını söyledin. O an yüreğimin dili olsa sana binlerce kez teşekkür ederdi. O an beni nasıl bir tedirginlikten kurtardığını anlatamam. Biraz daha aradık, ve sonunda bulduk. Girdik kafeye, iki kişilik serpme kahvaltı söyledik. Sonra sohbet etmeye başladık. Sohbetin içeriğine değinmeyeceğim çünkü çok parça parça hatırlıyorum. Belki sohbetin içeriğine değinmediğim için bana sitem edeceksin ama deneme yazısı bu sevgilim. Burada sanatçı benim :p
Yedik yemeğimizi güzel güzel, doyurduk karnımızı. Aa bak sinekleri unuttum. Sinek musallat olmuştu masamıza. Sonra biz masadan kaçmıştık, kaçtığımız masaya teyzeler oturmuştu onları rahatsız etmişti sinekler. Küçük bi şeytani kahkaha patlatmıştım içimden. Hemen bi 15 saniye geri sarıyoruz ve yedik yemeğimizi cümlemize dönüyoruz. Karnımızı güzelce doyurduktan sonra çıktık o kafeden. Senin dershane ile görüşmeye gitmen gerekiyordu ama biraz erken bitmişti işimiz. Hatta ben sana gel playstation oynayalım demiştim ama sen vaktinin kısıtlı olduğunu söylemiştin. Ne yapacağımızı düşünürken ben, senin dershanenin yakınlarına gidebileceğimizi, böylece görüşme saati geldiği zaman yakınlarda olduğumuz için içimizin rahat olacağını söylemiştim. Bu kararı onayladıktan sonra bayrağı sen devralmış, bizi yürütmeye başlamıştın sevgilim. Monopol'dü galiba aradığımız dershane. Ama senin önderliğindeyken, gitmemiz gereken yönün tam tersine yürümüştük sevgilim. Bunu yazarken bile o an gözümün önüne geldi bastım kahkahayı gecenin bu saatinde. Baktık bir şeyler ters gidiyor, navigasyona başvurduk. Bide baktık ki dershaneye yakınlaşacağımıza uzaklaşmışız. O an bu kartal-karga meselesi başlamıştı. Sen bizi yanlış yola götürdüğün için karga, ben ise tehlikeyi sezip doğru yola döndürdüğüm için kartal olmuştum. Açtık navigasyonu, gittik monopolün önüne. Ama hala vaktimiz vardı erken gitmiştik. Ne yapsak diye düşünürken, aklımıza parka gitme fikri geldi. Ne parkıydııı.. mm neydi.. hah, kurtuluş parkı. Gittik kurtuluş parkına, ben hemen keskin gözlerim ile mis gibi bir bank seçtim bize. hem de göl manzaralı. Biraz sohbet ettik. Sen biraz gergin gözüküyordun sana da iyi geleceğini düşünmüştüm o bankın. Sanırım gerçekten iyi gelmişti, çünkü orada aldığımız 30 dakikalık nefes bile seni kendine getirmiş gibiydi. Vakit doldu, kalktık yerimizden ve dershanenin yoluna koyulduk. Ben seni yolcu ettim, seninle içeri gelmeyi teklif ettim ama yalnız da halledebileceğini söyledin. Tekrar haberleşelim diyip ayrıldık orada. Sen dershaneye çıktıktan sonra ben de kızılay avm tarafına yöneldim. Biraz vakit geçireyim dedim seni beklerken. Kendime poğaça ve kola aldım çok acıkmıştım. Bekledim, bekledim.. sonra dayanamayıp seni aradım ama cevapsıza düştü. Bi süre daha bekledim. Ama en son baktım haber alamıyorum, metroya binip evime gittim. Şimdi olsa dershaneye gelir seni görmeden hiçbir yere gitmezdim. Ama o gün, ilk gün olduğu için arkadaşlık kafası işte bilemiyor insan. Koru metrosunda indikten sonra mesajlarını gördüm, birkaç kez de aramışsın. *Açsan şu telefonu* diye de mesaj atmışsın. Aradım seni, durumu anlattın. Daha sonrasında da telefonları kapatıp hayatımıza devam ettik. Evet güzelim bu gecelik bu kadar. Saat 01:55 oldu ve uyuyoruz seninle :*
İyi geceler :)